The Swell Season @ AB: Innemend en intens

25-02-2010, 16:37 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:10

De Irish Pub aan de Anspachlaan in Brussel serveerde woensdag 24 februari aanzienlijk meer fish & chips dan gewoonlijk: in de AB speelden namelijk de Ierse bard Glenn Hansard en zijn entourage ten dans. Hou die man in het oog!

Glenn Hansard hoort u te kennen als de innemende zanger van The Frames , in 2007 nog heel goed op het Gentse Boomtownfestival. De man was destijds echter ook al volop bezig met The Swell Season , een project waarvoor hij zich zachtjes aanschurkte tegen de Tsjechische Markéta Irglová , die bij het nu ook weer niet zó grote publiek bekend raakte dankzij haar verschijning in de charmante film ‘Once’, waar ze aan de zijde van Hansard schittert als een schuchtere jonge moeder die het aanlegt met een onstuimige Ierse busker.

Dat geen van beiden voor die vertolking echt diep in de verkleedkoffer moest duiken bleek woensdag duidelijk: Hansard zag er zo mogelijk nog verwaaider uit dan in de film en Irglová hield zich verlegen op de achtergrond, om slechts af en toe haar ogen op te slaan naar de man met wie ze zowel in de film als in het echt een eerder getroubleerde relatie onderhoudt. Niet dat wij dat erg vinden: het leverde het soort film op waarin zelfs bij het ochtendgloren tegen een zo goed als zeker ondergezeken muur onderuitzakken benijdenswaardig lijkt, én een erg mooie nieuwe plaat met de wispelturige titel ‘Strict Joy’.

Net als in de film was Hansard aanvankelijk helemaal alleen: een flink eind van de microfoon vandaan zong hij ‘Say It to Me Now’, eerst zacht, maar tijdens de refreinen brak hij uit in een hartverscheurend geschreeuw, waarmee hij in de Nieuwstraat vast alle dagjesmensen die hem net wat kleingeld wilden toestoppen weer had weggejaagd. Mind you: niet omdat het niet mooi was, natuurlijk, maar wat een intense, vurige mens is dat toch. Zijn gitaar moest er dan ook meteen aan geloven: het nummer eindigde met een ‘ploink’ die in de komende nummers nog doorzinderde.

Voor ze mocht meezingen met ‘All the Way Down’ moest Irglová dan ook even helpen om zijn gitaar terug te stemmen, maar nadien waren de twee voorgoed vertrokken, voor een prachtige sliert songs die afwisselend aan ‘Strict Joy’ en aan de film ontsproten. Met haar zalvende stem streek de schuchtere Irglová de scheurtjes in de zanglijnen van de zieltogende wildeman Hansard zachtjes dicht, terwijl ze de tochtgaten tussen de uithalen van zijn gitaar met troostende pianoklanken vulde. Het werd echter geen stemmig onderonsje, want de zanger had ook zijn maten uitgenodigd: de voltallige Frames waren opgetrommeld, en zij voorzagen de pijnlijke liefdesliedjes van strijkers en een baslijn en een bonkende hartslag (alsook één enkele verrassend smakeloze elektrische gitaarsolo die gelukkig snel weer voorbij was).

Het geheel bleek bijzonder meeslepend, vooral ook dankzij de weergaloze praatjes van Hansard tussen de nummers door: hier stond een man die nog niet horendol is geworden van eindeloze interviews waarin hij journalisten op andere gedachten moet brengen over de betekenis van zijn nummers, maar die met veel plezier vertelde welk gevoel hij probeerde vatten in de kostbare kleinoden die hij met ternauwernood ingehouden kracht met ons kwam delen. Even liet hij zijn demonen ook de vrije loop (de anderen hadden voor alle zekerheid het podium even verlaten): tijdens de Van Morrison -cover ‘To Be Born Again’ daverde het gebouw op zijn grondvesten bij wat de man uit zijn gehavende gitaar en zijn schorre strot perste. De uitverkochte AB genoot, zong mee en was gul met applaus. “You’ve been great,” zei Hansard, en je zag dat hij het meende.

Als uitsmijter kwam Josh Ritter , verantwoordelijk voor één van de meest meeslepende voorprogramma’s die we in jaren gezien hebben, nog even meedoen en trakteerde de groep zowaar ook op een dEUS -cover (‘Little Arithmetics’), opgedragen aan die keer dat ze helemaal naar Brussel waren gekomen om die band in de AB aan het werk te zien. Aan het begin van ‘Falling Slowly’ kondigde Hansard tenslotte aan dat een meneer die verdorie vlak voor onze neus zat van plan was zijn vriendin ten huwelijk te vragen tijdens dat nummer. ‘Another satisfied customer’, zuchtte hij nadien tevreden. We kunnen je verzekeren, Glenn, die kerel was niet de enige.

Als u nu allemaal een beetje meewerkt, beste lezers, dan zal u vast nog horen van die Glenn Hansard. En dan zullen wij zeggen dat we het gezegd hadden. Wat een heerlijke avond.

Setlist:

Josh Ritter:

Southern Pacific – nieuw, waarschijnlijk binnenkort op ‘So Runs the World Away’

Bright Smile – Hello Starling (2003)

Harrisburg – Golden Age of Radio (2001)

Kathleen – Hello Starling (2003)

Another New World – nieuw, waarschijnlijk binnenkort op ‘So Runs the World Away’

Girl in the War – The Animal Years (2006)

The Swell Season:

Say It to Me Now – Once (Soundtrack) (2007)

All the Way Down – Once (Soundtrack) (2007)

This Low – The Swell Season (2006)