Tamino in Koninklijk Circus: de stem, de looks

Drie uitverkochte concerten in het Koninklijk Circus, volle zalen van New York tot Istanbul en een nieuwe plaat die door de internationale pers op superlatieven wordt getrakteerd: het gaat Tamino duidelijk voor de wind. En toch is de bedeesde zanger met het opzienbarende stembereik nog altijd maar 25.

‘I’ve got nothing on my mind but love’, zingt hij ergens op Sahar, zijn onlangs verschenen tweede lp. U hebt het al in de gaten: Tamino is een volbloed romanticus, wiens bespiegelende, kwetsbare songs doordrongen zijn van gemis en verlangen, melancholie en hoop. De man gaat complexe emoties niet uit de weg, maar klinkt altijd oprecht waardoor het aandachtig luisterende publiek steevast aan zijn lippen hangt. Zijn teksten zijn in wezen vage, impressionistische gedichten, die door hun ambiguïteit vatbaar zijn voor meerdere interpretaties. De zanger geeft zich namelijk niet graag bloot en is van oordeel dat als een nummer te specifiek wordt, de magie dreigt te verdwijnen. Zijn songs worden dus eerder gedreven door gevoel dan door inhoud. 

Behalve met vocale souplesse is Tamino-Amir Moharam Faoud ook begiftigd met looks die hem in een mum van tijd tot een ware vrouwenmagneet deden uitgroeien. De eerste rijen in het Koninklijk Circus bestonden dus vrijwel uitsluitend uit jongedames, maar zelf wil Tamino dat er zo weinig mogelijk aandacht uitgaat naar zijn persoon. Hij wil boven alles als artiest serieus worden genomen en laat bij voorkeur zijn muziek spreken. Dat is wellicht ook de reden waarom hij op het podium nauwelijks praat tussen de liedjes door. In Brussel pakte hij ook niet uit met visuals of spectaculaire decors: alles wat de aandacht van zijn werk zou kunnen afleiden, werd resoluut geweerd. 

Bezwerend 

Zoals bekend is Tamino de kleinzoon van de beroemde Egyptische zanger en acteur Maharam Faoud, die wel eens ‘de stem van de Nijl’ werd genoemd. Zelf vindt hij de media-aandacht voor zijn Egyptische roots echter fel overdreven. Als kind hoorde hij thuis weliswaar regelmatig platen van Umm Kulthum en Abdel Halim Hafez, maar zijn identiteit wordt veeleer bepaald door Antwerpen, waar hij opgroeide, dan door de Arabische wereld. ‘Ik ben gewoon een muziekliefhebber die diverse invloeden heeft opgeslorpt. Arabische muziek is er daar slechts één van’, vertelde hij onlangs in een interview. 

Niettemin zette hij zijn concert in Brussel, dat hij in zijn eentje begon en eindigde, in op een oed (of Arabische luit) waarmee hij het bezwerende A Drop of Blood meteen in een exotische sfeer onderdompelde. Ook later in de set zou hij zich nog enkele keren van oosterse tonaliteiten bedienen. Het onlangs verschenen Sahar (‘ochtendstond’) kwam integraal voorbij, maar de artiest putte ook regelmatig uit het vier jaar oude Amir (‘Prins’), waarvan inmiddels ruim 120.000 stuks over de toonbank zijn gegaan. Waar zijn eerste plaat nog met een roman werd vergeleken, heeft haar opvolger meer van een verhalenbundel. Sahar dient zich aan als een herfstplaat, die nu in stilistisch opzicht iets meer variatie biedt en een rijpere artiest laat horen. 

Voor The Longing schakelde Tamino over op gitaar en kreeg hij het gezelschap van de ijle synth van Vik Hardy (bekend van zijn werk met Tsar B, Tristan en Float Fall). Vanaf The Flame, dat verpakt zat in een aanstekelijke groove, verscheen de hele groep op het podium. Colin Greenwood van Radiohead was er dit keer niet bij, zodat de bas nu werd beroerd door Sander Verstraete, die tegenwoordig ook deel uitmaakt van Sophia. 

Duizelingwekkende hoogten 

De fraaie indiepop van Fascinaton zou, althans in muzikaal opzicht, niet in het oeuvre van The Smiths hebben misstaan. Vervolgens boorde Tamino enkele Grieks-mythogische inspiratiebronnen aan met Sunflower en Persephone. Het eerste, over de nymf Clythia die, na haar onbeantwoorde liefde voor de zonnegod Apollo in een zonnebloem veranderde, moest het dit keer wél zonder de stem van Angèle stellen. In het tweede zocht de impressionante falset van Tamino, niet voor het laatst overigens, dan weer duizelingwekkende Jeff Buckley-hoogten op. 

Vervolgens nam de zanger plaats aan de piano achteraan het podium met het oog op Cigar, waarin de muzikanten, onder wie drummer Ruben Vanhoutte, zich van hun behoedzaamste kant lieten horen, en de onafhankelijkheidsverklaring You Don’t Own Me. In My Dearest Friend and Enemy tastte Tamino de vocale paden af die zich uitstrekten tussen Thom Yorke en Leonard Cohen en met het nog onuitgebrachte Oldest Devotion neigde hij voor het eerst echt naar rock, iets wat hij daarna nog eens zou overdoen in het stevige w.o.t.h. (Will of the Heart). 

Indigo Night werd door Hardy van elegante, naar Erik Satie verwijzende pianomotiefjes voorzien, in het hypnotische The First Disciple konden we andermaal het parfum van het Midden-Oosten opsnuiven en tijdens afsluiter Habibi was het weer in spanning afwachten of Tamino erin zou slagen de hoogste noten van de balk te plukken. Geen nood: voor de zanger bleek het een fluitje van een cent. Met het solo gebrachte Only Our Love als enige toegift trok hij uiteindelijk een sierlijke streep onder zijn set. 

Een poosje geleden vertelde Tamino dat zijn grootste ambitie erin bestond iets moois met het publiek te delen en grote zalen stil te krijgen. Na zijn intieme concert in het Koninklijk Circus kunnen we het bevestigen: missie met glans volbracht.