Roos Van Acker over Luc De Vos: ‘Hij sloot elke brief af met “je Vos uit het muzikale dierenbos”’

Roos Van Acker is zangeres van Eden en radio-presentatrice. Ze heeft jarenlang De tijdloze gepresenteerd en werkt sinds 2024 voor radio Willy.

Wat is jouw connectie met Luc De Vos?

Roos Van Acker: (blaast) Hoeveel tijd heb je? Luc en ik go way back. We komen uit dezelfde streek – hij uit Wippelgem, ik uit Eeklo. Mijn tante was bijna zijn schoonzus geworden en mijn oom was met hem bevriend. Als tiener was ik idolaat van zijn werk als columnist in het Studio Brussel-programma Collage en ben ik hem brieven beginnen schrijven. Tot mijn verbazing schreef hij terug en we zijn jarenlang pennenvrienden geweest. Hij heeft me zelfs meegenomen naar opnames van Collage. Het is ontzettend jammer, maar ik heb onze correspondentie niet bewaard. Wat ik wel nog weet, en nooit zal vergeten, is dat hij elke brief afsloot met ‘je Vos uit het muzikale dierenbos’. Toen Eden begon door te breken, kwam hij regelmatig naar optredens en repetities. Hij was een vat vol aanmoediging en goede raad.

Waaraan moet je denken als je zijn naam hoort?

Van Acker: Aan dat hoofse jongetje dat elke vrouw op een gigantische piëdestal zette. In zijn leven en in zijn nummers. In al zijn teksten hoor je hoezeer hij van de vrouw houdt. Een dualiteit van passie en verafgoding. Hij keek naar de vrouw als een romanticus, maar ook als een liefhebbende zoon. Hij had een intense band met zijn moeder. Volgens mij is hij haar dood nooit te boven gekomen, wat mee heeft geleid tot zijn overlijden.

Wat is zijn impact op jou, jouw generatie en het muzieklandschap?

Van Acker: Ik ben opgegroeid met hem, met zijn teksten en zijn muziek. Ik keek naar hem op. Naar de manier waarop hij met taal omging. Persoonlijk was hij voor mij een klankbord, op al mijn puberale issues kreeg ik antwoord. Samen met De Mens heeft hij de Nederlandstalige rock een broodnodige schop onder de kont gegeven. Frank Vander Linden als de realistische  verteller, Luc als het dromerige jongetje dat wegvluchtte in zijn teksten. 

Welke song heb je voor Vos onder handen genomen?

Van Acker: Een schaduw in de schemering, de opener van het album Plan B uit 2001. Ik twijfelde heel erg tussen dit nummer en Monstertje. Maar omdat Monstertje vrij kalm is en we met Eden heel graag die rockende ninetiessound in ere wilden houden, is het Een schaduw in de schemering geworden. Gelukkig hadden we net Eden heropgestart toen Noelle ons benaderde. We hebben de Gorki-sound bewaard, maar de gitaren mochten wat luider, de stemmen stiller en alles is iets sneller ingespeeld. Het ruikt nog naar de jaren negentig. 

Je deelt het podium met twintig andere vrouwen.

Van Acker: Ik heb wel wat mannen horen knorren, maar ik ben er zeker van dat Luc dit fantastisch had gevonden. Vrouwen kunnen zijn teksten goed brengen. Je moet dicht bij de lyrics blijven om zijn schrijftalent en ‘stoute jongetjes’-persoonlijkheid in de verf te zetten. Dat wordt extra benadrukt als de tekst gezongen wordt door een vrouw.

Laatste vraag: wat moeten we onthouden over Luc?

Van Acker: Zijn liefde voor de Nederlandse taal en dat hij enorm mooie teksten kon schrijven. Daar is hij in mijn ogen nooit echt voor erkend en misschien kunnen we dat nu rechtzetten.