Slagwerk nam je mee in een futuristische droom naar een bijna verleden

Als we aan Slagwerk denken, denken we meteen aan harde, ruige muziek. Gisteren bracht het Brusselse muzieklabel echter iets dat we niet van haar gewoon zijn: rustige muziek die een gevoel creëerde alsof je naar de toekomst en het bijna verleden werd meegenomen. James Ferraro, Diony Lake en Pebblle waren de digitale reisleiders van dienst.

Om acht uur openden de deuren van de Beursschouwburg in Brussel. Eens binnen, ga je de trappen omhoog, helemaal naar de bovenste verdieping. Talloze stickers, woorden en zinnen in verf en graffiti riepen de doffe, grijze muren in de trappenhal tot leven: boodschappen als ‘Smile’, ‘Support your local music scene’ en ‘The future is feminist’ verwelkomen je in het gebouw.

Op het dakterras puilde het al van het volk: aan het uitblazen met een drankje in de hand, na een stevige trapwandeling, wachtend op de avond. Wijde broeken, leren jassen, trainigsbroeken, parelkettingen, Guccipetten, bontlaarzen zoals die van Kim Kardashian, korsetten en pikzwart haar, bomberjacks en afrokapsels. Een verscheidenheid aan stijlen die je het gevoel gaf alsof iedereen net uit een tijdmachine van een ander tijdperk stapte, en toch samensmelt tot een community.

Hoofdknikken voor loners

Na een halfuur op adem gekomen te zijn, opende de Brusselse Pebblle de avond. Wie Pebblle kent of haar al eens heeft horen draaien, weet dat ze een veelzijdige maar toch onderscheidende sound heeft, geïnspireerd door de geschiedenis van de rave- en clubcultuur. Maar gisteren draaide ze een set die minder energiek of ruig is dan gewoonlijk: elektronische muziek met een vleugje old skool hip hop kicks, harde bassen die je door heel je lichaam voelt, dromerige synthesizers en gedempte vocals die je nog net kan horen. Misschien was dat de reden waarom er binnen niet veel volk te bespeuren was. Of misschien stonden ze liever op het dakterras te bekomen.

Bij de start van haar set waren er slechts een dertiental mensen in de zaal: vooral loners– die zich tegen het einde van Pebblles set verenigden met andere loners. De enkelingen genieten van de rustige dj set, knikken met het hoofd en wiegen rustig van links naar rechts. Even rustig als de dj set stond Pebblle achter de draaitafel. Toen de muziek een beetje energieker werd, begon een tienermeisje met haar vriendin uitbundiger te dansen en in het rond te draaien. Al werd het nooit ruig genoeg om te dansen en springen.

Van spanning naar verdriet

Dennis Meerman, elektronisch muziekcomponist Diony Lake, nam na een pauze van tien minuten het podium over. Met zijn set nam hij het publiek mee naar een nog rustigere sfeer dan die Pebblle creëerde. Het leek in de smaak te vallen bij het publiek: het dakterras liep leeg en het volk begaf zich naar de zaal. Iedereen stond stil. Geen op en neer gaan met het hoofd, geen bewegingen van links naar rechts, maar een reis naar een futuristische dimensie, die je bijna holistisch kan noemen. Meerman slaagde erin om een sfeer te creëren en te springen van het ene naar het andere gevoel: van euforie naar melancholie en van spanning naar verdriet.

Hoewel er niet veel beweging was in de zaal, kreeg het publiek het warm van de getokkelde melodieën en de dromerige bassen van Diony Lake, die – naast die warme sfeer –  voor een enorme zweetgeur zorgde in de zaal. Na een groot applaus op het einde van Meermans set, begaf het volk zich terug naar het dakterras – om een frisse neus te nemen en snel weer naar binnen te gaan voor de show James Ferraro. Maar de langverwachte Ferraro liet het afwachtende publiek toch nog even in spanning.

Digitale dromen

Na een vertraging van enkele minuten, startte hij zijn show met elektronische, melancholische sounds die een holistische sfeer creëerden. Door een probleem met zijn bagage, kon de Amerikaanse artiest geen beelden meer tonen tijdens de show. Het zou een mooie meerwaarde geweest zijn, maar het heeft Ferraro’s set niet teniet gedaan. Integendeel, het stelde je in staat om je volledig over te geven aan je fantasie en mee te gaan met het gevoel dat hij creëerde met zijn Desolation Seed A/V show, onderdeel van het laatste hoofdstuk van Four Pieces of Mirai, dat binnenkort wordt uitgebracht.

De zaal was bijna overvol en muisstil. Rustig bouwde Ferraro op naar een climax met een harde bas, die ondersteund werd door felle, witte, flikkerende lichten, dat het publiek liet schrikken maar tegelijkertijd ook verrastte. Enkele meisjes schreeuwden door de zaal alsof ze op een concert waren van hun favoriete boyband.

In de loop van de set bouwde Ferraro op naar een dansbare sfeer. Het publiek – verschillend maar toch soortgelijk – beweegt als een geheel. Een apathische maar toch emotionele sfeer zwiert je in een wereld van technologie en digitale dromen en naar een tijdperk die bijna in het verleden ligt, maar toch revolutionair blijkt te zijn.

Na een groot applaus keert Pebblle terug op het podium met Otis, dj en organisator van Slagwerk. Ze sluiten de avond af met opnieuw rustige, maar iets meer dansbare sounds. Net als in het begin van de avond, zijn er slechts een tiental mensen aanwezig in de zaal, en loopt het dakterras weer vol. Plannen worden gemaakt voor de rest van de avond: naar huis gaan zit er voor de meesten niet in, eerder een afterparty en de eerste trein nemen naar huis. Om nog verder te kunnen dromen tot in de vroege uurtjes.