Daniel Norgren bezweert andermaal een volle AB met stekelige rootsmuziek 

Zweedse Americana? Het is minder paradoxaal dan het lijkt. Want Daniel Norgren beheerst het genre beter dan heel wat muziekmakende neefjes van Uncle Sam. Die wetenschap is inmiddels ook bij ons doorgedrongen, met een uitverkochte AB als resultaat. 

Toen Norgren in 2007 debuteerde, was hij nog een outsider die het publiek trotseerde als onemanband en zich van louter zelfgemaakte instrumenten bediende. Vervolgens bracht hij, op zijn eigen labeltje Superpuma Records enkele intens rammelende platen uit, zoals Outskirt en Horrifying Deatheating Bloodspider, waarop hij zich manifesteerde als een primitieve maar bezwerende bluesman, geïnspireerd door Blind Willie McTell , Howlin’ Wolf, Bo Diddley, Slim Harpo, Tom Waits en Captain Beefheart.   

Daniel Norgren legde daarbij ook een sterke voorliefde voor lofi aan de dag: zo nam hij Buck op in de schuur naast zijn huis, met behulp van een antieke viersporenrecorder, en zette hij de luisteraar regelmatig op het verkeerde been door zijn songs af te wisselen met abstracte, naar ambient zwemende interludia of field recordings waarop afwisselend een onweer, de sputterende motor van zijn oude volvo-truck of het lawaai van een  naburige houtzagerij te horen waren. Voor Norgren, een natuurmens die opgroeide diep in de bossen van Borås (ten oosten van Göteborg), en een vrij geïsoleerd leven leidt, is niet de techniek belangrijk, maar wel de authentieke expressie. Het maakt hem tot een uniek talent dat met ingrediënten uit folk, blues, country en rootsrock zijn eigen idioom heeft ontwikkeld. 

Met zijn zevende en tot dusver recentste studioplaat, Wooh Dang uit 2019, oogstte hij ook in de VS lovende kritieken, zodat er met hooggespannen verwachtingen wordt uitgekeken naar nieuw werk van de Zweed. Maar voorlopig zijn via de digitale kanalen slechts vier schetsmatige nieuwe tracks vrijgegeven. Wèl werd Norgrens werk door Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch als soundtrack gebruikt in The Eight Mountains, hun in Cannes bekroonde verfilming van Paolo Cognetti’s roman Le otto montagne. 

Huiveringwekkend

In de AB liet de boomlange artiest met de onafscheidelijke honkbalpet zich bijstaan door een voortreffelijke vierkoppige band, waardoor zijn songs nu iets voller en gepolijster (al is dat laatste relatief) klonken dan vroeger. De muzikanten, onder wie oude getrouwen als gitarist Andreas Filipsson en bassist Anders Grahn, deden hun werk overigens voortreffelijk, zonder opzichtig naar aandacht te hengelen. Daniel Norgren, een verzamelaar van vintage keyboards die doorgaans klinken alsof ze minstens vijftig jaar in weer en wind hebben gestaan, begon de bijna twee uur durende set aan de piano, met Why May I Not Go Out and Climb the Trees? Het was een huiveringwekkend slaapliedje dat zo tijdloos aandeed, dat je zou hebben gezworen dat het al minstens een eeuw geleden was geschreven, toen er van rock-‘n-roll nog volstrekt geen sprake was. 

(Lees verder onder de foto.)

Norgren putte in Brussel voornamelijk uit Alabursy (2015) en Buck (2013), lp’s die het publiek, naar de geestdriftige reacties te oordelen, intussen koestert als kostbare juwelen. Like There Was A Door, een bedachtzame ballad over verlies, had iets meer kleren aan dan de zo goed als naakte plaatversie en in If You Look at the Picture Too Long leken de zanger en zijn groep op een bepaald moment elk een totaal andere melodie te spelen, wat, zacht gezegd, een beetje bevreemdend aandeed.  

Daniel Norgren heeft, net als Bob Dylan of Neil Young, een karakterstem: je houdt ervan of niet, maar voor wie er zich voor open stelt, werkt ze hoogst indringend. Dat was zeker het geval toen de zanger, intussen overgeschakeld op gitaar, zich vastbeet in misschien wel zijn populairste nummer: het lang uitgesponnen, repetitieve maar tranceverwekkende Moonshine Got Me, waar je een ode aan de sluikstokerij zou kunnen in lezen. Ook de meeste andere songs werden voor de gelegenheid voorzien van lange instrumentale uitweidingen, waardoor ze een episch randje kregen en niet zelden over de tienminutengrens werden getild. 

Eenvoud

Everything You Know Melts Away Like Snow was een archaïsch aandoende ballad over vergankelijkheid en de nooit ophoudende cyclus van leven en dood.  Oké, Norgrens teksten waren geen grote literatuur en blonken uit door hun eenvoud, maar de man verstond wél de kunst indringende beelden te scheppen die zich als weerhaken in je geheugen vastboorden. In I Waited For You (uit The Green Stone) bewees de Zweed andermaal dat hij een begenadigd gitarist is en ook het nieuwe, epische New Home leek, met zijn snijdende solo’s, duidelijk bevrucht door Neil Young & Crazy Horse. 

Putting My Tomorrows Behind diende zich aan als een wiegende southern soulballad, waarin zich een volvet orgeltje roerde, terwijl Let Love Run the Game, met Daniel Norgren weer aan het klavier, ons in de oren klonk als profane gospel. Op dergelijke momenten hoorden we vage echo’s uit het oeuvre van The Band of van de jonge Van Morrison, ten tijde van een meesterwerk als Saint Dominic’s Preview. In Music Tape, dat op een strompelend ritme was geplant, speelden de twee gitaren mooi tegen elkaar op tot er een veelkleurig weefsel ontstond, maar tegelijk noteerden we een sombere bedenking als ‘strange how soon a happy home becomes a tomb’. Dat de zanger nooit de hipste jongen van de klas was geweest, wisten we al. Maar blijkbaar was hij ook niet de vrolijkste, hoe misleidend een titel als People Are Good ook mocht klinken.

(Lees verder onder de foto.)

Met het fors rockende Whatever Turns You On als uitsmijter, bouwden Norgren en zijn vrienden alsnog een feestje, al was het er één waar de meeste aanwezigen al iets te diep in het glas hadden gekeken. De zanger toonde zich geëmotioneerd door de warme ontvangst van het publiek (terwijl het in de zaal sowieso al bloedheet was) en stuurde er als extraatje nog The Power achteraan. Geen toeval, want de Zweed bezat de kracht de luisteraar te ontroeren, op te winden en bij het nekvel te grijpen op een manier die je zelden meemaakt op een podium. Alweer een geweldig concert dus, van een artiest zonder pretenties voor wie enkel de muziek telt en die bij iedere passage blijft verrassen. Hopelijk laat die nieuwe plaat dus niet al te lang meer op zich wachten.