Was het uit schuldgevoel? Eergevoel? Feit is dat Sting drie jaar na zijn last minute afzegging op Gent Jazz het publiek trakteerde op een masterclass entertainment en een spervuur van hits. Waarmee hij een nochtans zeer verdienstelijke Mauro en Novastar eerder op de avond moeiteloos overklaste.
Mauro (18u30-19u30): nonchalante virtuositeit
Vorig jaar, toen nog in volle corona, bracht Mauro Pawlowski ‘Eternal Sunday Drive’ uit. Voor het eerst sinds ‘Songs from a bad hat’ twintig jaar geleden nog eens een Engelstalige plaat onder eigen naam. Een knappe plaat ook, met van die heerlijk nonchalante popsongs (‘Always someone’!) waar de Limburgse gitaarvirtuoos een patent op heeft. We gebruiken het woord pop, maar in de handen van Mauro betekent dat allerminst glad. Ook live steekt hij geregeld een weerhaakje of noise-intermezzo in zijn set.
Dit optreden op Gent Jazz stond dan ook in het teken van die nieuwe plaat, geproducet door de alomtegenwoordige Jasper Maekelberg (Faces on TV, Balthazar), tijdens de live shows mee op het podium als tweede gitarist. Eveneens van de partij in Gent: toetsenist Adriaan Van de Velde, van Pomrad-faam, en de twee ervaren rotten Marc Bonne (drums) en Ewen Vernal (bas) op de achtergrond.
Ondanks al dat verzamelde talent klonk het begin van de set verbazend rommelig, wat voornamelijk te maken had met de slechte geluidsmix, maar toch leek het ook alsof de bandleden enkele songs nodig hadden om elkaar helemaal aan te voelen. Daardoor gingen ‘Always someone’ en ‘Godmade trouble’, nochtans twee pareltjes vanop z’n nieuwe plaat, een beetje verloren. Jammer. Het was pas met een bezwerende ‘If you cry’, een nummer uit de Evil Superstars-catalogus, dat Mauro en zijn kompanen echt de aandacht wisten te kapen. Maekelberg zette aan met een heerlijke riff en Mauro liet de innerlijke Nick Cave in zich los, op sjamanistische wijze bespeelde hij de toeschouwers.
Om die opgebouwde spanning dan meteen na afsluiten van de song weer helemaal onderuit te halen met een achteloos grapje: “Geen stress mensen, niks moet”, fluisterde hij richting iemand die om een verzoeknummer stond te brullen. Mauro Pawlowski, naast gitaargod ook droogkomiek. Het daaropvolgende ‘Leaving Montreux’, een zwijmelend nummer vanuit zijn Grooms-periode, werd ingetogen gebracht en pakte bij het nekvel. Ook het nieuwe ‘Spotlight’, een eerder jazzy sfeertje, aan het eind van de set kon bekoren. Maar al bij al voelde het iets te vrijblijvend aan om echt onder de huid te kruipen.
Novastar (20u15 – 21u30): altijd op de afspraak
Voor de tweede keer mocht Joost Zweegers opwarmen voor Sting. De vorige keer draaide dat uit op een onverwacht moment als headliner van Gent Jazz – wat hij toen in ondankbare omstandigheden uitstekend deed -, deze keer was het echt wel om het publiek warm te draaien voor de hoofdact. Joost vond het sowieso “een hele eer”, zoals hij tot twee keer toe herhaalde tijdens z’n set.
Die was, zoals we ondertussen van Novastar gewend zijn geraakt, weer helemaal áf. Je zal de geadopteerde Nederbelg nooit betrappen op nonchalance of desinteresse. Zweegers is een perfectionist en dat uit zich ook in zijn shows. Inzetten deed hij met ‘Tides’, een nummer van enkele jaren geleden, dat hij op een energieke en speelse wijze bracht. Ook ‘Closer to you’ werd met veel vuur gespeeld. Zweegers had er duidelijk zin in. Afwisselend op gitaar en piano, solo en als strakke band, het was Novastar ten voeten uit: alles zat goed in elkaar en werd professioneel gebracht. Alleen, en dat gevoel krijgen we wel vaker bij zijn optredens, mis je die paar stekels in de set, nummers die pijn doen.
Kippenvelmomentjes krijg je nog het vaakst wanneer hij zich solo achter de piano zet, zoals bij ‘Because’, dat netjes overvloeide in ‘When The Lights Go Down On The Broken Hearted’ en vooral de bloedmooie treursong ‘Mars needs woman’, wat ons betreft nog steeds een van zijn strafste schrijfsels. Een winnende hattrick. Of ‘Caramia’, een nummer van zijn debuutplaat uit 2000, dat ondanks de vele gedaantes nog steeds een paradepaardje blijft in de Novastar-stal. Afsluiten deed hij met nog drie van die Belpop-klassiekers uit zijn oeuvre: ‘Wrong’, ‘Never back down’ en ‘The best is yet to come’. Novastar deed wat Novastar best kan: shinen op een podium. Maar het publiek wachtte duidelijk vol ongeduld op headliner Sting, waardoor het voor Zweegers een zeer lastige taak was om de Gent Jazz-bezoekers helemaal mee te krijgen in zijn verhaal, zijn verwoede en moedige pogingen ten spijt.
Sting (22u30-00u): een masterclass entertainment
En dan het moment waarop iedereen al zo lang had zitten wachten. Drie jaar om precies te zijn. Maar mijn God… wat-was-dát?! Sting presenteerde zich op Gent Jazz als een onvervalste hitmachine, ingezet met ‘Message in a bottle’ en anderhalf uur later eindigend met ‘Fragile’ als tweede bisnummer. Daartussenin passeerden zowat alle grote hits uit zijn catalogus: na de machtige en snedige opener volgden meteen ‘Englishman in New York’ en ‘Every little thing she does is magic’ – waarin Sting even flirtte met iemand vooraan in het publiek – en een live erg vol klinkend ‘If you love somebody set them free’, met dank aan de drie enthousiaste backing vocals. De toon was gezet, het publiek uitzinnig van vreugde, meeklappend en meebrullend op elke song die ingezet werd. “Jullie hebben er drie jaar op moeten wachten, but I’ll make it worth the wait”, beloofde Sting bij de start van zijn show.
Het was vooraf moeilijk inschatten welke set de voormalige frontman van The Police zou brengen. Drie jaar geleden was het aangekondigd als een tournee met zijn ‘My Songs’-plaat, een album vol lichtjes herwerkte versies van zijn classics. Maar na zijn last minute afzegging in 2019 volgde corona en plots zijn we 2022, een jaar nadat hij zowaar een nieuwe plaat dropte ‘The Bridge’. Zou hij er dan voor kiezen om vooral die nieuwe songs voor te stellen? Bovendien heeft Gordon Sumner, zoals hij door z’n moeder gedoopt werd – niemand gaat als Sting naar de lagere school -, er een handje van weg om zijn gekende hits al eens in een ander jasje te steken of te willen experimenteren met exotische invloeden. Middeleeuwse teksten, Spaanse cantates, Arabische klanken… het kan allemaal in het universum van Sting. Volgens de ene is dat moedig, volgens de andere tenenkrommend pretentieus.
Niets van dat alles in De Bijloke, waar Sting – uit schuldgevoel voor zijn afzegging drie jaar geleden? – het publiek trakteerde op een ‘Best of’ om duimen en vingers van af te likken. ‘Fields of gold’, ‘Brand New Day’, ‘Shape of my heart’, ‘Desert Rose’ en ook The Police-classics als ‘Wrapped around your finger’, ‘Walking on the moon’, ‘King of pain’, ‘Every breath you take’ en ‘Roxanne’. Aan een rotvaart volgden al die meezingers elkaar op, zonder al te veel franjes en rare kronkels. Enkel bij ‘So Lonely’ smokkelde hij ‘Everything is gonna be alright’ van Bob Marley binnen. Overbodig, maar eigenlijk best amusant. Van zijn jongste plaat serveerde hij enkel ‘If it’s love’ en ‘Rushing water’, twee nummers die al bij al goed stand hielden binnen die sterrenparade.
Sting was er duidelijk op uit om eens te laten zien waarom hij bij ‘de groten der aarde’ hoort en waarom je dus 90 euro voor een kaartje betaalt. Dat was overigens elke euro waard, want het moet gezegd: pas als je al die hits live hoort, het ene na het andere, zonder adempauze, besef je dat Sting toch een van de strafste songwriters of all time genoemd mag worden. Tot spijt van zij die graag mogen denken dat ‘Sting-bashing’ bijdraagt aan de persoonlijke hipheidsfactor. Zijn stem klonk ook nog verbazingwekkend krachtig en vol voor een zeventiger. Net als de Rolling Stones twee dagen eerder in Brussel bewees Sting dat je ver over de pensioengerechtigde leeftijd nog relevant (én opvallend fit) kan blijven in de rockwereld. Mooi ook om zien hoe hij zich liet omringen door jong geweld en die jonge veulens daarbij alle ruimte liet zich te manifesteren, het plezier spatte ervan. Niet in het minst bij Rufus Miller, die samen met z’n pa en Sting-getrouwe Dominic Miller de gitaarpartijen voor zijn rekening nam. Zoonlief stond van begin tot eind te glunderen en mee te zingen, net zoals die duizenden andere in de stampvolle tent. Een gedenkwaardige, warme zomeravond. Het wachten waard, ja.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
