Hendrik Lasure, het voormalige wonderkind van de Belgische jazz, bekeert zich tot barokke kleinkunst op Het wiel, een plaat die zal verwarren, verwonderen en polariseren.
Hendrik Lasure was negentien toen hij in 2017 zijn jazzopleiding afrondde aan het Koninklijk Conservatorium Brussel. De middelbare school had hij afgewerkt via de middenjury, om intussen zo snel mogelijk zijn roeping te beantwoorden. Die manifesteerde zich eerst in Schntzl, het minimalistische off-jazzkoppel dat de toetsenist vormt met drummer Casper Van De Velde. Als instrumentalist volgden vervolgens passages bij onder meer Thunderblender, Bombataz en An Pierlé Quartet, en met het onderschatte album Garden Head (2019) bewees de jongeling dat er ook plaats is voor popmuziek in zijn wijde, esthetische biotoop. Met Het wiel neemt Lasure nu een gewaagde haarspeldbocht die op de tribunes ongetwijfeld verwarring, maar hopelijk ook bewondering zal oogsten.
Want het vergt verdomme lef, zelfs – of zéker – als polyvalente jazzsolist, om je op deze manier aan het Nederlandstalige lied te wagen. Laten we beginnen bij de taal. Lasure is geboren in Brugge, groeide op in Knokke, studeerde in Brussel en woont in Antwerpen. Met lichte tenor en geschaafde falset zingt hij kleine, nostalgische verhaaltjes in zijn eigen tussentaaltje. Een soort nauwelijks opgeschoonde tongval die met zijn persoonlijke klankkleur menig luisteraar op het eerste gehoor tegen de haren in zal strijken, maar die ook pure eerlijkheid in zich draagt. En hoe ongekunsteld Lasure over een oude knotwilg, een schoolvriend met een autismespectrumstoornis of zijn geliefde Elisa zingt, zo ingenieus zijn de composities en arrangementen voor akoestische gitaar, piano en kamerorkest.
Wanneer na anderhalve minuut getokkel contrabas en strijkers invallen tijdens Populier, hoor je de echo’s van Serge Gainsbourgs moment suprême Histoire de Melody Nelson nazinderen. In Bethlehem, het ontroerende Pavel en Het wiel schijnt de appreciatie van Lasure voor de barokke folkpop van Sufjan Stevens stevig door. Pastorale omlijsting die naar een hoogtepunt stijgt tijdens Huil voor mij en Hotel Dieu, met een prominente rol voor een kistorgel. Het geheel waait op zeer archaïsche wijze binnen – Jules de Coster en Zjef Vanuytsel zijn nooit ver weg – maar is uiteindelijk toch fris en volslagen uniek. Welke snaar het bij u ook zal beroeren – briljant, irritant of ergens tussenin –, het ráákt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
