The Streets in Rijsel: razende straatpoëzie voor meer Belgen dan Fransen

Op Valentijnsdag is het aan de AB, maar dinsdagavond salueerden The Streets al uitgebreid naar de talrijk opgedaagde Belgen in l’Aeronef in Rijsel. Als een dolgedraaide tornado wervelde Mike Skinner er door de zaal.

Tien jaar is het geleden dat The Streets, het hiphopproject van Brits enfant terrible Mike Skinner, nog op een Belgisch podium stond. Enerzijds omdat het voorziene optreden op Pukkelpop 2011 niet doorging vanwege de storm, anderzijds omdat de band pas vorig jaar ontwaakt is uit een jarenlange winterslaap. Maar anno 2019 zijn The Streets opnieuw de baan op, en heeft de tournee die de herenigde groep aanvankelijk enkel in eigen land zou doen ook een verlengstuk op het Europese vasteland gekregen. Met op 14 februari ook een concert in de AB.

Die show was in no time uitverkocht. Toch vonden een heel pak Belgen die te laat waren voor ticketjes alsnog hun heil net over de Franse grens, bij l’Aeronef in Rijsel, dat wel vaker een alternatief biedt voor uitverkochte shows in België. Het is een plek die industrieel aandoet en ietwat bizar gelegen is – op de tweede verdieping van een grote shopping mall – maar de kale inkleding en basic organisatie (Betalen met cash! Uitverkochte vestiaires!) maken van l’Aeronef een ideale context voor UK garage en opruiende taal.

Enter The Streets.

Verrassend was de start van Mike Skinner en co. niet. Een lange intro met aanzwellende violen, de band die plaatsneemt op de herkenbare tonen van Turn the Page, en dan Skinner die vanuit de coulissen opdoemt en zijn vlammende rhymes inzet: ongeveer elk concert dat The Streets sinds hun oprichting goed achttien jaar geleden hebben gespeeld, begon zo. Maar ondanks dat voorspelbare scenario, was de impact ervan een instant bloodrush.

Als een razende gek joeg Skinner er vervolgens de klassiekers Push things forward, Same old thing, Don’t mug yourself en Has it come to this door. Bam, dak eraf! Na een half uur speeltijd zat The Streets al aan negen nummers, met daartussenin een spervuur van provocerende intermezzo’s van Mike Skinner, die zich ontpopte tot een verzoenende hooligan, voortdurend slaand en zalvend.

Oi, are you sleeping there?! I’m gonna come down and wake you up!’ richtte hij zich in het begin tot de fans op de eerste rijen. Of zij die met hun armen gekruist stonden te kijken wel plezier hebben in hun leven, vroeg hij. En of ze dat dan misschien een beetje meer konden uiten, bijvoorbeeld met een lach op hun gezicht. Later zette hij het publiek ook nog aan tot drinken, blowen, dansen, moshpitten, crowdsurfen en bekers gooien. Alles mocht. No rules, only geezers.

Tegelijkertijd outte de ondertussen veertigjarige Brit zich als een grote aanhanger van Europa en benadrukte hij tussen de nummers door hoe erg hij de brexit vindt, om later nog voor emancipatie te pleiten door de vrouwen te laten crowdsurfen zonder angst voor ongewenste betastingen. Dat laatste zorgde voor een betoverend moment: tientallen vrouwelijke fans die tijdens het nummer Heaven for the weather boven onze hoofden zweefden en helemaal tot vooraan het podium surften.

Toen Skinner vroeg of de Fransen in de zaal hun hand even konden opsteken, gingen er slechts een paar de lucht in. Toen hij vroeg of er Belgen in de zaal waren, ging zo ongeveer drievierde van de handen omhoog. Een voorbode van wat hem twee dagen later in Brussel te wachten zal staan. België popelt zo van ongeduld dat Skinner er zelf van schrok. En dat doet het met recht en rede.

Nochtans was de nodige scepsis met ons mee afgereisd naar Rijsel. Deze reünietour van The Streets, zo werd gefluisterd, zou er enkel gekomen zijn omdat Skinner dringend geld nodig heeft, onder meer voor zijn filmproject. Er konden dus vraagtekens geplaatst worden bij zijn motivatie. Bovendien droegen de paar singles die hij het voorbije jaar dropte net iets minder urgentie in zich dan zijn werk uit de beginjaren. Zou die twostep en UK garage niet te gedateerd klinken?

Fuck no! Skinner toonde zich van begin tot eind een bijzonder energiek volksmenner, en ondanks de vele bindteksten ook een behoorlijk scherpe rapper. Soms, wanneer hij naar adem moest happen, kwam de hulp van zijn vaste backingvocalist Kevin Mark Trail als geroepen, maar meestal beten de rhymes nog als vanouds, steeds overgoten met een heerlijk Brits geezeraccentje, recht uit de straten van Birmingham.

Door het razende tempo bleek de set over voor je er goed en wel schik in had. Afsluiten deed The Streets met een melancholisch Dry Your Eyes, waarna Mike Skinner beloofde geen decennium meer te wachten voor een volgende tour. ‘Ik was bang dat jullie na tien jaar te oud zouden geworden zijn, dat het plezier uit jullie levens zou verdwenen zijn’, klonk het. ‘Dat blijkt gelukkig niet zo. This was fun. En dat op een dinsdag!’

In de bisronde kreeg de enthousiaste meute Belgen – en die hand vol Fransen – nog een funky Chic-versie van Weak become heroes en begeesterende uitvoeringen van Blinded by the lights en Fit but you know it voorgeschoteld.

Na dat laatste wisten we het zeker: Mike Skinner is zo fit als een veertiger maar kan zijn. Have fun, daar in de AB. Het belooft een feestelijke, geenszins stroperige Valentijn te worden.