Tame Impala is de underground stilaan ontgroeid. Tijdens haar huidige tournee speelt de Australische groep meestal voor uitverkochte zalen. Dat was in de Brusselse AB niet anders.
DA GIG: Tame Impala in AB, Brussel op 16/10.
IN EEN ZIN: De oeverloze psychedelische jams van weleer hadden plaats gemaakt voor een iets meer poppy benadering en die keuze voor beknoptheid kwam het optreden zeer ten goede.
HOOGTEPUNTEN: ‘Mind Misschief’, ‘Solitude is Bliss’, ‘Feels Like We Only Go Backwards’, ‘Apocalypse Dreams’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Kevin Parker, nadat de groep ‘Elephant’ had gespeeld: “Jullie zijn allemaal zeer sympathiek, met jullie geestdriftige applaus en zo. Maar achterin de zaal zag ik net iemand die luchtdrums speelde. Daar kan echt niemand tegenop.”
Tame Impala is de underground stilaan ontgroeid. Tijdens haar huidige tournee speelt de Australische groep meestal voor uitverkochte zalen en met haar pasverschenen cd ‘Lonerism’ heeft ze alle troeven in handen om definitief door te breken bij het grote publiek.
Het kan soms snel gaan in de wondere wereld van de popmuziek. Tijdens haar vorige doortocht in ons land speelde Tame Impala nog in de kleine Witloof Bar van de Botanique; dit keer kreeg ze de grote zaal van de AB helemaal tot aan de nok gevuld. Het gaat dus goed met het vijftal uit Perth, in de studio eigenlijk een soloproject van de 26-jarige zanger-gitarist Kevin Parker, maar live een band die alle aanwijzingen van de frontman meticuleus opvolgt.
De sound van Tame Impala verwijst nadrukkelijk naar de psychedelische traditie van de late jaren zestig, al incorporeerde het gezelschap ten tijde van zijn debuut-cd ‘Innerspeaker’ uit 2010 zeker ook invloeden uit de stoner rock. Zijn muziek was niet alleen schatplichtig aan die van Syd Barrett en Pink Floyd, maar ook aan Jimi Hendrix en Cream, terwijl Parkers stem als twee druppels water op die van de jonge John Lennon geleek.
Toegegeven, op papier lijkt dat allemaal nogal tweedehands, maar met ‘Lonerism’ bewijst Kevin Parker nu dat hij ook vooruit kan kijken. Toch was de plaat geen gemakkelijke bevalling: Parker werd geplaagd door faalangst en onzekerheid en bleef ruim twee jaar aan de opnamen schaven.
Toegankelijk
Vroeger verloor Tame Impala zich, zeker op het podium, al te vaak in oeverloze jams en gratuite effectenjagerij. De nieuwe songs klinken echter beknopter en gebalder, hullen zich in catchy melodieën en doen verrassend poppy aan. Parker bedient zich dezer dagen rijkelijk van synths en andere keyboards, experimenteert met samples en drummachines, maar houdt het geheel toevankelijk en relatief licht verteerbaar.
Naar eigen zeggen spiegelde hij zich voor ‘Lonerism’ vooral aan ‘A Wizard, A True Star’ van Todd Rundgren. Het resultaat is klassieke rock die klinkt alsof The Clash of de Sex Pistols nooit hebben bestaan.
In de AB, door de zanger goedmoedig omschreven als “a factory of craziness”, stak Tame Impala van wal met het majestueuze ‘Endors toi’: borrelend toetsenwerk, phasereffect op de gitaar, abstracte beelden op het projectiescherm. Daarmee was de toon gezet voor een set die nog altijd voor ruim de helft uit oudere nummers bestond en, zeker in het begin, voornamelijk op herkenning mikte.
Niet dat het publiek dat erg vond, want de groep spelde hecht en strak en ‘It Isn’t Meant To Be’, versierd met een ongedurig wiebelende maar melodieuze baslijn, ‘Desire Be Desire Go’ en ‘Solitude is Bliss’ werden een voor een als klassiekers ingehaald, terwijl ‘Lucidity’ voorzien was van knap, tweestemmig gitaarwerk en op een wall of sound balanceerde waar iedere bouwonderneming terecht trots op zou zijn geweest.
Kwispelstaartend
De nieuwe songs klonken dan weer prachtig in hun eenvoud: de vocale harmonieën in ‘Mind Mischief’ hoefden bijvoorbeeld niet voor die van The Beatles onder te doen. Ook het door piano aangedreven ‘Feels Like We Only Go Backwards’ en de kwispelstaartende gitaarpop van ‘Keep on Lying’ vielen op door hun vitaliteit en veerkracht. ‘Elephant’, een radiohitje uit de afgelopen zomer maar eigenlijk een van de oudste nummers van de groep, huisvestte een ijl orgeltje dat als een kaarsenvlammetje op een bluesy gitaarriff danste.
In het iets te hoog en daardoor onvast gezongen ‘Apocalypse Dreams’ hoorden we dan weer uitbarstingen die ons aan Mercury Rev deden denken -wellicht geen toeval, aangezien de platen van Tame Impala gemixt worden door Dave Fridmann- en een apotheose die ons sterretjes deed zien. Het oudere ‘Alter Ego’ was gelardeerd met ‘spacy’ klanken en in de traditionele afsluiter, ‘Half Full Glass of Wine’ werd zowel gerefereerd aan Black Sabbath als aan het zompigste van Eric Clapton.
Zeker, er vielen een paar schoonheidsfoutjes te noteren, maar al bij al was dit een prima concert van een band die almaar creatiever met zijn invloeden omspringt en stilaan zijn eigen gezicht begint te vinden. ‘Lonerism’ is voor Tame Impala wat ‘The Bends’ voor Radiohead betekende. Benieuwd of de volgende sprong van deze kangoeroes even spectaculair zal zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Endors toi / It Isn’t Meant To Be / Desire Be Desire Go / Mind Mischief / Solitude Is Bliss / Feels Like We Only Go Backwards / Why Won’t You Make Up Your Mind? / Keep On Lying / Lucidity / Elephant / Alter Ego / Apocalypse Dreams / Half Full Glass of Wine // Be Above It / Runway, Houses, City, Clouds.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier