Vergeet U2. De enige Ierse band die er, wat ons betreft, écht toe doet is The Frames. Het gezelschap viert dezer dagen zijn twintigste verjaardag en doet dat met zijn eerste tournee sinds 2007. Een en ander leidde in Brussel alvast tot een fijne bloemlezing uit zijn beste platen.
Da gig: The Frames in de Orangerie van Botanique, Brussel op 7/12
In één zin: een bezielde set van een band die tegelijk sloeg en zalfde en de toeschouwer genoeglijk in slaap wiegde om hem vervolgens een venijnige oplawaai te verkopen.
Hoogtepunten: ‘Keepsake’, ‘Santa Maria’, ‘Fitzcarraldo’, ‘Pavement Tune’.
Dieptepunt: het nieuwe ‘You Can’t Hide Your Love’, een sentimentele countrysong gezongen door bassist Jo Doyle. Op zich niet slecht, maar het viel een beetje uit de toon tussen de rest.
Beste quote van Glen Hansard: “We zijn de afgelopen nacht in één ruk van Praag naar Brussel gereden. Dat was, door het helse weer, een van de meest beangstigende ervaringen uit ons leven. We hebben dus gebeden voor ‘a piece of Irish luck’ en blijkbaar heeft dat geholpen. Blij dat we het heelhuids hebben gehaald.”
Er zijn zo van die groepen die er, ondanks hun evidente kwaliteiten, nooit in zijn geslaagd de stap naar het grote publiek te zetten. Bij sommige, zoals The National, kwam het er, na een decennium ploeteren, toch nog van. Bij The Frames daarentegen bleven de tegenslagen, vaak te wijten aan malafide platenlabels, zich opstapelen. De vijf heren uit Dublin zijn weliswaar wereldberoemd in hun thuisland en beschikken ook elders over een trouw publiek, maar de kans dat u binnenkort naar Vorst-Nationaal moet om hen aan het werk te zien is klein. Het is dan ook een ironische speling van het lot dat zanger-gitarist en songschrijver Glen Hansard recentelijk meer succes oogstte met zijn acteursrol in de film ‘Once’ en zijn nevenproject The Swell Season dan met de band die hem zo na aan het hart ligt. Sinds zijn song ‘Falling Slowly’ met een Academy Award werd bekroond, lijkt het tij echter te keren. Lang genegeerde pracht-cd’s als ‘Fitzcarraldo’ en ‘Dance the Devil…’ kwamen onlangs opnieuw uit en live speelt de groep met evenveel inzet, passie en overgave als altijd. In de Botanique serveerde ze een Greatest Non-Hits-set, waarbij ze enkel haar debuut ‘Another Love Song’ en haar jongste plaat ‘The Cost’ ongemoeid liet.
The Frames spelen folkrock met de dwarse trekjes die je destijds ook bij de jonge dEUS terugvond. Hansard is misschien niet de beste zanger ooit, maar live toonde hij zich andermaal een bevlogen frontman die zijn liedjes over relationele ups en downs met zoveel overtuigingskracht vertokte dat je er ieder woord van geloofde. De andere troeven van de band zijn de altijd subtiele en vindingrijke gitarist Rob Bochnik en, vooral, violist Colm Mac Con Iomaire, die met zijn instrument voortdurend een tweede zangmelodie suggereerde en met zijn afwisselend mijmerende, majestueuze en schrapende verrichtingen in iedere song de sfeer bepaalde. In Brussel werden The Frames bijgestaan door een extra kracht op keyboards (en op banjo) en merkte je al gauw hoezeer hun muziek bulkt van de onverwachte details en de fraaie harmonieën.
In ‘Headlong’, ‘Star Star’ en het met ontwapenende samenzang versierde ‘Lay Me Down’ klonk de groep beheerst en ingetogen. Maar soms, zoals in het behoedzaam begonnen ‘What Happens When the Heart Just Stops’, bleek een song te ontvlammen alsof iemand hem stiekem met benzine had overgoten. Tijdens ‘God Bless Mom’ en ‘Rent Day Blues’ kregen we de luchtiger kant van The Frames te horen, terwijl hun onstuimige, explosieve karakter in de verf werd gezet door ‘Pavement Tune’, waarin de regel “I want my life to make more sense” minutenlang als een mantra werd herhaald, het schurende ‘Revelate’ en het schuimbekkende ‘Monument’. Tussendoor goochelden Hansard & Co uitgebreid met citaten van dEUS, Alice Cooper en The Ronnettes.
The Frames zijn een band die tegelijk slaat en zalft, die je genoeglijk in slaap wiegt om je vervolgens een venijnige oplawaai te verkopen. Dat zorgde vooral voor bloedstollende momenten in de wat epischer nummers: het verschroeiend intense ‘Keepsake’, waarin Bochnik en Iomare als wildemannen te keer gingen, het broeierige, aan schilder Egon Schiele opgedragen ‘Santa Maria’ en het kolkende, door cineast Werner Herzog geïnspireerde ‘Fitzcarraldo’. Dit waren de songs waarmee The Frames het publiek koude rillingen bezorgden en bewezen dat ze een echte wereldgroep zijn. Concert gemist? Koop dan als troost hun cd ‘Burn the Maps’ en zorg ervoor dat het u geen tweede keer overkomt.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Headlong / Giving Me Wings / Seven Day Mile / God Bless mom / The Stars Are Underground / What Happens When the Heart Just Stops / Finally / Happy / Lay Me Down / Keepsake / Rent Day Blues / Pavement Tune / Star Star / Revelate // Your Face / Santa Maria / You Can’t Hide Your Love / Fitzcarraldo / Monument.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier