De Limburgse Sore Losers mochten op Pukkelpop een thuiswedstrijd spelen, en naar de reacties in de Club te oordelen, wonnen ze die met verve. De groep scoorde hoog op de decibelmeter en sloeg een sierlijk bruggetje tussen sixties punk en seventies hardrock.
Grensverleggend kon je Sore Losers niet echt noemen. Hun garagesound klonk je vanaf de eerste noot vertrouwd in de oren en hun songs waren klassiek van snit. Maar zodra ze hun instrumenten inplugden stak er een storm op die de tent op haar grondvesten deed daveren. Meteorologen hadden weliswaar geen onweer voorspeld, maar ze hadden verzuimd rekening te houden met de mogelijke invloed van moddervette riffs of een explosieve ritmesectie op de weerkaarten.
Zanger en frontman Jan Straetemans voelde zich op het podium als een vis in het water en gitarist Cedric Maes, een waar fenomeen op de snaren, beheerste alle kunstjes die bands als Led Zeppelin, AC/DC, Black Sabbath of The Yardbirds onsterfelijk hebben gemaakt. Met Tightrope, Yeah Yeah Yeah en You Need Some Lovin’ vuurden The Sore Losers eerst enkele nummers af uit hun jongste langspeler Ultra Electric, om vervolgens een luidruchtige bloemlezing te presenteren uit hun vier vorige platen: onstuimig, energiek en meeslepend zoals in I Got It Bad (een bommetje van het soort waar de Russen in de Krim dezer dagen wakker van liggen), Nightcrawler (het nummer dat hen ooit op de sofa van Conan O’Brien deed belanden) en het door disco bevruchte Dark Ride. Jawel, de crowdsurfers in het publiek hadden de tijd van hun leven.
Occasioneel namen The Sore Losers een duik in de bluesrockvijver (zie Tripper). De solo’s van Maes –zeer terecht een local hero– klonken echter altijd subtiel en inventief. Jammer dat de heren hun cover van het bij Millionaire betrokken Champagne dit keer onaangeroerd lieten, maar niet getreurd: de Losers bewezen op Pukkelpop dat ze, in hun genre, gewis tot de Winners behoren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
