In het Empire Theatre in Hackney, een wijk in Oost-Londen, stelden The Rolling Stones woensdag hun eerste nieuwe single sinds 2005 voor. Angry is de voorloper van het langverwachte nieuwe album, Hackney Diamonds, dat in oktober verschijnt. Knack Focus was erbij.
De voorbije weken gonsde het van de geruchten over een nieuw album van The Rolling Stones, het eerste met eigen materiaal sinds A Bigger Bang uit 2005. De eerste single zou op 6 september met de nodige pomp, circumstance en A-list celebrities aan de wereld worden gepresenteerd.
De iconische tong die sinds 1970 symbool staat voor de groep verscheen op de Eiffeltoren, Wellington Gate, de Chrysler Building, de brug van Sydney – geen band ter wereld kan tippen aan de marketingmachine van The Rolling Stones.
En toch begon onze dag in café The Old Ship in een Londense buitenwijk, zeg maar: de Engelse versie van café De Sportvriend aan Brussel-Zuid. Het leven is frictie.
Gebroken ruiten
Wat begon met een voorstel van hun platenfirma voor ‘een persmoment’ met The Rolling Stones werd in de praktijk een groots opgezette aankondiging van het nieuwe album Hackney Diamonds en de wereldpremière van de eerste single, Angry, in het Empire Theatre in Hackney – qua omvang en goudverf vergelijkbaar met de Bourlaschouwburg in Antwerpen.
De locatie flitst The Greatest Rock ’n Roll Band in the World enkele decennia terug in de geschiedenis, toen The Stones nog vuil waren en Hackney – geboorteplek van glamrocker Marc Bolan en acteur Idris Elba – nog een grauwe achterstandswijk was. In de jaren tachtig stond de buurt bekend als ‘de armste gemeente van het Verenigd Koninkrijk’. Niet voor niets staat ‘Hackney Diamonds’ in het Cockneydialect voor gebroken glas van ingeslagen (auto)ruiten.
Toen kwamen de hogedrukreinigers, de espressobars, de avocadotoasts – hey, dat klinkt verdacht veel als de geschiedenis van The Rolling Stones zelf.
Vriend van de sterren
Een theater vol journalisten en muzieklui die worden ingevlogen en -getreind om een halfuurtje naar drie oudere heren te kijken? Het is bijna niet meer van deze tijd, maar The Rolling Stones blijven nu eenmaal tot de verbeelding spreken.
En dan krijg je dan als journalist dit bericht: ‘Haal je accreditatie (armband met kleurcode) af in de pub The Old Ship, aan de achteringang van The Empire.’ Een aards moment te midden van een megaproductie. Een junkie op het trottoir toont zijn geprikte armen. Brussel-Zuid, we zeiden het al.
En die A-list celebrities? Néé, de zaak wordt niet gepresenteerd door Elton of een Beatle, wél door Jimmy Fallon. De Amerikaanse talkshowhost ligt goed bij muziekmonumenten. Hij interviewde eerder al Keith Richards, imiteerde feilloos Neil Young in diens gezelschap, en hij nam zelfs een promofilmpje op met Bob Dylan voor diens Heaven’s Door-whisky.
Maar wat een glad promopraatje met enkele hardhorige sterren had kunnen worden, werd een halfuur heerlijk entertainment. Jagger, Richards en Wood groeiden uit tot The Three Stooges, staken tot hun grote jolijt the mickey met Fallon, en hadden het publiek op hun hand.
Oh, en wat dat publiek betreft: ofwel bevinden er zich tussen onze vakgenoten wel érg veel twintigers met een luipaardveljasje en een Ron Woodkapsel, ofwel had de BVBA Rolling Stones een hoop influencers gecharterd om op de eerste rijen te komen zitten.
Meer rock dan roll
Maar hoe klinkt die nieuwe single nu? Enkele dagen voor de release werden de eerste zes seconden (!) al vrijgegeven. Wie verder luistert, voelt de vibe van Under Cover of the Night, Highwire en Rock and a Hard Place. Erg punchy allemaal, mede door de kekke drums van Steve Jordan.
De man – lid van Keith Richards’ soloproject The X-pensive Winos – speelde na het overlijden van Charlie Watts al een sleutelrol in de Sixty-tour van vorig jaar: hij trekt de teugels strakker aan, maakt The Stones in vergelijking met Watts meer rock dan roll. ‘Alles is veel moeilijker zonder Charlie’, vertelde Richards. ‘Maar Steve kwam bij de band op zijn aanraden. Het was een natuurlijke overgang. Zonder de zegen van Charlie was het allemaal ingewikkelder geweest.’
Twee songs met Charlie
Het hele album Hackney Diamonds krijgt u pas op 20 oktober te horen. Op de presentatie hielden de Stones wat dat betreft de lippen stijf op elkaar. Wat voorlopig nog het meest in het oog springt, is de line-up. Van die twaalf nummers werden er in 2019 twee opgenomen met Charlie Watts. Op één song speelde de oorspronkelijke bassist Bill Wyman de partij in (opgenomen in Engeland en doorgestuurd, van een feestelijke reünie was geen sprake). In de coulissen wordt veel gepalaverd over songs met Paul McCartney en Elton John, wat dat werd niet bevestigd.
Ook de productie is fascinerend. Don Was, zowat de burgemeester van de classic rock, was al jaren bij het project betrokken, maar ook Andrew Watt tekent voor drie nummers. Watt werkte eerder met Ozzy Osbourne, Iggy Pop en Eddie Vedder en producet momenteel de nieuwe van Pearl Jam.
Gelukkig ging Jimmy Fallon even off script. ‘Is Angry de rode draad door het hele album?’ Waarop Jagger: ‘Anger and disgust, woede en afkeer, zijn het concept van de plaat.’ En dan die grijs van ‘m. Richards: ‘Niemand kan 18 jaar woedend zijn, Mick.’ Waarna die gorgellach.
‘En wat kun je vertellen over Sweet Sounds of Heaven?’
Jagger: ‘Oh, dat is een prachtige gospelsong geworden.’
Richards: ‘Jij ben in je hele leven nog nooit in een kerk geweest!’ (gorgelgorgel)
In slow motion
‘Hackney Diamonds is erg snel gemaakt’, loog Ron Wood als binnenkomer. ‘We namen op in de aanloop naar Kerstmis 2022, mixten in februari, en klaar.’
Dat is, sorry Ronnie, klinkklare onzin.
Dat Hackney Diamonds een olifantendracht was, is een understatement: niemand die er nog geld op durfde te verwedden dat er na A Bigger Bang in 2005 nog een album met eigen materiaal zou uitkomen. (Jagger: ‘We’ve been very lazy.’)
De lethargie sloeg toe na de Bigger Bang-tournee, waarin de band tussen 2005 en 2007 liefst 140 concerten over de hele wereld speelde. Vijf jaar zouden ze stilliggen – nog twee jaar langer dan tijdens de ‘Derde Wereldoorlog’, zoals Richards de ijselijke ruzie tussen hem en Jagger in de jaren tachtig noemt.
De daaropvolgende jaren gingen op aan luxe-uitgaven van klassieke albums, Richards’ werk aan zijn autobiografie Life, de docu Stones in Exile, soloplaten van Richards en Jagger en alweer spanningen tussen de Glimmer Twins omdat Richards in zijn bio had vermeld dat… de zanger klein geschapen is.
Pas in 2015 verklaarde Jagger: ‘Ik heb een hoop songs en demo’s.’ Een hoop, zoals in: 40 stuks. Toen de groep in december van dat jaar de studio van Mark Knopfler in trok, liep de boel voor geen meter. Een jam met bluescovers, die drie dagen zou duren, resulteerde alsnog in het matige album Blue & Lonesome, dat zowaar een verkoopsucces werd.
Nog één keer persen
Begin februari 2019 kwam er pas schot in de zaak, met sessies in LA onder toezicht van Don Was en met Charlie Watts op drums. Dit keer was het geen micropenis die de zaak stillegde, maar een pandemie. The Stones losten alvast één track, die volgens Richards de sfeer van de lockdown helemaal vatte: Living in a Ghost Town.
Begin januari 2021 stond hun wereld zelfs helemaal stil, met het overlijden van Charlie Watts. In maart ’22 namen Jagger, Richards en Jordan nieuwe tracks op in Jamaica. Daarna was het wachten op het bevel van de vroedvrouw: ‘Nog één keer persen!’ Dat kwam er dus net voor kerst, met een elfdaagse in Electric Lady Studios, de oude werkplek van Jimi Hendrix in New York.
***
En daar ligt de kleine nu, met één beentje in het verleden en één in het nu.
In 2023, 61 jaar na de oprichting van The Rolling Stones, mogen we ervan uitgaan dat het nu écht de laatste worp is. Maar zeg van deze BVBA wat je wilt: we hebben wél goed gelachen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier