Soulwax toont in de AB andermaal zijn klasse, maar teert iets te veel op herhaling

‘Hallo Brussel, wij zijn Soulwax’, meldde Stephen Dewaele toen hij het podium betrad. Een overbodige introductie, want de band stond op het punt het eerste van vier uitverkochte concerten in de AB aan te snijden. De jongste vijf jaar had Soulwax weinig van zich laten horen, maar dat had de loyaliteit van de fans duidelijk niet aangetast.

Of er binnen afzienbare tijd een nieuwe langspeler van het gezelschap mag worden verwacht, is nog niet helemaal duidelijk. Dat er iets broeit, viel in Brussel echter duidelijk te merken. Er stonden vier kakelverse nummers op het menu, wat aangaf dat de broers Dewaele, naast hun drukke activiteiten als internationaal gerenommeerde DJ’s en beheerders van DEEWEE (zowel de naam van hun studio als van hun eigen platenlabel) eindelijk de tijd hadden gevonden om hun repertoire weer een beetje uit te breiden. 

Ook nu gaat Soulwax weer de hort op met drie drummers: de van Sepultura bekende Igor Cavalera, de bij Turbowolf actieve Blake Davies en de ook bij Miles Kane en Austra tewerkgestelde Victoria Smith zaten naast elkaar, hoog op een steigerconstructie en gaven aan dat ritme bij ieder project van de Gentenaren nog steeds het alfa en omega is. In de frontlinie troffen we Laima Leyton achter de keyboards aan en, uiteraard, ook de drie oerleden van de groep. Stephen en David Dewaele stonden tegenover elkaar opgesteld en verschansten zich achter hun elektronische apparatuur, terwijl bassist Stefaan Van Leuven vaker aan knopjes draaide dan dat hij de snaren beroerde.  

Opgewarmde kost 

In hun zoektocht naar het perfecte geluid, maakten de muzikanten weer rijkelijk gebruik van vintage synths. Maar ook al werd de muziek elektronisch aangestuurd en leek ze bedoeld om er de dansvloer mee aan te vegen, qua energie refereerde ze nog steeds aan rock-‘n-roll. Soulwax gunde het publiek nauwelijks een adempauze: alle nummers liepen naadloos in elkaar over en werden tegen een hoog tempo de zaal in geslingerd. Nieuw werk als Idiots in Love of Polaris klonk degelijk, maar weinig verrassend en met Hot Like Sahara, waarin David Dewaele een krassende gitaar in stelling bracht en Van Leuven een échte bas bespeelde, leek het gezelschap zelfs terug te keren naar de sound van zijn beginperiode.  

Wél spitsten we de oren tijdens het overweldigende New Earth Time, waarin zich een potentiële danshit leek te verschuilen. Voor het overige putte Soulwax vooral uit platen als From DEEWEE (2017), Any Minute Now (‘04) en Nite Versions (’05). Opgewarmde kost dus, al klonken de nummers fris en dynamisch genoeg om de aanwezigen bij de les te houden. De groep, die internationaal zeer geliefd blijft en op 15 januari In Amsterdam de aftrap gaf voor haar huidige tournee, deed intussen podia in Frankrijk, Duitsland en Spanje aan. ‘Maar als we in België spelen, zijn we toch altijd een tikje nerveuzer’, bekende zanger Stephen Dewaele. Hij hoefde zich geen zorgen te maken: de toeschouwers lieten zich gewillig op sleeptouw nemen, want zoals iedereen inmiddels wel wist: ‘Part of the weekend never dies’. Zelfs niet op een maandagavond. 

Onverslijtbaar 

Missing Wires, waarin we echo’s van Depeche Mode ontwaarden, begon nog heupwiegend, maar groeide uit tot een knaller waarin Stephen Dewaele een stel elektronische drumpads bewerkte. Do You Want To Get Into Trouble?, één van de weinige songs waarin een gitaar figureerde, steunde op harde staccato beats en ook in The Singer Has Become A Deejay mochten de drummers ongeremd van jetje geven. Here Come the Men in Suits was springerige technorock, gelardeerd met bevreemdende piep- en bliepgeluiden. En dan waren er nog de onverslijtbare publieksfavorieten, zoals Krack (waarbij het podium baadde in rood licht en dodelijke elektronische geluidsalvo’s werden afgeschoten), een kolkend E Talking en het in een verzengende climax uitmondende NY Excuse. 

Soulwax had nog twee toegiften in petto: het instrumentale Accidents and Compliments en het treiterige Goodnight Transmission, met als sleutelzin ‘There’s so much bullshit coming out of your mouth’. De toeschouwers deden gelukkig alsof ze die belediging niet hadden gehoord. 

Al bij al gaf Soulwax een gedreven concert, maar het viel ons toch op dat Stephen Dewaele een beetje vermoeid klonk en dat zijn stem iets te vaak werd overstemd door de overige instrumenten. Ook was het teleurstellend dat een band die er een erezaak van heeft gemaakt zichzelf telkens opnieuw uit te vinden, dit keer opvallend vaak teerde op zijn verleden. Het deed, zeker voor een gezelschap van dit kaliber, allemaal nogal vertrouwd aan. Zelf hadden we alvast stilletjes gehoopt op een iets grondiger vernieuwde set. Maar goed, Soulwax blijft top, ook als ze zich aan een herhalingsoefening waagt. We hebben achteraf dan ook niemand horen kniezen.