Gewapend met hun nieuwe album Softscars zakte Yeule opnieuw af naar de Botanique, dit keer met een pak meer gitaren en een menselijkere uitstraling.
Zo’n drie jaar geleden zagen we de cyborgpopster Yeule al eens aan het werk in de Botanique. Toen stond de Singaporese ietwat atypisch geprogrammeerd als opener voor Mechatok en Danny L Harle. Waar die laatste twee een euforisch feestje vol eurodance en hardcore bouwden, hulde Yeule de Rotonde in melancholie met hun bevreemdende glitchpop. Nummers als Pixel Affection en Pretty Bones werden opgebouwd rond breekbare, digitale beats en bewerkte zanglijnen die het geheel iets onmenselijk gaven, alsof een machine probeerde te leren wat emoties waren. Tijdens hun optreden zette Yeule die kwaliteiten extra in de verf door een eerder afstandelijke, ingetogen show te geven, waarbij hun futuristische outfit contrasteerde met hun verlegen podiumprésence.
In de drie jaar sinds die show is er echter veel veranderd. Vorig jaar verraste Yeule met hun nieuwe album Softscars. Daarop werd hun digitale sound niet volledig uitgewist, maar toch voor een groot deel ingeruild voor alternatieve rock die aan de nineties deed denken. Gitaar is een veel prominentere rol in Yeules geluid gaan opnemen, waardoor nummers als Sulky Baby en Dazies haast naar shoegaze neigen, maar eveneens de ziel van The Cranberries in zich dragen. Pinnochio-gewijs is Yeule minder als een pop en meer als een mens van vlees en bloed gaan klinken.
Piratenpakje
Bij dat nieuwe geluid hoort ook een show die radicaal anders was dan die van drie jaar geleden. Om te beginnen had Yeule een livedrummer meegenomen, die het geheel een organischer geraamte gaf. Op basis van de vele gitaren die vooraf op het podium opgesteld stonden, hadden we een voltallige band verwacht, maar dat bleken gewoon de instrumenten waartussen Yeule zelf zou wisselen doorheen de show. Toch, er stond meer dan één persoon op de bühne, en de wisselwerking tussen de twee zorgde meteen voor een veel menselijker sfeertje.
Ook de manier waarop Yeule zich deze keer presenteerde was minder science-fiction. Drie jaar geleden verscheen ze nog in een soort transhumanistische outfit die uit de anime-wereld van Ghost in the Shell had kunnen komen. Dit keer had ze iets aan dat haast op een piratenpakje leek, alsof ze rechtstreek van de set van Pirates of the Caribbean kwam.
Alsof Yeule meteen wilde duidelijk maken dat het publiek toch niet enkel organische klanken moest verwachten, gaf ze het startschot met Electric vanop hun vorige plaat Glitch Princess. Daarbij liet ze alle snaarinstrumenten nog onberoerd, en dankzij de ultrabewerkte zang in het refrein waanden we ons toch even in een futuristische cyberwereld. Ook tijdens het daaropvolgende Bloodbunny, wel van het nieuwe Softscars geplukt,ging ze enkel aan de slag met hun microfoon, al zorgde die met hun J-popachtige dansjes voor een bevreemdend contrast met de melancholie in de song.
Menselijkere show
Vervolgens gordde die toch een gitaar om, en daarna zou Yeule bijna de hele show wél op hun snaren spelen. Daarbij werd er ook bijna uitsluitend uit Softscars geput. Yeule was duidelijk gekomen om hun nieuwe sound in de verf te zetten. Als eerste bracht die het rockende Cyber Meat, maar ook ingetogen ballades als Aphex Twin Flame vonden hun weg naar de setlist. Wanneer Yeule dan toch nog eens een ouder nummer bovenhaalde, ging de voorkeur naar het sowieso rond akoestische gitaar gebouwde Don’t Be So Hard On Your Own Beauty, dat qua klank logischer in het geheel paste dan glitchpopnummers als Pixel Affection.
Niet alleen qua klank stond er een volledig andere Yeule op het podium dan drie jaar geleden. Destijds zagen we een afstandelijke performance, deze keer nam de artiest tussen alle nummers ruim de tijd om tussen de nummers met de aanwezigen te keuvelen. Voelde die zich gewoon een pak comfortabeler voor een publiek dan drie jaar geleden, of was het een manier om zich menselijker voor te doen bij dit vernieuwde geluid?
Wat de achterliggende reden ook is, in de meeste gevallen zorgde het voor een gezellige sfeer in de half gevulde Orangerie. Af en toe mocht er echter wat minder onzin uitgekraamd worden en wat meer vaart in de set steken. Toen Yeule bijvoorbeeld de intro van Dazies weer stillegde om uit het niets een mop te vertellen over hun verdikte katten, waren wij vooral een beetje gefrustreerd.
Wanneer er wél muziek werd gespeeld, bracht Yeule echter een zeer genietbare show. Met hun combinatie van ninetiesgitaren en digitale productie bewees de artiest dat er ook in 2024 nog spannende dingen met rock vallen te doen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier