Tijdens de laatste dag van Primavera stonden onder meer James Blake, Neneh Cherry, Stereolab, en Jarvis Cocker op het programma, maar alles draaide om twee dames die elk op eigenzinnige wijze de richting van de popmuziek verleggen: Rosalía en Solange.
De voorbije dagen lieten we ons al Japanse suikerspinpunk, hedendaagse flamencopracht, Australische rock-‘n-rollbastaarden, lieftallige folkpop uit Zuid-Afrika en een Nieuw-Zeelandse weirdo welgevallen. Daar kon dus perfect nog een Cubaanse jazzdiva bij.
Daymé Arocena is een voormalige tienersensatie uit Havana, die twee jaar geleden met het album Cubafonía een nieuwe wind door de Afro-Cubaanse jazz liet waaien. Een indrukwekkende verschijning, en een stem die eenieder het zwijgen oplegt. Met drie klasbakken op piano, bas en drums aan haar zij deed ze weliswaar precies het omgekeerde op Primavera, en dirigeerde ze, de cha-cha-cha demonstrerend, het publiek tot Spaanse koorzangen.
Primavera heeft een patent op dit soort exotische ontdekkingen. Ooit zagen we hier de woestijnrockers van Tinariwen een vol plein hypnotiseren, in 2016 zorgde de Turkse, psychedelische folk van Selda voor extatische taferelen en vorig jaar dansten we ons een heup uit de kom op de Malinese tonen van Oumou Sangaré. Het kostte Daymé Arocena dan ook weinig moeite om dit publiek met de zon in de nek compleet om haar vinger te winden, en met een gelukzalige glimlach de laatste loodjes van de lentedriedaagse te doen aanvatten.
En daar hielden de wereldse wonderen niet op. In het Auditori trad even later het Bulgaarse vrouwenkoor Le Mystère des Voix Bulgares aan, net zoals op BRCST vorig jaar vergezeld van Dead Can Dance-zangeres Lisa Gerrard. Hun cultstatus reikt wijd en ver, en elkeen die niet allergisch is voor Oost-Europese folkmelodieën kon zich alleen maar gewillig laten meevoeren door al deze vocale pracht. Punt.
Tijd dan voor een massale volksverhuizing. Tijd voor een lokaal fenomeen. Tijd voor Rosalía.
Vorig jaar zette de Catalaanse zangeres haar doorbraak in met een spectaculaire performance op Sónar, dat andere stadsfestival in Barcelona. ‘The starting point of a new journey, which will also undoubtedly confirm her status as a bonafide star’, schreven ze destijds op hun website, woorden die profetisch bleken. Sinds de release van haar album El Mal Querer ging de halve planeet op de knieën voor de nu 25-jarige zangeres en haar hedendaagse, op r&b en reggaeton geënte flamencovariant. En haar passage dit jaar op Primavera moest en zou een triomftocht worden.
Missie geslaagd. Rosalía werd als een volksheldin onthaald, en beloonde haar stadsgenoten met een visueel en vocaal ijzersterke show, een ode aan warmbloedige vrouwelijkheid waarin het traditionele en het moderne Spanje met elkaar werden verzoend. De lucht was zwanger van passie en liefde, terwijl het propvolle plein zich laafde aan de vurige danschoreografieën, de opzwepende beats en het vijfkoppig koortje dat links van het podium de leiding nam in ritmisch handgeklap. Meeklappen tijdens een concert is één ding, duizenden handen simultaan aan sneltempo op elkaar zien gaan is nog iets anders.
Sinds haar doorbraak spendeerde Rosalía tijd in de studio met onder meer Oneohtrix Point Never, Pharrell Williams en James Blake. Die laatste kwam mee het podium op voor het duet Barefoot In The Park, uit zijn laatste plaat Assume Form. Blake heeft al het charisma van een koorknaap, maar naast de ultrafeminiene star power van Rosalía viel de Brit in Barcelona wel heel erg – tja- bleek uit. Een klein dipje in een anders wervelende show, die werd afgesloten met een collectief luidkeels meegezongen Malamente, u inmiddels welbekend van de radio.
‘We hebben onze eigen Beyoncé!’ kirde één van de locals in ons gezelschap, glimmend van trots, en we kunnen haar geen ongelijk geven. Of de komende, Belgische passage van deze Catalaanse furie op de wei van Werchter eenzelfde soort impact als deze thuismatch zal hebben durf ik echter wel te betwijfelen. Desalniettemin: zet de sangria alvast koud en ga dat zien!
Van de Spaanse Beyoncé naar de zus van, het kostte maar een halve draai, richting het andere, diagonaal gepositioneerde hoofdpodium, waar Solange haar derde van een handvol Europese liveshows speelde. Zes jaar geleden stond ze hier voor het eerst, toen nog met Blood Orange in haar begeleidingsband, die in 2012 aan de knoppen zat bij True, de ep waarmee Solange Knowles een nieuwe wending gaf aan haar muziekcarrière. Intussen groeide ze uit tot een icoon, ver buiten de schaduw van haar grote zus.
Met When I Get Home bracht Knowles dit jaar een album dat uitblinkt in een schaduwrijk, jazzy klankpalet. Niet meteen voer voor festivalmeutes, zou je denken, maar dat is buiten het creatieve brein en het talent van Solange gerekend. Net zoals haar verschijning op Pukkelpop twee jaar geleden, omringde ze zich in een strak decor door een liveband met soul in de vingers, en een harem danseressen met vuur in de benen. En de kont, want zo geil en aangebrand hadden we Solange en co. nog níet gezien!
Uitstekend bij stem en in een weinig verhullende bh paradeerde ze over het podium, terwijl rond en achter haar vrouwelijke figuranten zich in wulpse of theatrale bochten wrongen. Akkoord, sommige songs uit haar nieuwste album legden ietwat een rem op de partysfeer die Rosalía had ingezet, maar op geen enkel moment verloor de ontspannen musicerende groep de schwung uit het oog, en met die sensuele uitstraling kan Solange zelfs een Siberische toendra ontdooien. Knallen deed het niet, verleiden des te meer.
Na afloop konden we enkel besluiten dat twee rotgetalenteerde dames hier hun status bevestigden. Allebei schatplichtig aan en ontstaan in de schaduw van Beyoncé, maar allebei veel meer dan ‘een versie van’.
En daarmee zat Primavera Sound er dit jaar wat ons betreft op. We pikten nog flarden mee van Primal Scream en van Stereolab, beiden goed in vorm, vingen in de verte een croonende Jarvis Cocker op, en zagen zotte hiphopdoos Thierra Wack teleurstellen, maar toen zat de derde lange nacht al diep in onze benen. De m/v-eindbalans van deze op gendergelijkheid mikkende editie komt daarmee op 13/17 te staan. De dames hebben geheerst.
Wie in het najaar nog van het Catalaanse lentegevoel wil proeven kan daarvoor terecht in Benidorm (!), op 8 en 9 november, en volgend jaar viert het festival haar twintigste verjaardag met een eerste editie in Los Angeles. Hasta la próxima vez!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
