In een uitverkochte Handelsbeurs leverde Trixie Whitley een concert vol contrasten waarin zowel vertrouwde nummers als nieuw werk suggereerden dat ze nog veel moois in petto heeft.
DA GIG: Trixie Whitley in de Handelsbeurs, Gent op 8 oktober.
IN EEN ZIN: een concert vol contrasten waarin zowel vertrouwde nummers als nieuw werk suggereerden dat Whitley nog veel moois in petto heeft.
HOOGTEPUNTEN: Bullet For Love / The Shack / Breathe You in My Dreams
DIEPTEPUNTEN: geen op muzikaal vlak, al viel het gebrabbel tussen de nummers door soms nauwelijks te begrijpen.
BESTE QUOTE: “Worden jullie ongemakkelijk van stilte?”, na een plagerige pauze aan het slot van Oh, The Joy.
De avond werd ingezet door Tout Va Bien aka Jan Wouter Van Gestel, vorig jaar een van de winnaars van de Nieuwe Lichting, de zoektocht naar jong talent van Studio Brussel. De jonge twintiger uit Mechelen en zijn melancholische, aan de piano gebrachte liedjes over groeipijnen en de moeilijkheden van het leven verdienden echter beter dan het rumoerige publiek in de Handelsbeurs. Vreemd, want net als Whitley heeft Van Gestel een gevoelige en wendbare stem en catchy songs die authentiek en doorleefd aanvoelen. De singer-songwriter in de lijn van Patrick Watson beloofde eind vorige maand zijn baard te laten groeien tot zijn debuutalbum er ligt – laat ons hopen dat het dons op zijn kin geen vol struikgewas wordt.
Toen Whitley om kwart over negen plaatsnam aan de piano kon je echter een speld horen vallen. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen, na het stormachtige succes van haar in blues, soul en folk gedrenkte debuutalbum Fourth Corner en de aankondiging dat vooral nieuw materiaal te horen zou zijn tijdens de huidige concertenreeks (de zes maanden zwangere zangeres stond de afgelopen dagen ook in Hasselt, Roeselare en Leuven en reist deze week nog naar Zurich en Breda). Eerder loste de 27-jarige komeet op Werchter al de nieuwe nummers Surrender en New Frontiers, kwestie van ze live in hun plooi te laten vallen alvorens er een definitieve studioversie van op te nemen.
Opzwepend
In de stad waar ze opgroeide opende de gastvrouw haar set met een lange en bezwerende piano-intro die aan een regenachtige herfstdag deed denken, waarin ze met de herhaling van de woorden “I can’t stand the rain, bringing back sweet memories” een klassieker van Ann Pebbles opviste. Het bleek een gepaste aanloop te zijn naar het soulvolle Pieces en meteen een eerste demonstratie van haar stem, die krachtiger dan ooit klinkt, met goed gedoseerde en ongekunstelde acrobatieën. Meteen daarop volgde een andere publiekslieveling met de titeltrack van haar debuutalbum, waarvoor Whitley haar akoestische gitaar omgorde en zich tijdens het refrein liet bijstaan door achtergrondzangeres en drumster van dienst Annelies Van Dinter (Echo Beatty) – een harmonieuze combinatie die in de loop van de avond nog verschillende keren bekoorde.
“We gaan heel veel nieuw materiaal spelen”, beloofde de dochter van de in 2012 overleden bluesartiest Chris Whitley, wat ze prompt deed met het dreigende Bullet For Love, dat door gitarist Filip Wauters aangevoerd werd op een snerpende elektrische gitaar. Whitley zelf leek in haar strakke outfit met kanten topje op een onderkoelde vamp uit de legendarische videoclip van Robert Palmers Addiced to Love (1986) en had in het intieme kader van de Handelsbeurs genoeg aan de afgeslankte bezetting met Van Dinter en Wauters. Ook zonder volledige band klonk de uptempo uitvoering van Gradual Return trouwens rauw, vet en opzwepend. Net zoals ruim de helft van de veelzijdige set, want ondanks haar stevig buikje deinsde Whitley niet terug voor een stevige aanpak.
Zaadjes
“Ik ben mij aan het inhouden om te babbelen, want er is hier van alles gaande”, zei ze toen een technicus aan het voetpedaal moest komen sleutelen. “Dat is hier een beetje naar de kloten.” Op dat moment had ze het publiek al vijftien keer bedankt voor zijn aanwezigheid, wat ze consequent negentig minuten lang volhield. Vreemd toch: overal de hemel in geprezen worden en moeiteloos volle zalen trekken, en tegelijk haast verontschuldigend op het podium staan. Expliciete excuses gingen trouwens vooraf aan de nieuwe songs, die Whitley omschreef als net geplante zaadjes en planeten die hun universum nog zoeken. “Nummers uitproberen is voor mij een deel van het proces”, verduidelijkte ze. “Dat vind ik interessanter dan iets dat al afgewerkt is. Ook jullie zijn een onderdeel van dat proces. Merci om daar zo geduldig mee om te gaan”.
Het door Amerikaanse auteur John Steinbeck geïnspireerde Faint Mystery (“het floepte er gewoon uit”), het afwisselend opzwepende en ingetogen Haze of a Pair en het felle The Shack waren de embryonale fase echter al lang gepasseerd. De drie nummers suggereerden telkens dat de door Whitley zelf geproduceerde opvolger van Fourth Corner rauw en ongepolijst zal klinken. The Visitor, dat ze abrupt en al giechelend beëindigde, was dan weer een poging om de piano “zo traag mogelijk” te bespelen, terwijl het akoestische gespeelde en hoog gezongen Witness to My Love even intens als gepijnigd klonk. Vintage Whitley, al noemde ze het zelf nog een probeersel.
Contrast
Ondanks de moedige keuze om nieuw werk voor te stellen, leken de gebruikelijke zenuwen in de Handelsbeurs niet de kop op te steken. Toch bleef toelichting van het nieuwe werk bleef echter al te vaak steken in onafgemaakte zinnen en onverstaanbaar gebrabbel. “Zou het beter zijn als ik bindteksten instudeerde?”, vroeg ze het publiek toen ze weer even niet uit haar woorden kwam. Een retorische vraag uiteraard, al kon het contrast tussen de soms stuntelige – anderen zullen zeggen “sympathieke” – intermezzo’s en de meer dan ooit zelfverzekerde zang en gitaarspel niemand ontgaan. Het maakt van Whitleys live-optredens al langer een onvoorspelbaar en allesbehalve routineus gebeuren, al leidt het soms de aandacht af van de pure kracht en focus die ze uitstraalt tijdens de songs.
Stevig was in ieder geval de vocaal lichtjes psychedelische uitvoering van Hotel No Name, waarna Whitley terug aan de piano ging zitten voor Breathe You in My Dreams, waarin ze verschroeiend uithaalde. Ook bisnummers Never Enough – zo strak opgevoerd dat je wilde gaan dansen – en het akoestisch uitgepuurde Oh, The Joy, voor een muisstil publiek, onderstreepten dat het vertrouwde materiaal nog lang niet tegen de houdbaarheidsdatum aantikt. Net als Whitley zelf, nog altijd een ruwe diamant, geeft het slechts met mondjesmaat al zijn facetten prijs.
DE SETLIST: Pieces / Fourth Corner / Bullet for Love / Gradual Return / Faint Mystery / Haze / The Shack / The Visitor / Frontiers / Witness to My Love / Hotel No Name / Breathe You In My Dreams / Never Enough / Oh, The Joy
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier