Yard Act doet een bom ontploffen tijdens Les Nuits Botanique 

De Britse post-punkband Yard Act sloot zijn twee maanden durende Europese tournee af met een joekel van een uitroepteken. Dat gebeurde tijdens Les Nuits Botanique, een festival waarbij alle zalen van het Brusselse concertcomplex werden ingepalmd. Ook Scarlett O’Hanna en Timber Timbre maakten er opgemerkte passages.

Sinds Yard Act begin 2022 kwam aankloppen met zijn langspeeldebuut The Overload heeft het kwartet uit Leeds turbulente tijden meegemaakt. Het werd op het schild gehesen door sterren als Ed Sheeran en Elton John, reeg de uitverkochte tournees aan elkaar en sleepte een nominatie in de wacht voor de prestigieuze Mercury Prize. Maar dat snelle succes bezorgde de leden ook een serieuze burn-out. Op het onlangs verschenen Where’s My Utopia? maakt Yard Act echter geen pas op de plaats. Het gezelschap wil méér zijn dan de zoveelste post-punkrevival-act en doet er, met de hulp van producer Remi Kabaka Jr (zie ook Gorillaz) alles aan om zijn sound te verbreden en te verrijken. Zo introduceert het op zijn tweede plaat een gospelkoor, strijkers, samples en naar hiphop verwijzende interludia. 

Die experimentele insteek wijst op toegenomen zelfvertrouwen en resulteert in onweerstaanbare, dansbare grooves waarmee Yard Act dezer dagen de podia in lichterlaaie zet. Blikvanger van de groep is nog steeds James Smith, de uiterst beweeglijke frontman die met zijn aan Mark E Smith van The Fall herinnerende Sprechgesäng, vertelt hoe Jack en Jill, of de Engelse man en vrouw in de straat, dagelijks af te rekenen krijgen met de kwalijke gevolgen van de Brexit. Smith is een prima verteller die zich moeiteloos in zijn niet altijd politiek-correcte personages weet in te leven. In hem schuilt een gewiekste acteur, maar ook een literair talent, gezegend met een goed ontwikkeld gevoel voor humor, waardoor je als luisteraar sowieso aan zijn lippen hangt. 

Voetzoekers 

Op het Chapiteau-podium van de Botanique bleek dat Yard Act intussen twee backingzangeressen en een toetsenspeler annex saxofonist had ingelijfd, een ingreep die de songs zeer ten goede kwam. De groep is inmiddels een gesmeerde machine geworden, die als een stoomwals over het publiek raasde. Ze gunde de toeschouwers nauwelijks een adempauze en speelde de nummers haast twee keer sneller dan normaal. Tegen de hoekige funk van Dead Horse en de krassende en stotterende gitaarcapriolen van Sam Shipstone in Land of the Blind was dan ook geen kruid gewassen. Wat een inzet! Wat een energie! In Fizzy Fish manifesteerde James Smith zich als een gemankeerde rapper en ook in Dark Daysvormde zijn stem de ritmische component, terwijl de zangeressen de songs van een soort B-52’s-vibe voorzagen. 

Kolkende en briesende miniatuurtjes als We Make Hits, Payday of The Overload waren het muzikale equivalent van een doos voetzoekers die in de niets vermoedende massa werd gekeild. Maar soms kwam Yard Act ook verrassend introspectief voor de dag, zoals in Down By the Stream, waarin Smith wroeging toonde over het feit dat hij tijdens zijn schooltijd tot de pesters behoorde. Witness baadde, door toedoen van de saxofonist, dan weer in een freejazz-sfeertje.

Pas tegen het einde van de set werd een beetje gas teruggenomen en tijdens afsluiter The Trench Coat Museum kreeg Yard Act vocale assistentie van Markage Dave, een bevriende soul-, house- en indiepopartiest uit Manchester die een uurtje eerder op Les Nuits geprogrammeerd stond. ‘Let’s make a fucking racket’, riep James Smith, en zo geschiedde. Een ronduit verpletterend concert dus, van een band die in Brussel al vanaf de eerste minuut zijn kookpunt bereikte. Bij wijze van conclusie citeer ik dus graag uit Dream Job: het was ’ace! Top! Mint! Boss!’ en ‘Class!’ Handig, zo’n stel kerels dat zichzelf recenseert. 

Wég gitaren, hallo elektronica! 

Voor en na Yard Act viel er tijdens Les Nuits echter nog méér te beleven. Scarlett O’Hanna (***) een zangeres met Franse en Griekse roots die al jaren in Brussel woont, mocht bijvoorbeeld haar nieuwe plaat Precious Nothings komen voorstellen. Op haar vorige, het tien jaar oude Romance Floats, begaf ze zich nog in het vaarwater van PJ Harvey, maar na een lange stilte, waarin ze vooral actief was als beeldend kunstenaar, trekt ze nu vooral de kaart van de elektronica. In de Orangerie speelde ze synth en bas en liet ze zich bijstaan door een extra muzikant op dezelfde instrumenten en een drumcomputer.

O’Hanna’s nieuwe songs zaten soms verpakt in een eighties retro-sound (we hoorden echo’s uit de muziek van Gary Numan) en deden bij wijlen verrassend luchtig en poppy aan, maar klonken beslist niet onaantrekkelijk. Vooral Cacti, Stick With You en Precious Nothings (gebouwd op een vocale loop die aan Laurie Anderson herinnerde) wisten meteen te overtuigen. Minder enthousiast waren we over het solo aan het klavier gebrachte Deep Is the Night, dat iets te schetsmatig overkwam en waarin de artieste zich niet altijd van haar meest toonvaste kant liet horen. Niettemin: een toe te juichen comeback. 

Sinister 

Eveneens in de Orangerie: Timber Timbre (***1/2), een band uit Toronto, met als spilfiguur zanger, gitarist en songwriter Taylor Kirk. De meeste nummers uit zijn set waren afkomstig uit Lovage, zijn vorig jaar verschenen zevende lp. Met zijn bezwerende baritonstem klonk Kirk soms als een crooner uit de hel, iets wat perfect aansloot bij sinistere, bluesy ballads als Curtains!? of Run From Me, waarin je afwisselend echo’s uit het oeuvre van Leonard Cohen, Brian Wilson en Tom Waits kon ontwaren.

De songs van Timber Timbre klinken suggestief en baden in een uitgesproken noir-sfeertje, wat verklaart waarom ze vaak opduiken in soundtracks van films en televisiereeksen. De bijdragen van de toetsenman waren zelfs vaak zo onheilspellend en spooky dat je het liefst ergens in een hoekje van de orangerie was weggekropen. Maar zoals bleek uit ‘Sugar Land’, over Kirks suikerverslaving, waren zijn composities zeker niet gespeend van humor en lieten ze, dankzij hun gelaagdheid, meerdere interpretaties toe.  

Timber Timbre bouwt in de schaduw al jaren stilletjes aan een bijzonder repertoire. Het pleit voor de organisatoren van Les Nuits dat ze de swamp magic van dit Canadese viertal eindelijk nog eens een plekje in de schijnwerpers hebben gegund.