Springlevende gitaren en smartlappendisco: dit was dag 2 van We Are Open

De grote zaal van Trix was aardig volgelopen voor Arabnormal, dat enkel en alleen naar Antwerpen was afgezakt om de sloophamer boven te halen. Frontman Younes Faltakh had daarvoor niet het minste personeel meegebracht. Met snarenplukker-toetsenist Sjoerd Bruil en drummer Damien Vanderhasselt van Millionaire, bassist en regisseur Jonas Govaerts en gitarist Michael Beniest van wijlen Deadsets kon de band meerdere adelbrieven voorleggen.

Moddervette riffs met een flinke streep Kyuss: het gitaarwerk van Arabnormal kwam bij momenten erg in de buurt van de mokerslagen die The Hickey Underworld in haar hoogdagen wist uit te delen. Toch was het veel méér dan dat: flarden psychedelische desertblues en een flinke snuif progrock passeerden de revue, maar het was single Toy die ons het meest van onze sokken blies. Volgende week vrijdag ligt die debuutplaat eindelijk in de rekken. U bent alvast gewaarschuwd.

Wie? Belgische altrockers met een voorliefde voor de betere shoegaze.

Klinkt als het bastaardkind van Slowdive en Oasis.

Beluister de single Let It End, uitstekend vakmanschap vanop tweede plaat Nothing Hurts Forever.

videohttps://i.ytimg.com/vi/yBXJxU98JGE/hqdefault.jpg480Newmoon “Let It End” (Lyric Video)2701.0YouTubehttps://www.youtube.com/channel/UCDX4cDb_TbrId3eIZfS7agA480360https://www.youtube.com/

Als de betonnen muren van Trix na dit weekend barsten beginnen te vertonen, weet u de daders alvast te vinden. De geluidsmuur die het Antwerpse Newmoon van begin tot eind optrok klonk ronduit indrukwekkend, en zat vol sfeervolle riffs in de traditie van Ride en My Bloody Valentine. Het vijftal had er duidelijk zin in en frontman Bert Cannaerts duelleerde dan ook meermaals met zijn gitaar alsof zijn leven er vanaf hing.

Aan sterke songs geen gebrek: het hoekige Head Of Stone was een uppercut van jewelste en ook Coma trok alle registers open. Het nieuwe materiaal neemt op plaat wat gas terug, maar live was er geen ademruimte voorzien. We kregen dan ook snoeiharde versies van Let It End en In Harmony voorgeschoteld. Dat de grote zaal maar voor de helft was gevuld lag misschien aan het oorbloedende volume, maar soms vraag je je af waarom bands de aandacht niet krijgen die ze verdienen. De afwezigen hadden dan ook ongelijk.

Wie? Gortdroge garagepunk uit de Kempen.

Klinkt als Ty Segall en Devo op steroïden.

BeluisterFloor en laat u meeslepen in een arsenaal kolkende moshpits.

https://i.ytimg.com/vi/zsuksfbUDes/hqdefault.jpghttps://www.youtube.com/360video1.0YouTube

De basgitarist ramde al één snaar aan flarden vooraleer Crackups effectief de motor op gang had getrokken, en dat zette meteen de toon voor wat zou volgen. No-nonsense garagepunk met het gaspedaal zeer stevig ingedrukt. De gruizige vocals van frontman Thomas Valkiers gooiden nog wat olie op het vuur, en u deed de rest. Wilde moshpits schoten als paddenstoelen uit de grond en lieten geen spaander heel van het overvolle Trix-café. Rammelen zoals het hoort, heet dat dan.

Wie? Het best bewaarde geheim van het Vlaamse lied, overgoten met een psychedelische saus om u tegen te zeggen.

Klinkt als de LSD-trip van Wim De Craene.

Beluister Niets Meer Aan Te Doen, een culthit in wording.

De doe-het-zelver die de afgelopen dagen het meest over de tongen rolde was zonder twijfel Willy Organ. Het alter ego van Simon Platteau balanceert ergens tussen Nederlandstalige meezingers, eurodance en smartlappendisco die hij zelf van A tot Z in elkaar knutselt. Een band bracht hij niet mee naar de kelder van Trix, maar het persona van Organ is dan ook gemaakt om alle spotlights naar zich toe te trekken.

U kwam massaal langs om te aanschouwen waar de buzz vandaan komt, en dat mondde al snel uit in een volksfeest waarbij de glimlach niet van uw gezicht was af te krijgen. De atypische performance van Organ deed de wenkbrauwen meermaals fronsen, maar of u het nu wilde of niet: iedereen moest mee in het universum van Organ. Dankzij de techno van De Nasleep, het introspectieve Zoeken Naar Mezelf of culthitje Niets Meer Aan Te Doen kregen we in Trix te maken met tropische temperaturen.

Van “geniaal” tot “absurd” en “ik weet niet wat ik net heb gezien”, u had duidelijk iets te melden na dit knotsgekke halfuur. Organ tast zijn eigen grenzen af en weet ons daar duidelijk ook mee op te zadelen, maar spring vooral op de trein vooraleer hij helemaal is vertrokken.

Wie? Het knotsgekke orkest rond alleskunner Mauro Pawlowski.

Klinkt als een luidruchtige heksenketel.

Beluister het rammelende LC Over Lithuania.

De meest gevestigde waarde op de affiche van We Are Open was ongetwijfeld Gruppo Di Pawlowski. Het project rond Mauro Pawlowski toverde Trix nog een laatste keer om tot een broeierige heksenketel, en deed dat met vakkundig afgemeten noiserock die nergens thuishoort. En dat is maar goed ook.

Geflankeerd door onder meer Sjoerd Bruil – hij weer! – en Pascal Deweze liet de gruppo zijn kapitein helemaal loos gaan. Met een vleugje Captain Beefheart, wat stampvoetende proto-punk en het absurde van Frank Zappa was het hek al snel van de dam. U zweette de kater van gisteren er maar al te graag uit, of u was op weg naar de volgende, dat kan ook. Want met Gruppo Di Pawlowski als gids doorheen de nacht kan het alle kanten uitgaan.