Rian Snoeks balanceert tussen vallen en opstaan op debuutalbum Vlinders In De Hel

Limburgse rapper Rian Snoeks gaat op zijn nieuwe album Vlinders In De Hel opzoek naar een silver lining en laat zich opnieuw van zijn meest kwetsbare kant zien.

‘Ik vind het echt wel spannend om dit album uit te brengen.’ Voor de negentienjarige rapper uit Pelt is het zijn eerste full-length release, en het is er een waarop hij meteen heel diep graaft. ‘Het is een rollercoaster,’ verklaart Snoeks. ‘Het is een donker album, maar ik wil ook hoop aanreiken.’ De naam Vlinders In De Hel (gestileerd als VLINDERS IN DE HEL) kon bijna niet toepasselijker.

Snoeks is hard. Hard voor de wereld en hard voor zichzelf. Er zijn momenten waarop je vol spanning wacht op een sprankeltje hoop, bijna overtuigd dat het nooit meer zal komen. Bij Snoeks zijn we getuige van wat soms een uitgebreide therapiesessie lijkt. De onderwerpen zijn herkenbaar: faalangst, onzekerheid, alle hoop verliezen op succes maar er toch aan de andere kant geheeld uitkomen.

‘Muziek is echt een verwerkingsproces voor mij,’ aldus Snoeks. Maar aan het einde van de rit wil hij vooral meegeven dat deze struggles menselijk zijn en jongeren de veerkracht aanreiken om ermee om te gaan. ‘Met het platform dat ik nu heb, vind ik het enorm belangrijk om mentale gezondheidsproblemen bij jongeren bespreekbaar te maken. Als ik ook maar iets voor hen kan betekenen aarzel ik niet.’

Vlinders In De Hel was een werk van lange adem. Zo lang zelf dat Snoeks veel van de tracks opnieuw moest opnemen. ‘Toen ik na drie jaar terugluisterde naar die eerste demo’s, werd al snel duidelijk dat het opnieuw moest. Mijn stem was namelijk nog iets hoger toen en is ondertussen toch wat gezakt.’ Het album transformeerde ook van een korte EP naar een full-length release. ‘Het verhaal was nog niet klaar,’ aldus Snoeks. 

DIY-album

Ook Snoeks viert mee de langzame dood van de CD en brengt het album enkel uit op vinyl. ‘Het is zoveel leuker om je album fysiek vast te kunnen nemen, het is echt een droom die uitkomt,’ verklaart Snoeks. ‘Daarnaast zijn vinylplaten echte collectors items geworden en zijn het kunstwerken op zich.’ Het artwork op de voorkant werd gemaakt door de vader van Snoeks’ vriendin, de foto op de achterflap toont haar ruggengraat. Zij wordt door Snoeks omschreven als de backbone van zijn carrière. Dit alles toont ook de DIY-spirit van de jonge rapper. ‘Ik doe alle promotie zelf. Het is vaak gewoon je stoute schoenen aantrekken en jezelf overal gaan voorstellen en verkopen.’

Dat zijn muziek een heuse familiezaak is, bewijst Snoeks ook op Klaproos, het openingsnummer van het album. Hiervoor werkte hij samen met zijn broer. ‘Ik groeide op in een muzikale familie. Mijn moeder zong in haar vrije tijd, en mijn broer speelt cello. Hij speelt klassieke muziek, wat enorm ver afligt van wat ik doe, maar we zijn toch eens samen in de studio gedoken. Klaproos is het resultaat daarvan.’

Soms heb je vrienden nodig

De enige andere feature op het album is al meteen niet de minste. Op de closing track Drums horen we Jazz Brak van rapperscollectief Stikstof. ‘De kans hebben om samen te werken met artiesten waar je zelf naar opkijkt is een uniek gegeven. In de scene zie ik steeds meer grote rappers die ook bezig zijn met jong talent en hun carrière mee proberen op te starten. Het voelt altijd goed om ondersteund te worden door een hele community.’

Ook daarover rapt Snoeks op het album. In Enfer doelt hij op artiesten met vrienden op de juiste plaats, maar wil hij vooral duidelijk maken dat de weg naar de top niet voor iedereen even makkelijk is. ‘In Limburg is de scene onbestaande. Ik heb hard moeten werken om te staan waar ik nu sta, en heb elke kans die ik gekregen heb met beide handen gegrepen. Als je ergens wil komen, moet je ervoor knokken. Dat heb ik gedaan.’