Selah Sue gaf donderdag het startschot van een gematigde festivalzomer in de zomerbar van Rock Werchter. Ze speelde een intieme set waarin ze zorgeloos haar ziel blootlegde.
Het gaf een bevreemdend gevoel toen onze gps aangaf dat we moesten omkeren omdat we het festivalterrein van Rock Werchter per ongeluk voorbij waren gereden. Belgiës grootste festival, dat in betere tijden zo’n 80.000 bezoekers naar vier verschillende podia lokt, moet het dit jaar met veel minder doen. Veel minder. Geen gigantische vlaggenmasten, geen duizenden mensen op straat, geen verkeershinder. Enkel de torens van de North West Walls en een kleine parking blijven over.
We waanden ons dan ook aan de koffietafel van de festivalzomer. Waar anders duizenden zwetende mensen tegen elkaar geplakt staan voor de mainstage, zaten nu kleine groepjes mensen samen rond tafeltjes. De geur van bier en te lang gedragen kleren werd vervangen door die van ontsmettingsgel en frisgewassen lijven. Het platgetrapte, vergeelde gras vol etensresten maakte plaats voor een proper, groen grastapijt. Een anders zo chaotisch toiletbezoek werd keurig in goede banen geleid. We dronken uit glazen in plaats van uit bekers. Het enige wat de normale festivalsensatie ietwat benaderde, was het gefrituurde eten, dat dit keer wel verplicht door de medewerkers werd rondgedragen.
Selah Sue kreeg de eer om de alternatieve Werchterse festivalzomer – de zomerbar blijft open tot eind juli en krijgt ook Tourist LeMC, Bazart, Brihang en Arno nog over de vloer – af te trappen. De opbrengsten van de zomerbarconcerten gaan naar LIVE2020, een fonds voor werknemers uit de evenementensector die getroffen zijn door de coronacrisis. Het is niet de eerste keer dat Selah Sue iets doet in het teken van de strijd tegen corona. Amper een week geleden loste ze samen met het personeel van het UZ Leuven nog een cover van Bill Withers’ Lean On Me om de ziekenhuismedewerkers te bedanken.
UZ Leuvenhttps://www.facebook.com/uzleuven/https://www.facebook.comFacebook1280
Lean on me – Medisch Intensieve Zorgen UZ Leuven ft. Selah Sue
De dienst medisch intensieve geneeskunde verzorgde de afgelopen maanden met veel enthousiasme kritiek zieke COVID-patiënten. Om een intense periode positief af te sluiten en iedereen binnen en buiten het ziekenhuis te bedanken voor de steun en appreciatie, blikten ze samen met muzikante Selah Sue een videoclip in. De video werd volledig opgenomen, gemonteerd en van muziek voorzien door medewerkers van de dienst, onder leiding van verpleegkundige Bas Aerts.
Geplaatst door UZ Leuven op Vrijdag 26 juni 2020
video1.0https://www.facebook.com/uzleuven/videos/583786912328264/500
Onlangs bracht Selah Sue de ep Bedroom uit, maar daarvoor was het al een hele tijd geleden dat we nog iets van Sanne Putseys hadden gehoord. Op enkele shows na, volgde op het uitbundige succes van haar twee langspelers Selah Sue (2011) en Reason (2015) toch vooral een oorverdovende stilte. Al richtte Putseys zich de voorbije vijf jaar wél volop op twee heel andere levenswerkjes: haar zoontjes Seth en Mingus.
Maar mama is Sue nog geen haar veranderd, zo bleek donderdagavond meteen toen ze zich bij pianist Joachim Saerens en cellist Simon Lenski voegde, die al enkele minuten eerder aan een integere jazzcompositie begonnen waren. Haar ogen fonkelen nog, haar lipstick is nog steeds felroze, haar haardos is nog even weelderig. Én haar fluwelen stem slaat het publiek nog steeds met verstomming, zoals in opener So This is Love, de Disney-klassieker die Selah Sue tot een jazzy ballad verbouwde.
‘Ik ga nummers brengen die ik de laatste drie jaar heb geschreven in een vrijwillige lockdown toen ik ervoor koos om thuis te blijven. Deze vibe is er ideaal voor’, dixit Selah Sue. Niets bleek minder waar. Het zonovergoten grasveldje was de perfecte setting om meegezogen te worden in kersverse songs als In a Heartbeat en I Would Rather. De utopische zorgeloosheid en onvoorwaardelijke liefde die Putseys op haar Bedroom-ep bezingt, kwamen live nog beter over, dankzij de ontroerende cellopartijen van Lenski en het meesterlijke gitaarspel van Selah Sue zelf. Ze leek haar hele slaapkamer te hebben meegebracht naar de zomerbar van Werchter, en sloeg zo een geheel nieuwe muzikale richting in. En het is een richting die haar ligt.
Of we haar schrapende vocalen en reggae-achtige grooves van weleer dan niet te horen kregen? Toch wel. ‘Who wants some fyah?’ vroeg Selah Sue, die Fyah Fyah, een nummer uit haar debuutplaat, helemaal zonder begeleiding maar mét expressie en attitude bracht. Selah Sue is haar vroegere zelve én het podium duidelijk nog niet ontgroeid. Alleen jammer dat ze niet altijd op het enthousiasme kon rekenen dat ze verdiende. Ongewone festivalsetting of niet, een festivalpubliek blijft een festivalpubliek; een publiek dat weleens praat of met de rug naar het podium zit.
Maar met de volgens haar toepasselijke cover van Que Sera Sera, u vooral bekend in de versie van Doris Day, lokte Selah Sue wél weer veel bekijks. Ze maakte er dan ook een krachtig soulnummer van, met veel vocale hoogstandjes en climaxen – al speelde haar Engelse ‘r’ in het woord ‘sera’ wel voor stoorzender.
En dan waren er nog de gouwe ouwes. Alone, bijvoorbeeld, waarin Selah Sue de slagzin ‘I’m alone without you’ voor de gelegenheid verving door ‘You’re not alone cause I’m here’. Lenski, nu eens verwoed snaren plukkend en dan weer gevoelig strijkend, maakte van de akoestische versie een waardige vervanger van het poppy origineel. En na een ingetogen versie van This World, waarin de elektronische drumpad het pianospel overstemde, en een solo gebracht Raggamuffin, dat op veel bijval van het publiek kon rekenen, sloot Selah Sue af met Ragga medley. ‘Zullen we rechtstaan, voor een keertje?’ vroeg ze. Het was het dichtst dat we donderdagavond in Werchter bij het échte festivalgevoel kwamen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
