Strand of Oaks solo in NTGent: Uitgekleed, maar toch niet naakt

Er is altijd een bijzondere klik geweest tussen de Heartland rock van Strand of Oaks en het Belgische publiek. Geen wonder dus dat de korte solotournee van spilfiguur Tim Showalter op veel belangstelling kan rekenen. ’s Mans bevlogen optreden in het NTGent was zelfs opgevat één lange liefdesverklaring aan de toeschouwers.

Alles wijst erop dat het de veertigjarige Showalter momenteel voor de wind gaat, maar dat is lang niet altijd zo geweest. Sinds hij in 2008 debuteerde met Strand of Oaks, de band waarin hij de enige constante is, heeft het er meerdere keren naar uitgezien dat hij voorgoed de handdoek in de ring zou gooien. Na een vereenzaamde adolescentie, in een negorij in Indiana, raakte hij in de greep van allerlei verslavingen, zag hij zijn huis in vlammen opgaan, kwam zijn huwelijk in zwaar weer terecht (de plooien zijn inmiddels helemaal glad gestreken) en overleefde hij ternauwernood een zware crash toen zijn auto slipte op een ijzelplek. Het viel hem ook steeds moeilijker om zijn groep samen te houden, al kreeg hij op zijn jongste platen wél assistentie van muzikanten uit My Morning Jacket en Smashing Pumpkins. 

Op zijn zevende en jongste langspeler, de twee jaar geleden verschenen In Heaven, die volgde op een pijnlijk rouwproces, ging Strand of Oaks de duisternis echter te lijf met een flinke dosis hoop en positivisme. Nadat de moeder van zijn vrouw Sue om het leven kwam bij een verkeersongeval, verhuisde het stel van Philadelphia naar Austin, Texas,  rekende Tim Showalter af met zijn hardnekkige alcoholprobleem en wist hij genoeg veerkracht op te brengen om met een schone lei te beginnen. In zijn nieuwe songs ging hij meer dan ooit op zoek naar verbinding. De drang om het licht op te zoeken en zijn pijn te bezweren door hem met anderen te delen, liep in Gent als een rode lijn door de set. 

Als Showalter met een band op het podium staat, maakt hij doorgaans schroeiende, tussen dynamische powerpop en dromerige psychedelica laverende gitaarrock, die raaklijnen vertoont met The War on Drugs, Crazy Horse of The Replacements. Van de rauwe energie, de epische solo’s of de in feedback gedrenkte noise-uitbarstingen waar we Strand of Oaks gewoonlijk mee associëren, was dit keer geen sprake. In NTGent stond de zanger in zijn eentje met een elektrische gitaar op het podium, waardoor zijn nummers een opvallende transformatie ondergingen.  

Genezende kracht

Dat was op zich geen probleem, want een goede song leent zich tot uiteenlopende behandelingen en blijft ook in zijn soberste vorm overeind. Eigenlijk week de sound van het concert niet zoveel af van die op het overwegend akoestische Strand of Oaks-debuut Leave Ruin, waarop Tim Showalter destijds een brug sloeg tussen klassieke rock, folk en Americana. Veel van zijn songs, waaronder het ook in Gent gespeelde Radio Kids, handelen nog steeds over de troostende en genezende kracht van muziek en over hoe een goede plaat of een inspirerend radioprogramma vaak het enige houvast is voor iemand die mentaal op instorten staat. De zanger spreekt uit ervaring: hij is het isolement van zijn jongenskamer nooit vergeten en houdt zich dus ver van pretentieus rocksterrengedoe. 

Tijdens ieder concert verbaast de spil van Strand of Oaks er zich over dat hij aan het andere eind van de wereld op een podium mag staan en toont hij zijn dankbaarheid omdat er telkens een loyaal publiek komt opdagen. ‘Ik wou dat ik duizend jaar oud kon worden, zodat ik telkens weer naar België terug zou kunnen keren’, vertelde hij. ‘Ik ben trouwens een beetje zenuwachtig, want het gebeurt niet alle dagen dat ik in zulk een prachtig theater mijn ding mag doen. This is a big deal for me’. Wel honderd keer legde hij er de nadruk op hoe graag hij ons zag. Een cynicus zou het als vleierij wegwuiven, maar Tim Showalter meende ieder woord dat hij zei en naar de reacties in de zaal te oordelen was de liefde duidelijk wederzijds. 

Het was trouwens niet de eerste keer dat de man bij ons in zijn eentje op het podium stond. In december 2016 gaf hij in de AB-salon al eens een decibelvrij concert, waarbij hij overwegend piano speelde. In Gent putte Strand of Oaks vooral uit zijn jongste vier platen: Heal, Hard Love, Eraserland en In Heaven en vanaf opener Plymouth deed hij je, met zijn soepele fingerpickingspel, op een andere manier naar zijn liedjes luisteren. Afwisselend hoorde je echo’s van Bob Dylan, Mike Scott, Tom Petty en, in Weird Ways en Galacticana, Ryan Adams. Tussendoor haalde Showalter herinneringen op aan de tijd toen hij nog onderwijzer was in het tweede leerjaar en om den brode met de schoolbus reed. 

Tijd voor optimisme

‘Ik speel nu wel mijn oude songs, maar toen ik ze schreef was ik vaak dronken of depressief’, bekende de artiest. ‘Op mijn volgende plaat, die ik net heb afgewerkt, hoop ik die kommer en kwel echter definitief achter mij te laten. Tijd voor een beetje optimisme’. Dat illustreerde hij meteen aan de hand van twee gloednieuwe songs: Party at Monster Lake en More You. Voorts bracht hij hulde aan twee van zijn muzikale helden: Somewhere in Chicago ging over John Prine, die in 2020 bezweek aan de gevolgen van covid, en JM was een ode aan Jason Molina, de man achter Songs: Ohia en Magnolia Electric Co. Op de lp Heal was dit laatste nog een broeierige sleper, bevrucht door Neil Youngs Cortez the Killer, ‘maar dit keer horen jullie het voor het eerst in een versie die geen oordoppen vereist’, aldus Showalter, die uit dezelfde langspeler ook nog Goshen ’97 (over zijn eigenlijke artistieke geboorte) en Shut In zou plukken.

Hoewel het gros van de songs ook in hun afgekloven gedaante moeiteloos overeind bleven, waren er ook een paar momenten waarop de minimalistische aanpak je ietwat onvoldaan achterliet. In het op slechts twee akkoorden steunende Forever Chords, het onbetwiste hoogtepunt uit Eraserland, miste je de snijdende Crazy Horse-gitaren. En de laatste bis, Jimi & Stan, waarin Tim Showalter zich voorstelt dat zijn overeleden kat in het hiernamaals goede maatjes wordt met Jimi Hendrix, behoorde niet bepaald tot zijn compositorische hoogtepunten. Vrij irritant was dat de zanger na werkelijk ieder nummer zijn gitaar moest stemmen, wat de flow uit de set haalde. Maar meneer Strand of Oaks blijft gelukkig een sympathieke peer en een innemende persoonlijkheid, die je dit soort misstapjes graag vergeeft. 

‘Thank you for being in my life, very single one of you. I love you all’, meldde Tim Showalter nog tot afscheid. De man mocht er dan wel uitzien alsof hij lid was van een gewelddadige motorbende, in Gent aarzelde hij niet om zijn peperkoeken hart bloot te leggen.