De vorige keer dat Tori Amos ons land aandeed, liet ze zich begeleiden door een strijkkwartet, maar tijdens haar Gold Dust Orchestral Tour trekt ze nu alle registers open. Zo verscheen ze op het podium van het Paleis voor Schone Kunsten met het zestigkoppige Metropole Orkest.
DA GIG: Tori Amos en het Metropole Orkest in Bozar, Brussel op 2/10.
IN EEN ZIN: Geruggesteund door een filharmonisch ensemble vertolkte Tori Amos bekend en minder bekend werk, en hoewel dat op zich een boeiend experiment was, leidde het zelden tot uitvoeringen die je de originele versies deden vergeten.
HOOGTEPUNTEN: ‘Here. In My Head’, ‘Jackie’s Strength’, ‘Winter’, ”Girl Disappearing’, Gold Dust’, ‘Star of Wonder’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE, over het Metropole Orkest: “These are my new buddies.”
Tori Amos is een vreemde dame. Ze heeft al tientallen pakkende liedjes uit haar pen geknepen, de meeste van haar dertien langspelers zijn ruimschoots de moeite waard en haar talent, veelzijdigheid en exploratiedrang staan hier niet ter discussie. Toch jaagt ze je met haar grillige hersenkronkels soms de gordijnen in.
Haar songs noemt ze haar ‘meisjes’ met wie ze soms op de koffie gaat en onlangs verklaarde ze nog, zonder te verpinken, in een gesprek met The Huffington Post dat ze enkele van haar nummers samen had geschreven met de geesten van Freddie Mercury, John Lennon en fotografe Diane Arbus. Hoe Sabam zoiets auteursrechtelijk oplost, is ons voorlopig niet duidelijk, maar we zullen er gemakshalve maar van uitgaan dat iedere kunstenaar, van Picasso tot Björk, recht heeft op een zekere dosis excentriciteit.
Saai kun je Amos alvast niet noemen. En op haar 49ste is ze ook niet van plan op haar lauweren te rusten. De zangeres, die als prille tiener al werd toegelaten tot het prestigieuze Peabody Conservatory of Music, zoekt nog steeds nieuwe uitdagingen op. Haar vorige cd hield het midden tussen een liederencylcus en een moderne opera en op het pasverschenen ‘Gold Dust’ viert ze de twintigste verjaardag van haar solocarrière met orkestrale reprises van oudere songs.
Geen Greatest Hits à la ‘Cornflake Girl’ of ‘Professional Widow’ dus, maar erg persoonlijke liedjes die in de voorbije decennia voor haar een andere betekenis hebben gekregen. De nieuwe arrangementen van John Philip Shenale werden uitgevoerd door het Amsterdamse Metropole Orkest en zo kwam een oude droom van de chanteuse, “ooit eens intiem te kunnen zijn met zestig muzikanten tegelijk”, alsnog uit.
Dramatiek
Het concert in Bozar, waarvoor Jules Buckley als dirigent fungeerde, bestond uit twee delen, die samen goed waren voor twintig nummers. Nu eens zorgde de filharmonie voor smaakvolle versieringen, zoals in ‘Snow Cherries From France’, ‘Gold Dust’ en ‘Silent All These Years’; dan weer onderstreepte ze de inhoudelijke dramatiek van Amos’ ontboezemingen, zoals in het zelfmoordepos ‘Marianne’.
De zangeres, die naar goede gewoonte zowel een vleugel als een elektronisch keyboard bespeelde, voelde zich duidelijk als een vis in het water. Ze zong uitstekend, genoot zichtbaar van de interactie met de musici maar bleef vooral zichzelf. Zo contrasteerde haar veelkleurige harlekijnenpak -daar leek het tenminste op, gezien vanaf het eerste balkon- tijdens de eerste set fel met de deftige kostuums en donkere jurken van de orkestleden.
Dat de zangeres aan voorspelbaarheid een broertje dood heeft, bleek ook nu weer uit de weinig conventionele songkeuzes. Zowat de helft van het materiaal dateerde uit haar beginperiode en was afkomstig uit de sessies voor ‘Little Earthquakes’ en ‘Under the Pink’, wat het publiek alvast zeer wist te appreciëren.
Soms waren de bijdragen van het Metropole een verrijking: ‘Cloud in My Tongue’ klonk als een fragment uit een Disney-soundtrack, ‘Hey Jupiter’ werd door het orkest van een percussieve groove voorzien en ‘Jackie’s Strength’, ‘Yes, Anastasia’ en het bloedmooie ‘Winter’ kwamen allemaal sierlijk en elegant voor de dag. In ‘Flavor’ flirtte het arrangement even met atonaliiteit en het geestdriftig ontvangen ‘Girl Disappearing’ was voor de gelegenheid op walsbenen geplant.
Tierlantijntjes
Toch waren de orkestrale ingrepen niet altijd even geslaagd. ‘Baker Baker’ kreeg bijvoorbeeld meer gravitas dan nodig, het even speelse als uitdagende ‘Leather’ ging gebukt onder een overdaad aan theatraliteit, ‘Precious Things’ was beter af geweest zonder de toegevoegde tierlantijntjes en ook het sober ingezette ‘Edge of the Moon’ werd door de strijkers en blazers overwoekerd als door onkruid. Dat soberheid soms veel effectiever kon zijn, illustreerde Tori Amos met het schitterende ‘Here.
In My Head’, net als opener ‘Flying Dutchman’ een obscuur b-kantje uit haar begindagen. Met haar rijke pianospel wist de artieste sowieso al een heel ensemble te suggereren. In de twee nummers uit ‘Midwinter Graces’, vooral het in oriëntaalse sferen gehulde ‘Star of Wonder’, deed het Metropole dan weer wél relevante dingen.
Het was zeker interessant de nummers van Tori Amos eens in een orkestrale setting te horen. Maar ook al werkte dat de ene keer beter dan de andere, nooit had je het gevoel dat deze versies de definitieve waren. Volgende keer dus weer gewoon met enkel klavieren graag.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Flying Dutchman / Cloud on My Tongue /Baker Baker / Marianne / Snow Cherries From France / Here. In My Head / Hey Jupiter /Jackie’s Strength / Winter // Yes, Anastasia / Flavor / Girl Disappearing / Silent All These Years / Leather / Edge of the Moon / Gold Dust / Precious Things // Star of Wonder /Programmable Soda / Our New Year.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier