(22u05, Main Stage) De eer om de Werchterse wei de nacht in te spelen was weggelegd voor Green Day. De band rond de opnieuw sobere Billy Joe Armstrong viel daarvoor spijtig genoeg terug op een arsenaal aan flauwe publiekspelletjes.
PLUS: Niet iedereen zal het graag horen, maar de punkers zijn meesters in hun vak, al heet dat vak ‘crowdpleasing’. Hoe hard je ook probeert, op een gegeven moment neemt de nostalgie het over van de oren en ogen en ben je een Green Day’er. De knie begint zachtjes mee te deinen en je lippen vormen bijna onzichtbaar de woorden, tot een lichtflits je wakker schudt en je terug besef hebt van de realiteit.
Die zeldzame momenten creër je niet zomaar. De bende van Billy Joe speelt twee uur en twintig minuten lang bijna machinaal strak. De postrehab-frontman is nog altijd even hyperkinetisch en draagt voor het grootste deel de, anders zeer middelmatige, show. Misschien wel het grootste compliment is dat het optreden voorbij vloog, wat mij zeer gelukkig stemde, maar vooral een voorbeeld is van het vakmanschap van de band.
MIN: Als het op interactie met het publiek aankomt, hanteert Green Day het credo ‘kwantiteit boven kwaliteit’. De ‘eeeh’s, ‘ooh’s, ‘heeoo’s en konsoorten vliegen je om de oren en verliezen hun originaliteit al na het eerste half uur. Daarnaast heb je ook de vele, afgezaagde spelletjes met het publiek. Een camera afpakken en het publiek filmen, een Belgische vlag overnemen, sneller en sneller spelen, met water spuiten, T-shirts afschieten, ….
De druppel die mijn watervat aan geduld deed overlopen was de klassieker om mensen mee te laten zingen en gitaar spelen op het podium, om dan achteraf de gitaar mee naar huis te geven. Een exacte kopie van het theaterstukje dat ze enkele jaren op hetzelfde podium ook al brachten. Allemaal goed bedoeld, die spelletjes, maar een beetje variatie zou wonderen doen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Holiday’, ‘American Idiot’, ‘Jesus Of Suburbia’
QUOTE: “Be free, this is freedom, this is your night” of “Let’s get crazy” (x120)
Xavier Vuylsteke de Laps
