Tamino snoert de kelen dicht en laat de tranen stromen met nieuw werk in De Roma

Met de studiolucht nog in de kleren, stelde Tamino gisteren een stapeltje nieuwe songs voor aan zijn thuisstad. De nieuwe Tamino klinkt complexer dan de oude, maar behoudt de onschuld waarmee hij al sinds zijn debuut harten doet smelten.

Een halfuurtje voor het optreden. Terwijl laatkomers buiten aan De Roma nog een kebab uit de lokale pitazaak naar binnen staan te schrokken, is de als vanouds prachtige foyer van de zaal al goed gevuld met een grotendeels vrouwelijk publiek, dat de voorlopig laatste warme dag van 2018 wil afsluiten met een frisse pint en verse songs van Tamino.

En of ’t Stad klaar is om zijn Antwerps-Egyptische rockprins te ontvangen. Zodra hij het podium betreedt, schieten het gejuich, het gegil, het geklap en het hormonenpeil de lucht in. Even plotsklaps als Tamino de zaal uit zijn dak kan laten gaan, krijgt hij ze ook weer stil, wanneer hij vol overtuiging Reverse inzet. De song zweeft dankzij de samenzang met toetsenist Vik Van Gyseghem en drummer Ruben Vanhoutte live nog meer dan op plaat.

Tijdens Cigar vragen we ons af waarom niemand de tekst meelipt – misschien zijn de stem en verschijning van Tamino zo overweldigend dat ze het publiek met verstomming slaan, hoewel wij eerder denken dat het aan de nogal nonchalante uitvoering van het nummer ligt.

Toch is het heel moeilijk om streng te zijn voor Tamino, zeker wanneer hij het publiek op bijna verlegen toon aanspreekt: ‘Het is heel fijn om hier te zijn, mijn thuisstad. Na zo lang in de studio gezeten te hebben, voelt het heel goed om terug te kunnen spelen.’

Op het podium is het stil en donker geworden wanneer de jonge muzikant zijn solo-uitvoering van Verses inzet. Meteen wordt duidelijk dat deze jongen niet meer nodig heeft dan één gitaar en één spot om een hele zaal omver te blazen. Het publiek is zo stil dat we het armhaar van onze buur omhoog kunnen horen gaan.

‘Come babe, let love have this evening’, zingt gemoederenvirtuoos Tamino hartstochtelijk. Het komt tot een extase van hoop, verlangen en melancholie, die harten breekt en laat helen tegelijkertijd

Alles verbleekt tegenover dat ene moment, zowel de steken die het trio tijdens het eerste kwartier van de set laat vallen, als de songs die nog moeten komen. Tummy, Chambers en Intervals, zijn degelijke nummers, maar moeten het afleggen tegen de solomomenten uit de set. De opzwepende drums, zweverige keys en occasionele samenzang voegen een extra dimensie toe aan het nieuwe werk van Tamino, dat veelbelovend klinkt, maar dat op dit moment nog niet boven de nummers van zijn ep weten uit te stijgen.

Het is duidelijk dat zowel de band als het publiek nog moeten wennen aan de nieuwe songs en dat beide partijen elkaar nog net iets vlotter vinden op bekend terrein. Wanneer Tamino Indigo Night inzet, dat de zanger pas nog onder handen nam met Radiohead-bassist Colin Greenwood, waait een voelbare zucht van opluchting en enthousiasme door de zaal. Will Of This Heart zet aan tot meeklappen en Habibi leidt tot een collectief orgasme, al zit de engelenverschijning van de zanger, die net zijn zwarte jas heeft uitgegooid, daar vast ook voor iets tussen.

Na een verdiende staande ovatie op het balkon, zet Tamino de bisronde solo in met het wondermooie Every Pore. De sentimentaliteit en oprechtheid van zijn nummers doordrenken nu ook zijn bindteksten. ‘Het was euh… Beter had ik het me niet kunnen voorstellen. Geniet nog van uw avond, geniet nog van uw zomer en… euh… de rest van uw leven.’

Het gelach dat die uitspraak ontlokt, vervaagt wanneer de zanger het smartelijke Smile inzet. Voor een laatste keer worden kelen dichtgesnoerd en parelt er een traan in menig Antwerps oog. Tamino bevestigt niet alleen dat de vele lofzangen van het afgelopen jaar terecht waren, hij doet de verwachtingen voor wat nog komen moet alleen nog maar stijgen.