Beth Orton, Britse folkvedette van de late nineties, doorbreekt zes jaar stilte met een indrukwekkend album, een plaat die aan je blijft kleven als een natgeregend pak.
‘It’s heavy as fuck.’ Zo omschreef Beth Orton zelf haar nieuwe album. En dat klopt, maar het is ook weer niet zo dat de zangeres uit Norfolk je murw slaat met zwaarmoedigheid. Weather Alive is intens, maar houdt zich ver van effectbejag. Het is ook haar beste plaat ooit.
Alive Alone, zo heet het nummer van The Chemical Brothers uit 1995 dat voor de meeste mensen de eerste kennismaking met het stemgeluid van Beth Orton betekende. Een jaar later debuteerde ze solo met Trailer Park, een album dat haar in het destijds courante vakje folktronica deed belanden. Met Daybreaker (2002) haalde ze de top 10 in Engeland. Daarna schudde ze de associatie met chill-outcompilaties van zich af ten voordele van het klassiekeliedjesambacht. Zo werd Sugaring Season (2012) mee ingeblikt door folkicoon Bert Jansch en haar kersverse echtgenoot, troubadour Sam Amidon. Ortons voorlaatste album Kidsticks (2016) was een ommezwaai, terug naar de electro-akoestische crossover van weleer, met assistentie van Chris Taylor (Grizzly Bear), Andrew Hung (Fuck Buttons) en Twin Shadow.
En nu, op haar 51e, slaat Orton alweer op drift in nieuwe onbestemde wateren. De sfeer op Weather Alive is die van een seance, de toon meditatief, schemerend en intens. Muzikale klasbakken als drummer Tom Skinner (Sons of Kemet, The Smile), saxofonist Alabaster DePlume, multi-instrumentalist Shahzad Ismaily (Chantal Acda, Bonnie ‘Prince’ Billy) en bassist Tom Herbert (The Invisible) creëren een etherisch spanningsveld à la Talk Talk. En dan is er Orton zelf, haar stem verweerd, kwetsbaar maar vastberaden, gerijpt op chronische pijn (ze lijdt aan de ziekte van Crohn), eenzaamheid, identiteitscrisissen en de dood van geliefden. Maar nooit gaat ze kopje onder, drijvende gehouden door de losse, vluchtige maar nooit uiteenvallende structuur van de songs.
Na een carrière van drie decennia levert Beth Orton, bevrijd van verwachtingen en labels, haar sterkste, compleetste statement af. Heavy maar impressionant as fuck.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
