Silvana Estrada overbrugt elke taalbarrière in de Botanique

Mexicaanse folkzangeres Silvana Estrada voelde zich duidelijk thuis in de bloedhete Orangeriezaal van de Botanique.

Zij die vorig jaar naar het prachtige De Todas las Flores van Natalia Lafourcade luisterden en duchtig op zoek waren naar more of the same, zijn ongetwijfeld ook aan het adres van Silvana Estrada beland. Of dat zou toch moeten. De Mexicaanse beleefde vorig jaar evenzeer een boerenjaar met haar solo-debuutplaat Marchita, een ongelofelijk breekbaar stukje kamerfolk met een knalstem om u tegen te zeggen.

Er bestaat een eindeloze reeks aan dergelijke tedere indiefolk, maar Estrada slaagt erin haar melancholie een karakter te geven die nooit omslaat in melodrama. Ook bij ons opent zo’n pracht heel wat deuren, en de nog steeds maar 25-jarige Estrada mocht dan aantreden in de Orangeriezaal van de Brusselse Botanique.

Emotionele investering

Estrada kwam blootvoets het podium op. Ze zal zich thuis gevoeld hebben, in een bloedhete, volgepakte zaal te midden van onze eerste hittegolf. Het zoet getokkel van het openingsnummer was zo fijnmazig dat je de druppels van de bezwete hoofden op de grond kon horen vallen. Tussen hoopvolle treurmarsen en kwetsbare folkdeuntjes baande ze zich een weg door de zomerse, liefdevolle waas die uit het aanbiddende publiek leek te gloeien. Ritmisch wiegend van de ene heup op de andere gooide ze haar stem een eerste keer pas echt de hoogte in op het zesde nummer, om het contrast met de delicate melodie op gitaar en de percussie te onderlijnen.

Estrada’s sterkte, en zeker op de nummers van Marchita, is haar feilloze een-op-een vertaling van emotie in geluid. Er is hier geen implicatie of insinuatie, maar ze laat de ruimte tussen haar spel haar loodzware emotionele kracht net torsen. Halverwege de set straalde Estrada een gevoel van ongenaakbaarheid uit. Ze kon geen noot vals spelen, speelde geen noot teveel. Ze moest zichzelf zelfs wat toewaaien, ongetwijfeld zowel van de hitte als de emotionele investering. Klaarblijkelijk voorbereidingswerk op een pianoballade waar ze vooral haar vocal range tentoonspreidde. Naast strelende melodieën op gitaar trok de Mexicaanse met schijnbaar gemak het soort hemelse harmonieën uit haar stembanden waar elke sterveling stikjaloers op zou moeten zijn. Het is dat je doorgaans nogal verdoofd bent door de weelde om nog iets meer te voelen dan pure gelukzaligheid.

Zielblootleggerij

Op sommige nummers wisselde ze de broosheid van de meest in-zak-en-as-zittende singer-songwriter in voor de bravoure van een ware flamencozangeres. Haar cover van Tom’s Diner van Suzanne Vega en die iconische doo doo doo-melodie hadden veeleer gepast op een lokale kermis dan het concert van een folkzangeres. Ook afsluiter Tenias Que Ser Tu was meer van de stamperige, fleurige salsa dat de trommelvliezen op elk Spaans buurtfestijn doorboort. Dat voor Estrada de vurigheid even dicht ligt als de zielblootleggerij, toont dat melancholie naadloos kan omgaan in emancipatie.

Estrada sprak geen woord Engels doorheen haar anderhalf uur durende set. Ze babbelde geanimeerd met haar aanzienlijk Spaanstalig publiek in de moedertaal. Maar er bleef weinig lost in translation. Die nabijheid met het publiek maakte de intimiteit van haar muziek nog tastbaarder, maakte de gehele huiskamerlijke omkadering nog warmer. Silvana Estrada voorzag onze eerste hittegolf vooral van een vloeiende, ongedwongen praal die even snel voor emotionele uitputting had kunnen zorgen dan het weer voor een zonnesteek.