Robyn, ja. Omdat we ons na een loden werkdag – laat staan viér – liever een goeie b-film laten welgevallen dan een neorealistisch juweel.
WHAT’S THE FUZZ?
Deze Zweedse zangeres is een zeldzaamheid: een mainstreamnaam die óók in media die zich uitputten om de vlag der credibiliteit wapperende te houden hartstochtelijk wordt opgevrijd.
En terecht. Robin Carlsson bedacht haar eerste song op haar elfde, runt haar eigen platenlabel Konichiwa, en leverde de jongste jaren aan de lopende band pretentieloze, denderende en goedgeschreven synthpophits af, die ons het soort pleasure bezorgen die we niet eens als guilty zouden omschrijven. Vóór iemand van u hierop weer reageert en ons aanspreekt met Dudewhatthefuck: já, zo staat de zaak.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Als u zo’n puritein was die zich stoorde aan het hoge soundmixshowgehalte van Robyns ‘band’ (twee man achter een batterij klavieren en synthesizers, en daartussen evenveel ‘muzikanten’ op onooglijke elektronische drums) had u het waarschijnlijk al gelijk richting dichtstbijzijnde drenkplaats afgetrapt.
Dan ging u wél nogal onbeschoft voorbij aan een artieste who really worked the crowd zoals weinig anderen haar dat dit weekend hadden voorgedaan. Waarlijk, met of zonder bomberjack, en zelfs op die onmogelijk hoog ogende platformboots: Robyn ging tekeer als een fitnesscoach die niet zou aflaten vooraleer er bij haar cursusgangers minstens één riemgaatje verder kon worden ingesnoerd. Ze amuseerde zich te pletter, danste haar legging en losse topje haast letterlijk uit de naad, en die energie wist ze binnen de kortste keren op de toehoorders over te brengen.
‘Dancing On My Own’, ‘Indestructible’, ‘Be Mine’, ‘Hang With Me‘: subtiliteit moest u er niet in zoeken (als er maar een beat onder zat, de melodie en vooral Robyn zelf deden de rest wel), maar ze boetseerden één na één wél een glimlach van contentement op onze uitgebluste tronie. ‘And it hurts with every heartbeat‘: deze Dudewhatthefuck zong het mee, maar wist dat ‘feels good‘ in plaats van ‘hurts‘ in feite accurater was geweest. Enfin: we waren blij met Robyn.
HET YOUTUBEMOMENT?
‘Dit is de mooiste avond van het jaar voor ons’. Doorgaans zetten wij meteen een bedenkelijk gezicht op als we een artiest tot dergelijke mooipraterij horen overgaan, maar we geloofden dat Robyn het méénde.
(K.B.)
