Ze waren ooit pioniers van de electropunk, maar grossierden in Werchter vooral in sloganeske songs die bleven steken in het verleden. De muziek van The Prodigy is business die in de jaren negentig usual was, maar vandaag veel minder.
‘Are all my warriors here? All my Voodoo People?’ MC Maxim Reality (ooit al een Ork op een podium gezien?) en Keith Flint (de Joker van de muziek) waren uit op oorlog op het hoofdpodium van Rock Werchter, waar zij en hun generatiegenoten van The Chemical Brothers in 1997 als eerste dance-acts mochten afsluiten. Over de agressieve beats die Liam Hewlett uitspuwde, rapten zij de ene sloganeske lyric na de andere.
Opzwepend maar niet opwindend
‘In the wild frontier, better watch your back’, konk het in Wild Frontier, één van de songs uit het dit jaar verschenen The Day Is My Enemy. Dat nummer was niet veel meer dan een veredelde kopie van vroeger werk. En eigenlijk waren Rok-weiler, Roadblox en Wall of Death, die andere nieuwkomers, min of meer in hetzelfde bedje ziek. Opzwepend, maar niet meer zo opwindend.
Oké, vlak voor het podium werd gedanst alsof er levens op het spel stonden. Zeker toen Maxim Reality via de frontstage, waar wij bijna tegen hem aan botsten, het publiek ging opzoeken. Maar op veel andere plekken van het terrein was het onthaal veel minder enthousiast, zoals dat donderdag ook al bij The Chemical Brothers het geval was. Tja, in The Prodigy’s hoogdagen was een crossover tussen rock en electro revolutionair, vandaag is het vaste prik geworden.
‘The fucking anthem’
Eerst Firestarter en later Voodoo People en Smack My Bitch Up – ’this is the fucking anthem’, luidde het voor aanvang van die laatste – maakten wel nog het een en ander goed bij het publiek, maar daar hield het zo ongeveer bij op.
Music for the jilted generation? In de jaren negentig, ja. Nu is The Prodigy eerder muziek voor een vervlogen generatie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier