Naima Joris’ ‘While the Moon’ ontspint zich als een donker sprookje

Na de virale YouTube-covers, de coronahit en de ep’s is laatbloeier Naima Joris finaal ontbolsterd, met een meeslepende, door de nacht gesluierde debuutplaat.

Eind 2020 vertelde Naima Joris aan een stadsvijvertje in Elsene over de moeilijke zoektocht naar haar stem en het lange parcours richting muzikale ontbolstering. ‘Zingen was of is niet per se de grote ambitie’, noteerden we. ‘Het is eerder een middel om de pijn te verdrijven.’ De hindernissen in het traject van de laatbloeier, die pas rond haar veertigste als soloartiest doorbrak bij het grote publiek, zijn intussen welbekend. Insomnia, podiumvrees, een angststoornis en de dood van haar stiefmoeder en haar zus, die postuum de tekst en inspiratie voor het van YouTube-demo tot virale coronahit uitgegroeide Bellybutton aanreikte.

Ook de tekst van opener Hopeful Again komt uit de pen van Saskia Joris. ‘I got my heart broken / For the so manieth time’, klinkt het. Een vrije benadering van grammatica die ook de teksten van Naima Joris typeert. Troost en rust zijn de bakens in haar muziek, een intens bezwerende, recht uit de buik gezongen melange van blues en jazz. Maar onderhuids sluipen de kinderlijke naïviteit en spontaniteit die Joris zo bewondert bij Daniel Johnston, de cultzanger die ze eerder dit jaar eerde met een cover-ep.

While the Moon ontspint zich als een donker sprookje. En niet alleen in de titeltrack, waarin gitarist Vitja Pauwels met speelse noten strooit als broodkruimeltjes in een schemerig bos. De sluier van de nacht is alomtegenwoordig. ‘Waiting for the moment / That follows the night’, croont Joris met haar fameuze contra-altstem in het bedwelmende Inside Our. ‘Remember / The night we flew too high’, klinkt het tijdens het tot Sigur Rós-achtige proporties aanzwellende Remember. In die vele diepe dalen, tijdens die vele slapeloze uren, is Naima Joris altijd naar de sterren blijven kijken.

Met Bert Dockx (Flying Horseman, Dans Dans) deelt de Mechelse naast een verleden in de klaslokalen van het conservatorium, nu ook een producer. De stempel van Koen Gisen is onder meer duidelijk herkenbaar in het door de contrabas van Lara Rosseel en het eufonium van Niels Van Heertum op sleeptouw genomen What If. En in Suddenly, een minimale, maar met intieme details omzwachtelde torch song à la Julie London die de adem afsnijdt. ‘Ik zou graag iets coolere muziek maken’, zei Joris eerder dit jaar in Humo. Nergens voor nodig.