Sons of Kemet kappen ermee. Dat leerden we uit een persbericht dat in juni werd verspreid. Hun concert op Pukkelpop was dus wellicht hun allerlaatste. Een onthutsende vaststelling, want het Britse gezelschap maakt muziek die zo spannend is dat ze ieder moment kan knappen. Dat het zijn parcours eindigde in schoonheid, staat zonder meer vast.
De centrale figuur bij Sons of Kemet is saxofonist Shabaka Hutchings, een man die ooit in de leer was bij Sun Ra, het podium deelde met Ethiojazzgrootheid Mulatu Astatke en ook actief is bij Comet is Coming en Shabaka and the Ancestors. Maar eigenlijk zijn álle muzikanten van de Sons aan elkaar gewaagd. Want wat te zeggen van tubaspeler Theon Cross, die op zijn reusachtige toeter niet enkel reutelende baslijnen speelde, maar ook regelmatig met Hutchings in dialoog ging? Of de twee strakke drummers, onder wie Tom Skinner, die sinds kort samen met Thom Yorke en Jon Greenwood deel uitmaakt van The Smile?
Lang geleden dat we een band aan het werk zagen waar zulk een nietsontziende drive van uitging. Het podium had alles van een strijdperk waarin niemand zich gewonnen wilde geven. De nummers steunden op goedmoedig gekibbel in een muzikale taal die zich moeilijk kiet definiëren. Was het (free-)jazz? Jazeker, maar Sons of Kemet zijn zoveel méér dan dat. Hun polyritmische beats verwijzen afwisselend naar hiphop of de funeral bands uit New Orleans, maar net zo goed naar het Braziliaanse carnaval of opzwepende feestmuziek uit de Caraiben.
Tegelijk heeft hun werk een uitgesproken politieke component. Black to the Future, de jongste van hun vier platen, kwam tot stand na de racistische moord op George Floyd, terwijl de vorige, Your Queen is a Reptile, uithaalde naar de Britse monarchie en een hommage was aan zwarte vrouwen die door hun engagement voor hun gemeenschap een verschil hadden gemaakt. Gepreek hoefde u van Sons of Kemet echter niet te verwachten. Hun werk was vooral fysiek. En zoals al snel duidelijk werd in de Castello leende het zich prima om op te dansen.
De avontuurlijke maar speelse tubasolo van Theon Cross moest je horen om hem te geloven, terwijl Shabaka Hutchings zo hard op zijn sax blies dat de tent het ieder ogenblik kon begeven. Als toeschouwer voelde je je getuige van een wedstrijdje om te bepalen wie van beiden de langste adem had. Sons of Kemet sloten geen compromissen maar waren niettemin toegankelijk en meeslepend en mochten, uitzonderlijk op een festival, zelfs een bisnummer spelen.
Dat met dit concert een hoofdstuk, neen, een tijdperk werd afgesloten, werd niet met zoveel woorden gezegd, maar de manier waarop de groepsleden elkaar na afloop in de armen vielen, sprak boekdelen.
Er zullen in de nabije toekomst ongetwijfeld nieuwe groepen ontstaan, met dezelfde of andere muzikantencombinaties. Maar in Kiewit waren we in ieder geval getuige van een stormachtige climax die ons nog lang zal heugen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
