Voor zijn moeder heet hij gewoon Christopher Taylor, maar u hoort SOHN te zeggen. De vanuit Wenen opererende Brit kwam naar Cactus met zijn vorig jaar verschenen debuut-cd ‘Tremors’ onder de arm en deed het geheel en al elektronisch.
Muziek die uit synthesizers en andere machines wordt gepeuterd zorgt zelden voor een memorabele live-ervaring. Maar S O H N, die in Brugge werd bijgestaan door een tweede man op keyboards en gitaar, beschikt gelukkig ook over een heldere falset die bij de luisteraar een gevoelige snaar aan het trillen brengt. Want S O H N mag dan actief zijn in de wondere wereld van de elektronica, hij schrijft wel echte songs die raakpunten vertonen met die van James Blake en Jamie Woon. De één bestempelt ze als electronic soul, de ander als Sad Wave of slowtronica, maar ie goed luistert hoort net zo goed flarden dubstep en futuristische gospel.
S O H N is een gevoelige jongen, zo veel werd ook op Cactus duidelijk. “My love, my love don’t love me”, jammerde hij aandoenlijk in ‘Bloodflow’, terwijl hij ons in ‘The Wheel’ trachtte wijs te maken dat hij vorige week schielijk was overleden en zijn laatste ademstoot op video had vastgelegd. Mocht de muziek niet zo goed zijn geweest, de naald van onze pathosmeter zou zwaar in het rood zijn gegaan.
Maar songs of niet, wanneer het tempo werd opgedreven, mocht er ook gedanst worden. “It’s time to stop moving, Bruges”, riep S O H N veelbetekenend toen hij zijn nieuwe single ‘Artifice’ inzette. En ook het pulserende ‘Lessons’ werkte sommige toeschouwers op de heupen.
Een aardig concert dat de meeste aanwezigen goedkeurend geknor ontlokte, maar nergens op echt euforische reacties werd onthaald. De songs van S O H N overtuigen dan ook makkelijker in een zaal dan op een festival.
