Wie had ooit gedacht dat achter de populairste heavy metalband van dit tijdsgewricht een soort Lutgart Simoens zou schuilgaan? Want tijdens de huidige Metallica By Request-tournee staat vragen inderdaad vrij en mogen de fans, door te stemmen via internet of sms, zelf de set samenstellen.
PLUS
Naar het aantal Metallica T-shirts in het publiek te oordelen, was de rest van de eerste festivaldag op Werchter voor velen slechts één lange aanloop naar datgene wat er écht toe deed. De oproep van GAIA om het concert van het kwartet te boycotten omdat frontman James Hetfield graag al eens een beertje schiet, vond dus weinig gehoor. De groep deed dan ook haar uiterste best om sympathiek over te komen. Ze had enkele fans uitgenodigd die het concert vanaf het podium mee mochten maken, en twee van hen mochten zelfs een nummer aankondigen.
Ondanks het zogenaamd democratische karakter van de set, speelde Metallica, dat bijna een half uur te laat op het podium verscheen, ongeveer identiek dezelfde selectie als op Pinkpop. Maar daarover niet gekniesd: de Californiërs brachten een representatieve dwarsdoorsnede van hun werk en combineerden evidente publieksfavorieten met iets minder voor de hand liggende songs. Tot de eerste categorie behoorden een strak en stevig gespeeld ‘Master of Puppets’, een snel en trashy ‘Creeping Death’, het uit psychedelische sferen geboren ‘Wherever I May Roam’ en knallers als ‘..And Justice For All’, ‘For Whom the Bell Tolls’ en het door de massa als één man meegebrulde ‘Enter Sandman’.
Voor wie, zoals ondergetekende, niet meteen aan Metallica verknocht is, viel vooral de gedrevenheid, het vakmanschap en de muzikaliteit van de vier heren op. Want toegegeven, ze grossieren in knap opgebouwde nummers met soms ronduit vernuftige harmonieën. Leadgitarist Kirk Hammett, met een White Zombie-sticker op één van zijn instrumenten, speelde de ene vingerbrekende solo na de andere, maar bezondigde zich zelden of nooit aan gratuite krachtpatserij, terwijl Hetfield met maximaal effect de ene logge riff na de andere afvuurde. Robert Trujillo, het haar in vlechtjes, mocht ‘Sad But True’ eindigen met een opvallende solo op vijfsnarige bas en vormde, samen met drummer Lars Ulrich, een powerhouse van een ritmesectie, dat zelfs een aardbeving van zeven op de schaal van Richter niet tegen de vlakte zou krijgen.
De vier van Metallica speelden een flitsende, drie uur durende set, die zeer goed aangaf waarom ze in hun genre al dertig jaar tot de onbetwiste meesters behoren. Zanger James Hetfield vuurde het publiek voortdurend aan tot participatie, met kreten als “Sing it!’, “Make it loud!” en “Is this all you’ve got?”, maar naar de geestdrift vóór het podium te oordelen, had het gezelschap niet echt van apathie te klagen.
De grote verdienste van Metallica is dat haar geluid niet eendimensionaal is en ze ook over een melodieuze, poppy kant beschikt. Die werd in Werchter geëtaleerd tijdens tragere nummers zoals ‘The Unforgiven’ en ‘Fade to Black’ (telkens met Hetfield op akoestische gitaar), het epische ‘One’ (al jaren in de hoogste regionen van De Tijdloze van Studio Brussel) en de ballad ‘Nothing Else Matters’.
Tussendoor speelde de groep ook één gloednieuwe song: het behoorlijk potige ‘Lords of Summer’. De ‘vote of the day’ werd dit keer in het voordeel beslecht van ‘The Day That Never Comes’. Toegegeven, tot dusver hadden wij Metallica live altijd bewust links laten liggen, maar we hebben ons tijdens die drie uur zeker niet verveeld. Het was, zoals wel eens wordt gezegd over Kakofonix, de bard uit het vredige dorpje van Astérix, luid maar zuiver. Amen.
MIN
Wie niet hield van harde riffs en flitsende gitaarsolo’s, kon tussen half tien en half één maar beter andere oorden opzoeken. Maar voor ons liet Metallica eigenlijk slechts één steek vallen: haar uitvoering van de Ierse traditonal ‘Whiskey in the Jar’ klonk vrij flets in vergelijking met de versie van Thin Lizzy
HOOGTEPUNTEN
‘Master of Puppets’, ‘The Unforgiven’, ‘One’, ‘For Whom the Bel Tolls’, ‘Enter Sandman’….
QUOTE
van James Hetfield, drie nummers ver in de set: “We’re gonna drain you of all your energy by the end of this set.” Dat was niet eens gelogen.
DE SETLIST: Batery / Master of Puppets / Welcome Home (Sanitarium) / Creeping Death / The Unforgiven / Lords of Summer / Wherever I May Roam / Sad But True / Fade To Black / … And Justice For All / One / For Whom The Bell Tolls / Blackened / Nothing Else Matters / Enter Sandman // Whiskey in the Jar / The Day That Never Comes / Seek & Destroy.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier