De Brits-Franse cultband speelde zijn tweede optreden van 2023 en vlamde door het optreden met een G-kracht die ons aan het einde van de set bijna achterover blies.
Sonic City Festival staat gewoonlijk garant voor muzikale ontdekkingen dankzij de gevarieerde en eclectische line-up. Op de eerste dag van deze editie herontdekten wij echter vooral artiesten: de meeste van de vier groepen op de affiche hadden namelijk één of meerdere muzikale decennia op de teller staan. Is dat erg? Nee, toch niet wanneer de organisatie een headliner als Stereolab weet te strikken, zo’n unieke cultgroep die altijd koppig zijn eigen ding heeft gedaan.
Kijk alleen al naar de manier waarop de linkshandige frontvrouw Laetitia Sadier gitaar speelt – simpelweg door een rechtshandige gitaar om te draaien, zonder de snaren ‘correct’ te vervangen. Het zijn dat soort trucjes die de politieke krautrockband zijn status opleveren. De groep begon wat braafjes met Come and Play in the Milky Night en Sadier moest duidelijk haar stembanden nog opwarmen, maar bij tweede nummer Eye of the Volcano was al duidelijk dat de vijf muzikanten goed op elkaar ingespeeld waren. De oprichters van de band, de Franse Sadier en de Britse gitarist Tim Gane, zijn al lang geen koppel meer, maar in de muzikale relatie zit duidelijk geen klad.
Het blijft ook steeds intrigerend te zien hoe de groep uiteenlopende invloeden weet samen te smeden tot een herkenbaar geheel. Melodieuze indiepop maakt natuurlijk deel uit van het Stereolab-bouwpakket, net als indietronica (die synths!), maar ook post- en krautrock komen altijd terug in het geluid. Vooral dat constante gevoel voor ritme zorgt voor een herkenbare identiteit. Lo Boob Oscillator was een eerste binnenkopper dankzij de Motorik-groove in de outro en ook Miss Modular zette de twijfelaars aan het dansen. De liedjestitels alleen al getuigen van de creativiteit van de band.
Nog één van de leuke dingen aan Stereolab is de manier waarop Sadier en Gane hun radicaallinkse politieke ideeën gewoonlijk charmant weten te verpakken. Delugeoisie bleek echter de uitzondering op de regel. Het nummer, niet toevallig uit laatste en mindere plaat Not Music, doorbrak de flow van het optreden, dat tot dan naar een crescendo leek toe te werken. Gelukkig herpakte de band zich vlug met het hardere Harmonium, waarna de vijf alleen maar beter gingen spelen. ‘Sensation délicieuse et intense, la pointe accélère de l’infini’, zong Sadier met haar charmante, lichtjes schelle stem, en dat is dan ook wat gebeurde.
Tegen de tijd dat Super-Electric de revue passeerde, was Delugeoisie al een verre herinnering die wij graag met de mantel der liefde bedekken. De uitgesponnen geweldige outro cementeerde nogmaals de status van de groep als meesters van de groove en het vijftal trapte na een semi-einde nog eens extra hard het gaspedaal in. Simple Headphone Mind uit 1997 ging naadloos over in Excursions Into Oh, A-Oh, ondertussen toch ook al uit 2006. Een gedreven medley van uiteenlopende liedjes die bewees dat het vuur nog brandt. Ook Sadier – charmant maar niet altijd even extravert – voelde zich op het einde duidelijk op haar gemak en wisselde wat woorden uit met het publiek.
De groep verliet het podium en kwam vlug terug voor een vlammende uitvoering van French Disko, mogelijk het beste nummer uit de lange carrière en tevens ook één van de hardere. Stereolab begon degelijk, maar eindigde magistraal. We twijfelen er niet aan dat het vijftal nieuwe zieltjes gewonnen heeft. Uitstekende afsluiter van de eerste dag.
