Een cultfiguur die op zijn 83ste alsnog de stap zet naar internationaal succes? Het kan. Dat bewijst dezer dagen Tucker Zimmerman, die dankzij de steun van Adrianne Lenker en Big Thief alsnog een plekje in de schijnwerpers krijgt toebedeeld. Bij zijn passage in de Botanique werd de Amerikaans-Belgische songwriter dan ook warm ontvangen.
Zimmerman is een Californiër die in de late sixties naar Europa vluchtte om aan zijn dienstplicht in Vietnam te ontkomen. Hij hing een tijdje rond in Rome en Londen, maar zijn liefde voor een Belgische vrouw, Marie-Claire, deed hem vijf decennia geleden uiteindelijk in Stockay Saint-Georges in de provincie Luik belanden. Net als die andere expat, Derroll Adams, kwam hij zo de lokale folk- en bluesscene verrijken.
Zimmerman, een multi-instrumentalist die muziektheorie en compositie had gestudeerd, debuteerde in 1969 met Ten Songs, een ‘angry folk’-lp die werd geproducet door Tony Visconti. Zo leerde hij ook David Bowie kennen die, in 2003 door Vanity Fair gevraagd naar zijn 25 favoriete platen, het eerste werkstuk van Tucker Zimmerman in zijn lijstje opnam. Voordien had de Amerikaan al samengewerkt met de Paul Butterfield Blues Band. Maar hoewel hij bij collega’s best wat bewondering oogstte, verliep zijn carrière met horten en stoten en waren er lange periodes van inactiviteit.
Tijdens de eighties schreef Zimmerman vooral fictie, poëzie en nu en dan een filmsoundtrack. Vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw schuimde hij de podia af met het Nightshift Trio, waar ook zijn zoon Quanah deel van uitmaakte, en op zijn lp Chautauqua liet hij zich omringen door Vlaamse topmuzikanten als Patrick Riguelle, Jan Hautekiet, Geert Waegeman en leden van De Centimeters en De Nieuwe Snaar. Maar doordat zijn platen enkel verschenen bij kleine Belgische labels als Parsifal of Lcmusic, bleef zijn actieradius beperkt. Zo werd zijn muziek enkel gekoesterd door een kleine schare volgelingen.
Informeel
Een toevallige gebeurtenis zou daar echter verandering in brengen. Enkele jaren geleden hoorde Adrianne Lenker van Big Thief in een tatoeagesalon Square Dance van Tucker Zimmerman. Het was een plaat die haar leven zou veranderen. Vandaag noemt ze Zimmerman zelfs ‘één van de beste songwriters aller tijden’. Samen met haar bandleden besloot ze de bejaarde artiest uit zijn obscuriteit te halen en hem mee op tournee te nemen.
In een blokhut in New England namen ze Dance of Love op, een plaat waarvoor Tucker Zimmerman kon kiezen uit niet minder dan vijfhonderd songs, en op voorspraak van Big Thief werd die opgevist door het Britse 4 AD-label. De lp in kwestie, pas zijn elfde in 55 jaar, is nu wereldwijd verkrijgbaar en wordt in gezaghebbende kranten en magazines met superlatieven overladen. De nummers, die het midden houden tussen alt.folk- en countryrock, baden in een informele, organische sfeer en introduceren de artiest op zijn oude dag nu bij een nieuw publiek. Ook relatief jonge artiesten als Angel Olsen dragen Zimmerman tegenwoordig op handen.
In het museum van de Brusselse Botanique is Big Thief er helaas niet bij, maar tijdens zijn korte Europese tournee wordt de zanger vakkundig begeleid door IJI, een kwartet uit Los Angeles, aangevoerd door zanger-gitarist Zach Burda die ook op Dance of Love te horen is. Tucker Zimmerman oogt een beetje fragiel, moet door zijn muzikanten op een stoel worden geholpen, maar heeft nog niets van zijn vitaliteit verloren. Zijn gruizige stem is verweerd door de jaren, zijn gitaarspel (op een akoestische 12-string) klinkt vrij rudimentair en als hij een song inzet duurt het even voor hij het juiste ritme te pakken heeft. Maar de bescheiden Amerikaan wekt met zijn verhalen, afwisselend verteld in het Frans en het Engels, meteen de sympathie van de toeschouwers en op zijn songs valt nog steeds weinig af te dingen.
Ontspannen
Ook al kent Tucker Zimmerman zijn muzikanten nog maar twee weken en wordt er soms uit de losse pols gespeeld, de leden van IJI leveren een solide basis en geven de zanger, vanaf opener Idiot’s Maze, een flink stel vleugels. Het grootste deel van de set is gebouwd rond het materiaal uit Dance of Love en steunt op een aanstekelijke maar ontspannen groove die soms aan JJ Cale doet denken. Op andere momenten verwijzen de nummers naar de superieure Americana van The Band of de rustiekste liedjes van Willie Nelson. Burial at Sea, Old Folks From Farmersville, Nobody Knows, Lorelei en het frivole The Ram-A-Lama-Ding-Dong Song worden versierd met een jankende pedal-steel, elegante toetsenpartijen en forse Southern rock-licks van Gitarist Zach Burda.
Dreamtime, een nieuw lied, geschreven voor Adrianne Lenker, wier stem op de nieuwe plaat prominent aanwezig is, wordt solo ingezet. Pas halverwege valt de groep in. Tussendoor leest Zimmerman, als een echte beatnik, ook enkele gedichten voor en vraagt aan zijn muzikanten daartoe een prettig gestoorde soundtrack van ‘mess around music’ te improviseren. Maar er is ook ruimte voor oudere songs, zoals Half Crazy (met vocale assistentie van Burda en enkele andere leden van IJI), Slowin’ Down Love of een ode aan Tuckers grootmoeder, bij wie hij opgroeide en die hem vertrouwd maakte met de boeddhistische filosofie.
Van oorsprong is hij een product van de Amerikaanse tegencultuur. In Brussel manifesteerde Zimmerman zich echter als een oude wijze man die net aan zijn tweede jeugd is begonnen. Hij tekende voor een warm, intimistisch, speels en sprankelend concert dat bovengetekende eerlijk gezegd méér deed dan dat van Dylan in Antwerpen vorige week. Het succes komt in het leven soms op onverwachte momenten, maar als het dan uiteindelijk voor de deur staat, kun je het beter binnenlaten. Tucker Zimmerman geniet duidelijk van de aandacht die hem dezer dagen te beurt valt, al beseft hij tegelijk hoe vluchtig en tijdelijk alles is. Hoe dan ook: die late comeback is hem van harte gegund.
DE SETLIST: Idiot’s Maze / Burial at Sea / Old Folks From Farmersville / The Years Unknown / Half Crazy / The Ram-A-Lama-Ding-Dong Song / Dreamtime (For Adrianne) / ? / Nobody Knows / Lorelei / Slowin’ Down Love.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier