De Nieuw-Zeelandse helden van de psychedelica vochten in Brussel anderhalf uur lang tegen zichzelf en de geluidsmuur.
Met zijn eclectische mix van psychedelische soul, flarden disco, funk, gospel en rock-‘n-roll is Unknown Mortal Orchestra stilaan het bekendste muzikale exportproduct uit Nieuw-Zeeland na Lorde. De band rond zanger, gitarist en songwriter Ruban Nielson brak drie jaar geleden door met haar derde album Multi-Love en gaat door op haar elan met opvolger Sex & Food. Met al dat lekkers wilde UMO maandagavond in Brussel een lekker gerechtje maken, maar de mayonaise pakte nauwelijks. Wat een zweterig, zomers feestje moest worden draaide eerder uit op een uitputtende zonneslag.
UMO heeft nochtans genoeg sterke songs om een middelgrote concertzaal uit haar hand te laten eten, maar tussen de rommelige brij van geluid door zochten we vaak naar de passie en dynamiek die de band in de studio wél op plaat zet. Het doorgaans zo funky Necessary Evil miste slagkracht, From The Sun werd overschaduwd door Nielsons ellenlange gitaarsolo en tijdens Swim and Sleep (Like A Shark) leek de groep meer dan eens achter zichzelf aan te hollen.
Ruban Nielson is niet de allerbeste live-zanger, en ook gisteren was zijn stem hangende, ver van vocale topconditie.
Daarnaast is Ruban Nielson niet de allerbeste livezanger, en ook gisteren was zijn stem verre van in vocale topconditie. Hij moest al te vaak naar adem happen om de zang met zijn complexe gitaarspel te combineren. En dat lukte ook af en toe, zoals tijdens de gepeperde versie van So Good At Being In Trouble, waarin hij toonde wat voor sterke melodieën hij uit zijn mouw kan schudden.
Die zijn er in trouwens overvloed op de songs van Sex & Food, die live meer punch hebben dan op plaat. De funky disco van Hunnybee zorgde hier en daar voor een bescheiden dansje, en ook Everybody Acts Crazy Nowadays was bleekschetenfunk zoals het hoort, met echo’s van Prince en Stevie Wonder.
UMO probeerde dus wel, maar de geluidsmix klonk zo modderig dat de band anderhalf uur moest opboksen tegen de eenvormigheid. Zo klonken zelfs hun grootste hits dun en van alle leven ontdaan. ‘De slechtste versie van Multi-Love die ik ooit heb gehoord’, weerklonk er in de zaal. Daar valt helaas weinig aan toe te voegen.
Toch draaide Unknown Mortal Orchestra bij momenten de versterkers wel met succes open. De gitaarriffs van Major League Chemicals beukten vlotjes door de geluidsmuur, en American Guilt klonk als Black Sabbath op acid. De onvervalste rock-‘n-roll van oudje Nerve Damage was dan weer de vreemde eend in de bijt, maar de rechttoe-rechtaanaanpak werkte wél. Niet het meeste verfijnde drieluik, maar Nielson en co hadden er plots zin in: een gevoel dat op het podium toch eerder uitzondering dan regel leek te zijn.
De vierkoppige band slaagde er echter op geen enkel moment in om de vuist volledig te ballen. De groep schipperde anderhalf uur lang tussen zeemzoet en oorverdovend luid, zonder in een van beide stijloefeningen uit te blinken. Deze zomer krijgt het kwartet een herkansing op Pukkelpop. Unknown Mortal Orchestra, het zijn blijkbaar ook maar stervelingen zoals u en ik.
