The Bony King of Nowhere herovert eindelijk zijn troon in de AB

Bijna zes jaar heeft The Bony King of Nowhere er het zwijgen toe gedaan, maar vandaag is de monarchie weer helemaal in ere hersteld. Onlangs bracht de zanger met Everybody Knows een uitstekende nieuwe langspeler uit, en ook op het releaseconcert in de AB viel volstrekt niets af te dingen.

Na zijn geslaagde vorige plaat, Silent Days, kreeg Bram Vanparys, zoals The Bony King in het Gentse bevolkingsregister staat ingeschreven, last van creatieve verlammingsverschijnselen. Nu hij de lat voor zichzelf zo hoog had gelegd, slaagde hij er niet meer in songs te schrijven van het gewenste niveau. Hij had het gevoel dat hij niets nieuws meer te vertellen had en begon zich zelfs af te vragen of hij misschien naar een andere broodwinning op zoek moest. Intussen waren er ook de lockdowns als gevolg van de pandemie, die de impasse nog vergrootten. Tot de artiest resoluut besloot zijn comfortzone te verlaten en nieuwe uitdagingen op te zoeken. 

Zo schoof hij zijn gitaar tijdelijk opzij en begon hij liedjes te schrijven op piano, een werkwijze die hem sowieso naar onvertrouwde paden leidde. Silent Days, de neerslag van een pijnlijke relatiebreuk, was nog zijn bloedeigen Blood on the Tracks, maar in plaats van opnieuw de inspiratie diep in zichzelf te zoeken, richtte The Bony King zich nu vooral op de buitenwereld. De complexe werkelijkheid, zoals die zich openbaarde in krantenartikels en televisiejournaals, sijpelde geleidelijk zijn teksten binnen en dompelde zijn werk onder in een sfeer die je, met een beetje goede wil, dystopisch zou kunnen noemen.

Vanparys, 37 intussen, stond stil bij de Russische invasie van Oekraïne en andere conflicthaarden in de wereld, dacht na over de prestatiedrang en de tomeloze consumptiewoede waar de 21^ste westerling aan ten prooi is gevallen en liet zijn licht schijnen op de mentale kwalen die het gevolg zijn van de ratrace in onze samenleving. Het zijn niet meteen onderwerpen waar je vrolijk van wordt, maar The Bony King legt wél de vinger op de wonde zonder met het vingertje te zwaaien. Op Everybody Knows weet hij zich bovendien te ontworstelen aan de invloed van de singer-songwriters (Bob Dylan, Leonard Cohen, Neil Young) aan wie hij zich in het verleden –soms iets te nadrukkelijk- heeft gespiegeld.  

Subtiele accenten 

De arrangementen van zijn nummers zijn rijker en gelaagder geworden en baden nu in een onmiskenbare Radiohead-vibe. Dat hoeft op zich niet te verbazen: Bram Vanparys ontleende zijn nom d’artiste lang geleden immers al aan de ondertitel van There There, de opener van de lp Hail to the Thief en beschikt nu eenmaal over een stem die, zeker in de hogere regionen, aan die van Thom Yorke doet denken. Maar gelukkig zijn de songs op Everybody Knows sterk genoeg om op hun eigen merites te worden beoordeeld. 

In de AB liet ‘zijne knokige hoogheid’ zich bijstaan door een voortreffelijke band, met muzikanten die allemaal hun sporen al elders hadden verdiend. Gitarist Gertjan Van Hellemont, de man achter Douglas Firs, voorzag de songs telkens van subtiele maar verrassende accenten, toetsenman (en occasioneel gitarist) Thijs Troch is al jaren actief in de impro-scene en maakt deel uit van onder anderen Nordmann en Milk Factory. En ook de ritmesectie met bassist Jasper Hautekiet (zie The Rhythm Junks) en drummer Simon Segers (Stadt) was er één om U tegen te zeggen. Zelf beroerde The Bony King of Nowhere afwisselend een akoestische en elektrische gitaar en zong hij beter dan ooit.

Op het instrumentale Rubber Faces na passeerden alle songs uit Everybody Knows in Brussel de revue. Are You Still Alive, vorig najaar al als single vooruitgestuurd, werd meteen op herkenningsapplaus onthaald. Almost Invisible, ingegeven door een boek van de Spaanse filosoof José Ortega Y Gasset, klonk ons in de oren als een antwoord op het van Radiohead bekende How to Disappear Completely. Het titelnummer van de nieuwe plaat handelde dan weer over volgzaamheid en onverschilligheid: ‘Everybody knows what’s happening’, maar soms volstaat dat helaas niet om een situatie te keren en is er actie vereist. 

Bedaarde wanhoop 

Nu eens klonken de nieuwe songs van The Bony King of Nowhere verstild en behoedzaam, zoals Erase, dan weer rauw en potig, zoals Slow Down, dat genadeloos werd opgepookt door de grofkorrelige gitaar van Gertjan Van Hellemont. Vanparys koestert de ambitie om in de toekomst wat harder te gaan rocken en bleek daar in Brussel bij momenten al prima in te slagen. In Get One Free gaf hij aan hoe alles in onze samenleving onderhevig is aan marketing. Gelukkig priemde af en toe ook de zon door de grijze wolken, zoals in de lovesong en courante radiohit Falling Into Place, die The Bony king opdroeg aan zijn vriendin Fien Deman, die met haar groep Ivy Falls binnenkort haar eigen langspeeldebuut uitbrengt. Het bewuste lied werd voor de gelegenheid versierd met een ijl orgeltje en een toefje melodica.

Behalve nieuwe nummers stond in de AB ook een vijftal songs uit Silent Days of het menu: een collectie songs in briefvorm, gericht aan een ex. Het in bedaarde wanhoop ondergedompelde Every Road sneed waar het pijn deed en Going Out werd versierd met een expressieve lapsteelsolo van Van Hellemont. Sinds zijn debuut, zo’n vijftien jaar geleden, heeft The Bony King of Nowhere al een lange weg afgelegd en als tegemoetkoming aan de toeschouwers die hem al die tijd trouw waren gebleven, diepte hij het oudere Eleonore op, dat in een sobere akoestische soloversie de zaal in werd gestuurd. 

De set werd afgerond met Like Lovers Do, uit de periode toen Bram Vanparys als een zombie door het leven strompelde, maar zich, ondanks zijn gebroken hart, toch voornam dapper door te gaan. Het publiek reageerde warm en dankbaar en sloot The Bony King, na diens lange afwezigheid, weer onvoorwaardelijk in de armen. De zanger bedankte uitgebreid zijn volgelingen en beloofde dat zijn volgende plaat geen zes jaar op zich zou laten wachten. Dat is bij deze genoteerd, majesteit.