Doedelzak en kinderkoor waren afwezig, maar voor de rest wist Caroline Polachek alle aspecten van haar nieuwe album Desire, I Want To Turn Into You te vertalen naar een uitstekende popshow in Trix.
Gisterenavond mocht Trix Caroline Polachek in Antwerpen ontvangen voor haar eerste Belgische soloshow ooit. Dat werd dringend tijd, want sinds de Amerikaanse zangeres in 2019 haar solodebuut Pang uitbracht (na enkele platen met de indiepopgroep Chairlift) stond ze bovenaan het verlanglijstje van elke liefhebber van de betere popmuziek. Dankzij corona kon ze dat album echter niet over heel de wereld live voorstellen, waardoor het jaren wachten was op een Belgische passage.
Na al die tijd was Polachek gelukkig niet met lege handen naar Antwerpen gekomen. Exact twee weken geleden, op Valentijnsdag, bracht ze haar voortreffelijke tweede langspeler Desire, I Want To Turn Into You uit. Daarop bewees Polachek helemaal geen moeite te hebben met ‘die moeilijke tweede’, maar bevestigde ze haar status met een fijnzinnige popplaat waarop onder meer doedelzak, zweverige drum-‘n-bass en een kinderkoor op een of andere manier in een gefocust geheel samenkomen.
Voedselvergiftiging
Twee minuten voordat Polachek en haar muzikanten tevoorschijn kwamen, werd er een Dalí-achtig gesmolten klokje geprojecteerd dat de laatste 120 seconden aftelde. Een slimme manier om de spanning in de zaal op te bouwen. Diezelfde opwinding kwam meteen tot uitbarsting toen de eerste tonen van Welcome To My Island, eveneens de opener op Polacheks nieuwe plaat, doorheen de zaal schalden. Een energieke binnenkopper die meteen mooi aantoonde wat we van de avond mochten verwachten: oorwurmen van jewelste met speelse strofes en epische refreinen (en Polachek die een beetje rapte, al werd dat niet meer herhaald). Tijdens de hook mocht Polachek ook meteen een eerste keer vocaal uithalen, waarmee ze meteen liet horen dat ze een van de strafste popstemmen van het moment heeft. Alleen jammer dat diezelfde stem in het begin van de avond wat onder de geluidsmix begraven werd. Gelukkig werd dat probleem snel opgelost, waardoor het alsnog fijn vertoeven was op Carolines Eiland.
Na een paar nummers vertelde Polachek dat ze twee dagen geleden een voedselvergifting had opgelopen in Duitsland en dat ze daardoor ‘meer als een spook dan anders was’. Daar viel tijdens het optreden bitter weinig van te merken. Vervallen bratwurst of niet, Polachek dartelde constant van de ene kant van het podium naar de andere, waarbij we ons afvroegen hoe ze er in hemelsnaam in slaagde om ondertussen nog al haar noten te halen – en het ook nog eens zo enorm makkelijk deed lijken. Zo kreeg de show een dartel kantje, dat nog extra in de verf werd gezet door het visuele aspect van de show. Van begin tot eind leek het alsof er ansichtkaarten uit Oz of Wonderland geprojecteerd werden, wat de feeërieke kwaliteiten van Polacheks muziek versterkte.
Van griezelig naar zweverig
Alle nummers vanop Desire, I Want To Turn Into You stonden op de planning in de Trix. Hoewel de plaat slechts twee weken uit was, bleken de nummers al tot het collectieve geheugde te behoren. Zo hoefde Polachek amper twee noten van het kokette Pretty In Possible te zingen vooraleer heel de zaal mee was. Bunny Is a Rider, de eerste single van de plaat en in 2021 door Pitchfork uitgeroepen tot beste song van het jaar, kreeg dankzij de live bas vervolgens wat extra flair, en ook de manier waarop de doedelzak in Blood and Butter werd vervangen door een gitaarsolo maakte indruk.
Crude Drawing of an Angel werd beschreven als een ‘scorny’ nummer, een samentrekking van scary en horny. De griezeligheid ontbrak dan weer tijdens Sunset, een nummer dat de Trix even deed aanvoelen als een zwoel zomerstrand in Spanje (dichter bij Belle Perez hebben we Polachek nog niet horen aanschuren). Niet veel later stond het publiek alweer weg te dromen op de mistige drum-‘n-bass van Fly To You. En ook zonder kinderkoor klonk de outro van Billions net zo episch als de studioversie. Door de hele plaat integraal te spelen, werd nog maar eens duidelijk hoe gevarieerd het klankenpalet van Polachek is.
Aanstekelijk vakmanschap
Fans die Polacheks debuut Pang nooit live konden horen, bleven evenwel niet op hun honger zitten. Al vroeg in de set werd Hit Me Where It Hurts ingezet, dat door de versterkte bassen in Trix als een combinatie van lieflijke pop en lome trap klonk. Ook de dramatiek van Ocean of Tears werd live extra dik aangezet, balancerend op het randje van kitsch maar nét aan de juiste kant van het spectrum. Als hoogtepunten vanop Pang noteren we echter het titelnummer, dat klonk als Owl City voor alternativo’s, het sprookjesachtige Door en uiteraard de zwierige hit So Hot You’re Hurting My Feelings.
Als allerlaatste nummer werd Smoke gespeeld. Geen single, dus op papier misschien een verrassende keuze, maar de toegankelijke oorwurm sloot de setlist in schoonheid af. Het aanstekelijke ‘na na na’-refreintje bracht de zaal nog eenmaal in beweging, terwijl Polachek voor een laatste keer met haar sierlijke stem kon uithalen. Net als bij vele andere nummers zou je door de aanstekelijkheid bij niet merken hoeveel muzikaal vakmanschap er onder de catchy melodieën verstopt zit. En dat vat de aantrekkingskracht van Polacheks muziek en haar show in Trix mooi samen: zowel de popliefhebber als de zelfverklaarde meerwaardezoeker werd op diens wenken bediend. Ons volgende tripje naar Carolines Eiland is alvast geboekt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier