Voor de betere Japanse herrie moest je bij Violent Magic Orchestra in de Botanique zijn

Violent Magic Orchestra’s circus, waarbij black metal, techno en hardcore samenkwamen, was een zootje ongeregeld, maar wát voor zootje ongeregeld.

In Japan weten ze als de beste hoe je muzikale herrie moet maken. Denk maar aan avant-garderockers als Boredoms of het zwaar geschut van de sludgemetalband Boris, om nog maar te zwijgen over het feit dat ‘Japanse noise’ een genre op zich is.

Een recenter voorbeeld is de veelkoppige groep Vampillia, die erom bekend staat het metalgenre een avant-gardekantje te geven, met invloeden uit zowel de klassieke als elektronische muziek. Speciaal, maar vaak neigt het naar post-rock die je wel nog aan je vrienden kan laten horen. Wanneer de groepsleden iets écht smerig willen maken, dan doen ze dat onder hun obscuurdere alias Violent Magic Orchestra. Onder deze naam worden ze bijgestaan door noiseproducer Pete Swanson, bekend van Yellow Swans, en door de Franse producer Paul Régimbeau, oftewel Mondkopf. Het resultaat is een manische mix van black metal en elektronische beats die regelmatig naar hardcore neigen. Dat de Japanners al werk uitbrachten via Never Sleep, het label van Gabber Eleganza, is ook veelzeggend. Met andere woorden, de Witloof Bar van de Botanique beloofde op z’n grondvesten te daveren.

Vogelkreetjes

Als voorprogramma mocht Kentaro Hayashi zich aan de tafel vol elektronische snufjes opstellen. Wellicht doet zijn naam geen belletje rinkelen, maar als sound engineer mocht hij al masteren voor Merzbow, zowat de grootste naam in de noisewereld. Met die kennis in het achterhoofd wisten we al dat we geen toegankelijke melodieën moesten verwachten.

Uiteindelijk bleek Hayashi’s eigen werk wat makkelijker behapbbar dan dat van de mensen waar hij zijn technisch vernuft aan uitleent. Zijn optreden begon met gemoedelijke klanken, bijna ambient, die ons deden voelen alsof we rustig wakker werden en ons voorbereidden om uit bed te komen. Af en toe werd die sfeer verstoord door bliepjes, waarvan we niet zeker waren of het elektronische geluiden dan wel vervormde vogelkreetjes waren. Langzaam maar zeker begon er dan toch een diepe noiseklank aan te zwellen, alsof er een logge trein langzaam maar zeker op ons afstormde. Het claustrofobische geluid zorgde ervoor dat de kelder van de botanique precies begon te krimpen. Vervolgens bleef Hayashi’s muziek even in een vormloos ruislandschap hangen, waaruit langzaam maar zeker wat klassiekere industriële beats van hihats en bassen oprezen.

En voor we het wisten zat het voorprogramma er alweer op. Niet de spannendste elektronische muziek de we al hoorden, maar verdienstelijk genoeg om een halfuurtje te entertainen.

Ravekelder

De T-shirts die Violent Magic Orchestra aan de merchtafel verkocht, vatten goed samen wat we van het optreden mochten verwachten. Op sommige designs stond in Japanse tekens het woord ‘black metal’ of de namen van bekende blackmetalgroepen als Mayhem. Het kan lijken alsof de groep de draak steekt met mensen die Aziatische tekens laten tatoeëren zonder de betekenis te kennen, maar eveneens verwijst het naar de oprechte liefde van de leden voor het ijzige metalgenre.

Op het andere T-shirt stond ‘strobe shock evil’, en toen de groep het podium betrad mochten de stroboscopen inderdaad meteen hun werk doen. Na een atmosferische spoken word-intro werd de rust meteen doorbroken door een fasttechnobeat die de Witloof Bar in een bizarre ravekelder deed veranderen.

Door de immer flitsende lichten was het moeilijk te zien, maar uiteindelijk telden we vijf mensen op het podium. Drie daarvan waren gehuld in zwart-witte gezichtsverf, de zogenaamde corpse paint waarin traditionele blackmetalbands altijd optreden. Een daarvan had nog eens een speciale muts aangetrokken die hem op Pinhead uit de Hellraiser-films deed lijken. Daarnaast stond aan de elektronica iemand in balaklava die eerder aan drillrap dan aan black metal deed denken. De frontvrouw had zich ten slotte niet speciaal uitgedost, maar stond centraal wat bedeesd naar het publiek te kijken. Althans, tot ze haar mond opentrok en haar intimiderende blackmetalscreams liet horen.

Circus

 Op muzikaal vlak was de show van Violent Magic Orchestra… een ervaring. Industriële techno en hardcorebeats pompten doorheen de Witloof Bar, soms vergezeld door blackmetalgitaren of ijzingwekkend gekrijs. Zo abrupt als de beats begonnen, even plots vielen ze soms weer stil om plots over te gaan in atmosferische post-rockpassages. Zo werd het publiek contant tussen schoonheid en industriële chaos geslingerd. De heldere pianoklanken contrasteerden met de beukende beats en gaven het geheel een tragisch tintje. Op het einde van de show bleven de beats dan weer volledig achterwege en besliste de groep af te sluiten met Deafheaven-achtige blackgaze, zoals de melancholische combinatie van black metal en shoegaze heet. Zowat het hele emotionele spectrum werd doorlopen, op blijheid na.

De muzikale chaos werd nog eens dikker in de verf gezet door de onstuimige performance van het vijftal. Pinhead besliste meermaals om te crowdsurfen – geen evidentie in een zaal met een laag podium waar ongeveer vijftig man aanwezig is. Een ander groepslid – we zijn niet zeker welk instrument hij precies bespeelde – sprong tijdens de gabberstukken dan weer in het podium om (tevergeefs) een moshpit te beginnen. Tussen al deze chaos bleef de frontvrouw haar kalme zelve die intimiderend boven het publiek uittorende. En de gitarist, die bleef tijdens het circus rechts achteraan staan, waar hij achter zijn stroboscoop bijna onzichtbaar was.

Violent Magic Orchestra was een zootje ongeregeld. Maar wel eentje waarvan al de puzzelstukjes, die op papier nooit in elkaar lijken te passen, op een wonderlijke manier samenkwamen. Van de razend interessante muziek tot de opgefokte performance, we zullen de Brusselse passage van het vijftal niet snel vergeten.