Témé Tan en Nakhane op Les Nuits Botanique: schuifelen, dansen en uit de bol gaan

De beste plaats om te schuilen voor het onweer was ongetwijfeld de Brusselse Botanique. In de Orangeriezaal verloren we onszelf genadeloos in de rauwe, ingetogen mijmeringen van Nakhane Touré en de onstuimige, hartverwarmende grooves van Tanguy Haesevoets.

Het is vijf voor acht wanneer wij klaarstaan voor het podium en de laatste concertgangers druipnat de zaal binnenkomen. Muzikaal multitalent Esinam gaf zonet een voorproefje van de multiculturele soul-popavond, die zal worden verdergezet door Nakhane (***), een al even groot muzikaal wonder die zijn publiek gedurende 45 minuten lang zal laten zweven.

Met zijn plateauzolen, leren riem rond de borst en ongelijke oorbellen, maakt Nakhane een excentrieke verschijning. Rustig maar zelfverzekerd stapt hij richting microfoon om het sferische Violent Measures in te zetten. Op het moment dat zijn zwoele stem de ruimte vult, wordt op slag duidelijk dat het geen doorsnee optreden zal worden.

En dat wordt het ook niet. De 80s synthklanken in het refrein van By The Gullet werken aanstekelijk, de opzwepende beats van Interloper prikkelend. Door het gebruik van een samplepad in plaats van live backing vocals, ontneemt de artiest de laatste song echter net dat ene tikkeltje meer – een probleem dat makkelijk opgelost had kunnen worden door de toetseniste, die een ongebruikte microfoon voor haar neus heeft staan.

Kippenvel

Nakhane bereikt een eerste hoogtepunt met Presbyteria, waarin minimalistische electronica gecontrasteerd wordt met straffe beats die iedereen omver blazen. De song krijgt een extra kwetsbare dimensie dankzij het frêle gitaarintermezzo aan het einde.

Een volgend kippenvelmoment volgt al snel met Star Red. ‘Ik noem dit mijn George Michael unplugged moment’, zegt de zanger voordat hij zijn nummer – een ode aan de enige homoseksuele artiest uit zijn jeugd – inzet. Vooral de momenten waarop het pianospel van de toetseniste even vervaagt om Nakhane in een a capellasolo te doen losbarsten, zorgen voor een krop in de keel.

Na een nummer als Star Red begrijpen we nog minder waarom de zanger zijn geweldige stem in nummers als Clairvoyant en The Dead laat overstemmen door beats en samples. Hoewel de LGBTQ-voorvechter zijn set afsluit met een mooie boodschap – ‘Mijn grootmoeder zei altijd: als je iets doet, doe het dan niet heimelijk maar out in the open. Alleen op die manier kan je een vrij leven leiden’ – blijven we toch een beetje op onze honger zitten wat balans in de muziek betreft.

Wie aan het begin van een nieuwe, zware werkweek nog even stoom wilde afblazen, moest bij Tu0026#xE9;mu0026#xE9; Tan zijn.

Swingen

Wie aan het begin van een nieuwe, zware werkweek nog even stoom wilde afblazen, moest echter bij Témé Tan (****) zijn. De Brussels-Congolese zanger zoekt vanaf de eerste seconde de interactie met het publiek op. Olivia, waarmee hij concertgangers aanzet tot meeklappen, blijkt daar het ideale nummer voor te zijn.

Het feestje komt pas echt goed op gang met Coups De Griffe, een song die het met prettige ritmes en excentrieke vocals onmogelijk maakt om stil te blijven staan. Ook het speelse La Malle En Métal, waarbij Tanguy zichzelf begeleidt op zijn elektronische reisgitaar, is een voltreffer die ons al doet uitkijken naar de nieuwe plaat waarmee hij naar eigen zeggen volgend jaar opnieuw op het Botaniquepodium hoopt te staan.

Témé Tans doel is om mensen te laten dansen. Daar slaagt hij dubbel en dik in met songs als Tatou Kité en Ouvrir La Cage. Bij Améthys fungeert het publiek als tweede stem. ‘Améthys, je ne sais pas bien pourquoi je danse quand j’entends ta voix‘, wij weten het ook niet, maar we swingen vrolijk verder op de zuiderse beats en de enthousiaste stem van Témé Tan.

‘Willen jullie naar huis gaan? Neen? Willen jullie zingen?’, vraagt de zanger uitdagend aan zijn dolenthousiaste publiek voordat hij Menteur inzet. De Botanique is veranderd in een zee van bewegende lichamen, lachende gezichten en zwaaiende armen. Bij Champion moet Tanguy zijn publiek tot twee keer toe tot stilte manen. Voor hen mag het feestje nog heel de nacht blijven doorgaan.

Uitwaaien

Met zijn reisgitaar voor een laatste keer in de hand, laat Témé Tan zijn publiek zachtjes tot rust komen. We beseffen dat het feestje ooit moest eindigen en dat er geen betere song is om de avond af te sluiten dan het zeemzoete Carina, dat de zanger-muzikant als soundtrack schreef voor de film Rosie & Moussa.

Wanneer Témé Tan zijn buiging heeft gemaakt, smeekt het publiek om nog één laatste song. Met de breekbare gitaarklanken, zweverige vocals en melancholische beat van Matiti, brengt de immer zo getalenteerde Tanguy zijn publiek voor een laatste keer in trance. Met gesloten ogen zingt de hele zaal geestdriftig mee. De hele Orangerie wiegt mee van links naar rechts op het beeldschone nummer, dat barst van de emotie. De muziek is al gestopt wanneer Témé Tan en zijn publiek nog even a capella blijven verder zingen. Terwijl de zalige stilte wordt doorbroken door een oorverdovend applaus, genieten wij nog even na.