Rinus Van de Velde draait clip voor Admiral Freebee: bekijk ‘No Ordinary Moments’ in première

Bericht aan al wie Tom Van Laere de afgelopen jaren heeft gemist: de Admiraal is terug, met een nieuwe single en een bijbehorende video van zijn boezemvriend Rinus Van de Velde: ‘We tennissen vaak samen, maar hij is beter dan ik.’

Bijna drie jaar bleven fans van Admiral Freebee stuurloos ronddobberen, maar hun wachten is nu beloond: Tom Van Laere is weer aan wal gegaan. Bovendien is hij zijn peinzende zelf gebleven. Dat doet single No Ordinary Moments alvast vermoeden, met name die prachtige eerste regels: ‘Last time I was lonely / I realized / that all I see / is temporary’

Ook de clip doet zijn best om niet lichtvoetig te zijn. De hoofdrol is voor een prachtige, in karton gebouwde turkooizen cabriolet, die een nacht van papier doorkruist langs elektriciteitspalen van ijzerdaad en gebricoleerde bomen. Wie de Vlaamse kunst een beetje volgt, herkent in het geknutselde landschap de hand van tekenaar en beeldhouwer Rinus Van de Velde, die vorig jaar in zijn filmdebuut The Villagers ook zo aan de slag ging.

Dat Van de Velde en Admiral Freebee elkaar ooit zouden vinden, stond in de sterren geschreven, al was het maar omdat Van Laeres broer Tim de galeriehouder van Rinus Van de Velde is. Maar hun vriendschap gaat verder dan dat, vertelt Van de Velde. ‘We tennissen vaak samen, maar hij is beter dan ik. Ook op andere gebieden leer ik veel van hem. Hij is een psycholoog, een kenner van het menselijk brein, iemand met wie ik heel goed kan praten over het kunstenaarschap.’ Van Laere vult aan: ‘Tennissen is zoals tekenen, hebben we ons weleens bedacht. Zoals een tennisser moet denken aan het volgende punt als hij een rally heeft verloren, moet een tekenaar na een verkeerde lijn denken waar die hem naartoe kan leiden.’

Het spel van game, set en match leverde Van Laere niet enkel levenswijsheden, maar ook een tennisarm op, zo erg dat hij zijn gitaar even aan de kant moest laten staan. Dat lijkt een ramp voor de man die ooit de wereldriff van Oh Darkness uit zijn snaren schudde, maar niets is minder waar. ‘Ik ben het gewoon om van instrument te wisselen. Als ik vast zit met een nummer op gitaar, haal ik er een keyboard of bas bij.’

Door die blessure zijn No Ordinary Moments en de rest van Van Laeres nieuwe album dat later verschijnt wel fundamenteel anders gaan klinken dan u zou denken. ‘Er staan nog wel gitaren op de plaat die ik na mijn blessure inspeelde, maar ze vormen deze keer niet de basis van de muziek.’

De single toont de admiraal alvast van zijn meest gevoelige kant, mijmerend over ijle synths, kabbelende piano en een ritmesectie die het liever met minder noten doet dan met meer. ‘Ik geef mezelf graag muzikale opdrachten’, legt hij uit. ‘Bij dit nummer vroeg ik mezelf af: wat als ik een song mocht schrijven voor Melanie De Biasio?’ In de liedjes van de Waalse jazz-zangeres zit een magie, vindt Van Laere, ‘iets dat niet uitgesproken kan worden’. ‘Dat wilde ik ook, maar ik heb er wat meer akkoorden voor gebruikt dan zij zou doen.’

Wie het nummer hoort onder Van de Veldes nachtelijke tafereel, ziet één geheel. Toch is het ene niet voor het andere gemaakt. ‘Het zijn de eerste scènes uit mijn nieuwe film’, vertelt de artiest die u wellicht vooral kent van zijn impressionante houtskooltekeningen. ‘Die zal pas binnen twee jaar klaar zijn, maar ik vond het nu al interessant om enkele beelden op muziek te monteren en te zien of dat zou passen.’

Wie vindt dat de man met het masker in de clip sterk op Van de Velde lijkt, heeft het bij het rechte eind. ‘Mijn werk draait voor het grootste deel rond mijn fictieve alter ego, dat de levens leidt die ik niet kan leiden’, vertelt hij. ‘In mijn vorige film acteerde ik daarom zelf even, maar dat viel tegen omdat ik niet tegelijk de controle over de beeldvoering kon houden. Daarom heb ik voor deze film een masker laten maken met mijn gelaatstrekken. De acteur die mij op die manier ‘speelt’, is Joé Agemans, naast een van mijn assistenten ook lid bij FC Bergman.’

Het verhaal van de clip begint klassiek en kan zo uit een film noir worden geplukt, op het einde na dan. Meer verklappen willen we niet, maar laat ons zeggen dat de daden van de Rinus-in-papier-maché plots in een heel ander daglicht komen te staan. Als je dat ziet, wordt ook Van Laeres rol in de clip plots erg belangrijk. ‘De man die alles doet bewegen, maar zelf niet tussenkomt’, zo beschrijft Van Laere zijn personage. ‘Het idee van de clip past bij wat ik zing: “Everything out here is made of the possibility to disappear.” Alles verandert: dat is onze grootste tragedie, maar ook onze grootste hoop. Er komen goede tijden en slechte tijden, maar we weten dat ze allebei voorbijgaan.’