Het heilige vuur van Arctic Monkeys is een waakvlammetje

3 / 5
Arctic Monkeys in 2019. © Getty
3 / 5

Artiest - Arctic Monkeys

Locatie - Pukkelpop

Een jaar of vijftien geleden waren The Arctic Monkeys zowat de hipste band op de planeet. Ten tijde van hun debuut werden ze zo gehypet dat je er een beetje moe van werd. Maar was de groep uit Sheffield nog wel geschikt om vandaag het hoofdpodium van een festival als Pukkelpop af te sluiten? Wel, dat viel nog te bezien.

Alex Turner en zijn maats, aangevuld met drie gastmuzikanten, stonden opvallend ontspannen op het podium. De jonge branieschoppers van weleer zijn intussen een volwassen groep geworden die, het moet gezegd, op hun recentste plaat, Tranquility Base Hotel + Casino uit 2018, toch wat bezadigder klonken dan in de nerveuze anthems uit hun beginperiode. Het zorgde voor enig gemor bij de fans, maar de Monkeys gaven geen krimp.  

Toen in mei hun zevende langspeler werd aangekondigd, liet Matt Helders weten dat die helemaal in het verlengde zou liggen van de vorige. Vrij rustig dus, met hier en daar een knipoogje naar jazzy lounge. Toch haastte de drummer zich eraan toe te voegen dat de nieuwe songs ‘iets luider’ en ‘iets meer uptempo’ zouden klinken. De groep stond deze zomer op zowat ieder groot Europees festival geprogrammeerd, maar wie had gehoopt bij die gelegenheden al een glimp van dat nieuwe materiaal op te vangen, was eraan voor de moeite.  

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Nu hebben wij doorgaans een groot respect voor bands die de verwachtingspatronen van het publiek naast zich neer leggen om verrassend uit de hoek te komen, maar wat de Arctic Monkeys op dag vier in Kiewit presenteerden werkte bezwaarlijk als een set waarmee je de grote massa in een bad van euforie onderdompelt. Het tempo lag te laag en de weinig voor de hand songkeuze bediende uitsluitend de hardcore-fans die iedere carrièrestap van de Monkeys nauwgezet hadden gevolgd.  

Gezapig

Het gros van de toeschouwers had geen boodschap aan de vaak naar Bowie neigende croon van Alex Turner en keek verveeld de andere kant op. De één haalde nog een biertje, de ander wendde zich tot de wafelkraam. Om ons heen werden gezapig festivalervaringen uitgewisseld of gingen bezoekers, vermoeid van vier dagen bandjes spotten en in het besef dat maandagochtend vervaarlijk dichtbij kwam, simpelweg op zoek naar de uitgang. 

Eén van de weinige momenten waarop de weidebevolking even uit haar lethargie leek te ontwaken was tijdens het onstuimige I Bet You Look Good on the Dancefloor, maar dat vlammetje doofde algauw omdat er tussen de nummers storende pauzes vielen. 

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Was de afsluiter van Pukkelpop dan een sof? Neen, want Arctic Monkeys waren best goed in wat ze deden. Alex Turner –zoals altijd dansend op het slappe koord tussen een tikje arrogant en cool– was goed bij stem en op de kwaliteit van de nummers zelf viel weinig aan te merken. Zelf waren we bijvoorbeeld enthousiast over Don’t Sit Down ‘Cause I Moved Your Chair, Why D’You Only Call Me When You’re High? (waarin de stem van Turner steeds meer op die van Brett Anderson van Suede begon te lijken), het door een wiebelende bas aangedreven Crying Lightning, het op een intrigerend ritme geplante Do Me A Favor en, naar het einde toe, de ballad 505. Maar de vraag die bij menigeen op de lippen brandde was toch: waar was de passie? Waar was het heilige vuur dat op, pakweg, Whatever People Say I AmThat’s What I’m Not zo hoog oplaaide? 

Ontlading

Het deel van de Pukkelpop-crowd dat uit was op een ontlading werd slechts mondjesmaat bediend, al zorgde een uitstekende plaat als het bijna tien jaar oude AM, goed voor zowat een derde van de set, voor een trefzeker begin- en eindpunt met respectievelijk Do I Wanna Know? En een energiek R U Mine?). Tussendoor noteerden we occasionele oplevingen dankzij een explosief Brianstorm en krachtvoer als The View From the Afternoon, Portion Approaching en, tijdens de bissen, Arabella

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

In een zaal, met minder afleiding, had dit een zeer aardig optreden kunnen zijn. Maar als uitsmijter op een groot festival bleven Arctic Monkeys onder de verwachtingen. En de music hall prog van Pretty Visitors hadden ze al helemaal achterwege mogen laten. Wie had ooit gedacht dat we voor dit bandje nog het adjectief saai van stal zouden halen? 

DE SETLIST: Do I Wanna Know? / Brianstorm / Snap Out Of It / Don’t Sit Down ‘Cause I Moved Your Chair / Crying Lightning / Teddy Picker / The View From The Afternoon / One Point Perspective / Why D’You Only Call Me When You’re High? / Potion Approaching / I Bet You Look Good On The Dancefloor / One For the Road / Pretty Visitor / Do Me A Favour / Cornerstone / That’s Where You’re Wrong / Knee Socks / 505 // Tranquility Base Hotel + Casino / Arabella / R U Mine? 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content