Steve Gunn in Trix: een gitaarheld die zich nooit bezondigt aan gratuite snoeverij 

Grote artiesten spelen niet per se in grote arena’s. Zo zagen we de Amerikaanse singer-songwriter Steve Gunn net nog in het kleinste clubzaaltje van Trix, waar hij het publiek haast achteloos hypnotiseerde met zijn eigen vorm van Cosmic Americana. Daarbij kreeg hij vooral liefhebbers van virtuoos gitaarspel aan het likkebaarden.

Gunn, die afkomstig is uit Philadelphia maar tegenwoordig vanuit Brooklyn opereert, is van heel wat markten thuis. Als veelgevraagde sessiemuzikant gaat hij geen enkel genre uit de weg. De jongste decennia exploreerde hij dus zowat alle zijweggetjes van blues, country, folk, bluegrass, punk, psychedelia, avant-rock en impro. Zelfs Indiase raga’s kennen voor hem geen geheimen meer. De man maakte een poosje deel uit van The Violators, de groep van zijn vriend Kurt Vile, is te horen op platen van The Black Twig Pickers, Hiss Golden Messenger, Angel Olsen en het free jazz-gezelschap Sun City Girls en producete de laatste twee platen van de Britse folkpionier Michael Chapman, vóór die in 2021 overleed. 

Steve Gunn deelde het podium al met vermaarde snarengeselaars als Mike Cooper, Ryley Walker, James Elkington, Bill MacKay, Jeff Parker en Bill Nace, maar sinds 2007 maakte hij ook een zestal langspelers onder zijn eigen naam, waarvan het drie jaar oude Other /\ Youvoorlopig de recentste en meest ambitieuze is. Op die platen serveert Gunn échte liedjes: vaak dromerig en contemplatief en steevast voorzien van warme melodieën. In de vroege dagen van zijn carrière leek zingen voor hem slechts bijzaak, maar in de loop der jaren heeft hij in vocaal opzicht aanzienlijk aan zelfvertrouwen gewonnen. Zijn teksten zijn niet zelden aan de cryptische kant, al klinken ze zo natuurlijk dat je, zeker bij oppervlakkige beluistering, geneigd bent hun complexiteit over het hoofd te zien. 

Bescheiden 

Zelf beschouwt Gunn zijn werk als ‘existential road music’: door de wol geverfd en gekleurd door zijn ervaringen als rondreizende muzikant. In Antwerpen verscheen hij dit keer in zijn eentje op het podium, met een akoestische Martin en enkele effectpedaaltjes als enige rekwisieten. Op zich was dat geen probleem, want zo ging je vanzelf met andere oren naar de nummers luisteren. ’s Mans even vloeiende als elegante fingerpicking-techniek, beïnvloed door grote voorgangers als John Fahey en Sandy Bull, en zijn verrassende tunings klonken doorgaans zo rijk en geïnspireerd dat je als toeschouwer sowieso het gevoel had een volledige band aan het werk te zien.  

Wel jammer dat Steve Gunn op geen enkel moment een elektrische gitaar opdiepte, want, zoals zijn lp Eyes on the Lines (2016) al aangaf, toont hij zich regelmatig als een waardige opvolger van Tom Verlaine. 

Eigenlijk is Gunn een onorthodoxe want bescheiden gitaarheld, die zich nooit bezondigt aan gratuite snoeverij. Vanaf opener On the Way werd duidelijk dat zijn instrumentale souplesse altijd ten dienste stond van de song, waarbij hij telkens op zoek ging naar de juiste toon en sfeer. De man speelde veelvuldig met dynamiek en contrasten, alleen deed hij dat niet altijd even genuanceerd. De nummers ontvouwden zich telkens volgens het zelfde procedé: ze begonnen subtiel en inventief, vervolgens introduceerde de artiest in reverb gedrenkte powerakkoorden en drones die geleidelijk overgingen in overstuurde noisefolk. Alsof hij aan het publiek duidelijk wilde maken dat hij vooral niet mocht worden verward met een doordeweekse troubadour. 

Uitgesponnen 

Steve Gunns door ragtime, blues en bluegrass doordrongen folkrockvariant was, zeker in de eerste helft van de set, niet geheel vrij van slordigheden. Er liep technisch al eens iets mank en de muzikant diende tijdens het verloop van een song regelmatig zijn gitaar bij te stemmen, wat voor betreurenswaardige haperingen zorgde.  

Gunn putte in Trix uit platen als Time Off, Way Out Weather en The Unseen In Between, maar smokkelde ook twee covers in zijn set: het van Michael Chapman geleende Among the Trees en het bij The Velvet Underground betrokken Venus in Furs. Dat laatste werd ingeleid met een anekdote: toen Gunn nog in een kunstgalerie werkte, kwam hij daar toevallig Lou Reed tegen. Zelf was hij te bedeesd om hem aan te spreken, maar hij liet zich door een collega meetronen en stelde vast dat Lou, in weerwil van zijn reputatie, bijzonder vriendelijk was. 

De songs werden in Antwerpen zo lang uitgesponnen dat er in een set van een uur slechts zeven bleken te passen en het er na Morning Is Mended al op zat. Gelukkig volgden nog twee verbluffende toegiften: Old Strange en het sober gehouden New Moon. Helaas geen Ancient Jules, Vagabond of New Familiar, want Steve Gunn speelt avond na avond ongeveer dezelfde selectie, zij het niet noodzakelijk in dezelfde volgorde. Ondanks enkele schoonheidsvlekjes tekende de artiest voor een concert van hoog niveau, maar van bovengetekende had het toch net iets verrassender en minder routineus gemogen.