Sprints moesten het afleggen tegen de aantrekkelijke ‘post-wonk’ van English Teacher in Trix 

English Teacher uit Leeds en Sprints uit Dublin zijn twee jonge bands die door de bookmakers een grote toekomst worden toegedicht. Momenteel toeren beide combo’s samen door Europa en in het Antwerpse Trix konden ze daarbij op heel wat belangstelling rekenen.

Sinds English Teacher (***1/2) drie maanden geleden figureerde in Later… with Jools Holland is er rond het gezelschap een ware hype ontstaan. Toen het kwartet in januari op EuroSonic speelde, waren de wachtrijen zo lang dat we noodgedwongen aan hun set dienen te verzaken, maar in Antwerpen hadden we meer geluk. En jawel, het indiegezelschap rond frontvrouw Lily Fontaine wist ons moeiteloos op sleeptouw te nemen. Na een handvol singles en de vorig jaar verschenen ep Polyawkward werd het opgepikt door het Island-label dat in april zijn langspeeldebuut This Could Be Texas uitbrengt, maar ook in dit prille stadium blaakt het gezelschap al van trefzekerheid en zelfvertrouwen. 

Hoewel ze zich bedienen van een zigzaggende gitaar en vette baslijnen en het experiment niet schuwen, vinden Fontaine en haar vrienden de term ‘postpunk’ te beperkend. Zelf omschrijven ze hun muziek dus tongue-in-cheek als ‘post-wonk’. Ze beschouwen iedere song als een leeg canvas en kliederen er naar hartenlust op los met onverwachte kleuren en grillige penseelstreken. Hun songs hebben iets van poëtische gootsteendrama’s, waarin zowel ruimte is voor sarcastische humor als voor politieke observaties. Het resultaat is tegelijk heerlijk rammelend en catchy. Dat bleek in Trix al uit opener The World’s Biggest Paving Slab, over hun verhuizing van een dorpje naar de grote stad, en Nearly Daffodils, dat door Time magazine werd uitgeroepen tot één van de beste singles van 2023. 

Buitenbeentje 

Nu eens verwees English Teacher naar de speelsheid van Wet Leg, dan weer naar de avontuurlijke aanpak van King Gizzard & The Lizard Wizard, terwijl Lily Fontaines voordracht het midden hield tussen fragiel en bezield, tussen praten en zingen. Het gedreven R&B, een vroege single die deze week wordt heruitgebracht, handelde over raciale identiteit, want in sommige kringen beschouwt men een zwarte vrouw in een indierockband nog altijd als een buitenbeentje. Dat English Teacher ook melodieuze, vrij ingetogen popliedjes in de vingers heeft, bleek uit Albatross, A55 (over wat er gebeurt als je iets te diep in het glas kijkt) of Mastermind Specialism, waarin de drummer Douglas Frost zich over een pianoklavier boog en bassist Nicholas Eden alweer bijzonder vindingrijk uit de hoek kwam. 

You Blister My Paint was geïnspireerd door A Clockwork Orange, de dystopische roman van Anthony Burgess, en het bespiegelende Albert Road werd door de martiale roffels van Frost naar een adembenemende climax gemanoeuvreerd. English Teacher verstond de kunst het alledaagse tot iets bijzonders te verheffen en deed dat met een vanzelfsprekende flair en vastberadenheid. Beslist een groepje om in het oor te houden. 

Seksisme en homofobie 

Strak en energiek waren ook de ordewoorden bij Sprints (**1/2), een Ierse garagepunkband die begin januari op de proppen kwam met de lp Letter to Self en net als zijn stadsgenoten Fontaines DC, The Murder Capital, Girl Band en Gurriers, niet kijkt op een decibelletje meer of minder. Sprints zijn herrieschoppers voor wie volume en scherpte vooral middelen zijn om lucht te geven aan hun woede en verontwaardiging over wat er zoal fout gaat in de wereld.  

De groep, met zangeres-gitariste Karla Chubb als blikvanger, schrijft songs die altijd geworteld zijn in eigen ervaringen en gaat te keer tegen alle mogelijke vormen van onrecht, ongelijkheid en homofobie. Zo ging Up and Comer over seksisme in de muziekindustrie en over hoe vrouwen die ‘queer’ zijn nog al te vaak worden onderschat door de blanke cismannen die in de media de touwtjes in handen houden. Ticking en het even knagende als repetitieve Shadow of A Doubt stonden in het teken van existentiële twijfjels, terwijl in Cathedral alles draaide rond pijn en schaamte.

Qua sound vertoonden Sprints raakpunten met bands als Savages en The Distillers, maar ondanks explosieve uitschieters als Adore Adore Adore of Literary Mind begonnen ze na en poosje almaar eenvormiger te klinken, waardoor onze aandacht onvermijdelijk verslapte. Shaking Their Hands was één van de weinige relatieve rustpunten in de set en zo waren er helaas te weinig. Iets meer reliëf was de spanning en intensiteit ongetwijfeld ten goede gekomen. De Ieren werden in de sprint bijgevolg geklopt door English Teacher. Al zal het moshende volkje vóór het podium het daar niet noodzakelijk mee eens zijn geweest.