Gisterenavond trakteerde Wilde Westen ons op drie straffe artiesten. Tsar B deed aan vocale acrobatiek, Rumours trok een bescheiden geluidsmuur op en Sylvie Kreusch had moeite met haar samples.
Bezwerende beats, sjamanistische grooves en breekbare vocalen: het waren maar een paar ingrediënten van de belpopcocktail die we gisterenavond voorgeschoteld kregen in De Kreun en Schouwburg Kortrijk. We kregen drie artiesten voor de prijs van een, want dat is waar Wilde Westen met het ‘x3’-concept op inzet. Rumours, Tsar B en Sylvie Kreusch genieten een unieke sound en een straffe live-reputatie. Toch slaagden ze er niet allemaal in gelijke mate in om onze verwachtingen in te lossen.
Weinig connectie
De avond opende met de donkere electropop van Rumours (***). Het Gentse viertal plukte voor de gelegenheid rijkelijk uit How Many Roses, de ep die het tijdens de lockdown uitbracht via het door Fenne Kuppens en Kobe Lijnen (Whispering Sons) bezielde label Sentimental Records.
De stevige bassen van Seven scheurden onze trommelvliezen heerlijk aan flarden en als die verdomde stoeltjes er niet waren geweest, hadden we zeker de ziel uit ons lijf gedanst op de prikkelende beats van Surface. Dat laatste was tevens het enige nummer van langspeler Megamix dat de band gisteren speelde.
Onze aandacht werd pas echt getrokken door het melancholische Distance, waarin de hese stem van zangeres Hannah Vandenbussche ijle hoogtes opzoekt. Terwijl de droefgeestige synths van Jonas Boermans, Jan Berckmans en Stefanie Mannaerts het geheel tot een climax dreven, bleven de priemende vocalen echter te weinig hoorbaar op de achtergrond sluimeren. Een potentieel kippenvelmoment werd erdoor ontmijnd. Vandenbussche nam zo nu en dan de frontstage in om het publiek recht in de ogen te kijken, maar leek zich voor de rest terug te trekken in haar eigen cocon. Die momenten van connectie met het publiek hadden volgens ons talrijker mogen zijn.
Kortom: Rumours bracht een oerdegelijke set, met bassen die onder normale omstandigheden een broeierige rave ontketend zouden hebben en synths die ons weemoedig deden mee hunkeren naar de geborgenheid die Vandenbussche en Mannaerts harmonieus bezongen. Maar voor de connectie met het publiek en scherpe, zielroerende vocalen mocht naar ons gevoel nog meer ruimte gemaakt worden.
De snaar van de tsaar
In de schouwburg werden we hartelijk ontvangen voor een diner bij kaarslicht met Tsar B (*****), het alterego van violiste en indiequeen Justine Bourgeus, die afgelopen vrijdag het tipje van de sluier voor haar nieuwe ep lichtte.
Flitch vervoegt zo een ontzagwekkend lijstje van successen dat Bourgeus sinds debuutsingle Escalate blijft aanvullen. Naast samenwerkingen met Belgische schonen zoals The Subs en Mauro Pawlowski, dook ze ook al in de studio met producer Liam Howe (Lana Del Rey, Jessie Ware en FKA Twigs), wordt ze gelauwerd en gedraaid door BBC One, maakte ze een passage in de Amerikaanse versie van So You Think You Can Dance en kroop ze tijdens de lockdown in een rood latexpakje om vanuit haar kot het twintigjarig bestaan van Britney Spears’ Oops… I Did It Again te vieren. De 36.624.988 (and counting) weergaven van de Alexander Chung-choreografie op Escalate hebben we er dan nog niet eens bijgerekend.
https://www.youtube.com/user/timmilgram1.0https://www.youtube.com/https://i.ytimg.com/vi/UO0i3i-4WYo/hqdefault.jpgvideo480360YouTube270480
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Gisterenavond mocht het echter allemaal wat minimalistischer, intiemer en integerder. Het felrode latexpak ruilde Bourgeus in voor een witte, kanten jurk; de broeierige electropop die we van haar gewend zijn wisselde ze in voor een semi-akoestische set met herwerkingen van haar eigen nummers die ze op viool bracht. Voor de gelegenheid werd ze bijgestaan door celliste en zangeres Trui Amerlinck, ook bekend van Rosa Butsi, Ivy Falls en Another String Quartet.
‘Ik mocht niet meer in het publiek springen, dus hebben we onze strijkinstrumenten nog eens uit de kast gehaald’, lachte Bourgeus aanstekelijk. Het kaarslicht kwam goed van pas tijdens het oriëntaals gekruide Rattlesnake en het zielroerende Velvet Green, beiden songs van langspeler The Games I Played dat inmiddels twee kaarsjes mag uitblazen. Die hoge noot in het refrein van de eerste was zo helder dat de glazen vaas met bloemen op tafel elke seconde kon breken. Die vocale acrobatiek zette Bourgeus met haar fluwelen stem verder tijdens de tweede.
Ook topsingle Escalate werd versierd met Oosterse toonladders en voortreffelijke samenzang. Afsluiten deed de tsaar met de gevoelige ballad Unpaintable, die met enkel de tokkelende viool, cello en aanstekelijke beat nog breekbaarder was dan normaal.
De stijlbreuk waar Bourgeus gisterenavond voor koos bevestigde nog maar eens wat voor een getalenteerd muzikante ze eigenlijk is. Zou ze naast haar carrière als r&b-prinses geen loopbaan als singer-songwriter zien zitten? Een ding is zeker: welk werk ze ook brengt, de zalen zouden gegarandeerd – en terecht – vol zitten.
Mogen we opnieuw beginnen?
Afsluiter van de avond was voodoo queen Sylvie Kreusch (**), die haar set opende met Just A Touch Away, de single die ze afgelopen vrijdag releasete. ‘I wanna see you, I wanna meet you, I wanna feel you’ zong ze huidhongerig. Het nummer, dat onder meer gaat over hoe Kreusch dicht bij het publiek wil kunnen zijn, werd dan ook een uitgesproken flirt met de frontstage en met het publiek.
De verdere set van Kreusch verliep echter allesbehalve vlekkeloos en daar zat het geknoei met samples voor iets tussen. Please To Devon miste de briesende saxofoon-sample die de opzwepende intro met het refrein verbindt, de foutieve timing van een backing vocals-sample tijdens Belle zorgde ervoor dat de tweede strofe voortijdig werd afgekapt en tijdens het hoogtepunt van een nog onuitgegeven song slaagde Kreusch er niet in een backing vocals-sample te overstemmen.
Dit soort voorvallen doen vermoeden dat het lang niet altijd evident is om de verschillende lagen en details die Kreusch’ producties kenmerken, mee te nemen naar het podium. Hoewel ze de songs met evenveel attitude als altijd bracht, kon dat niet opwegen tegen een aantal muzikale tekortkomingen. De normaal zo aanstekelijke, diepe synths van Belle werden namelijk vervangen door een veel minder aanstekelijke gitaarlijn die maar half overeenkwam met het origineel. Ook de lage, zwoele vocals werden vervangen door hoge noten die niet mis klonken maar gewoonweg niet hetzelfde gevoel opwekten.
Het leek even beter te gaan toen het viertal het aanstekelijke tribal nummer Seedy Tricks inzette, dat heel wat mensen deed meebewegen op hun stoel. En hoewel we het in veel gevallen kunnen appreciëren dat artiesten hun nummers live wat anders brengen dan op plaat, voelde de manier waarop Kreusch haar strofes zong eerder aan als onverzorgd dan als vernieuwend.
Wanneer de band het laatste en ons tot nog toe onbekend nummer inzette – een voorsmaakje voor Kreusch’ langverwachte plaat die volgend jaar verschijnt? – stond de zangeres niet klaar aan de microfoon. ‘Wacht, mogen we opnieuw beginnen?’ We hadden het haar graag gegund, want we weten dat Sylvie Kreusch veel beter kan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
