Met Rosalía kreeg Brussel een van de meest tegendraadse wereldsterren van het moment over de vloer.
Toen de lichten doofden in Vorst Nationaal, leek het wel alsof er een futuristische modeshow ging beginnen. Het podium was ingericht als een blitse catwalk en vanuit de coulissen verscheen een groep mensen in leren jekkers en fluorescerende motorhelmen. De aanwezigen kwamen echter niet kijken naar de nieuwe collectie van Balenciaga, maar naar een van de spannendste popsterren van het moment.
Die outfits verwezen namelijk naar Motomami, het nieuwe album van Rosalía waarop ze wilder dan ooit tevoren klinkt. In 2018 brak de zangeres internationaal door met El mal querer, een plaat waarop ze flamenco in een modern pop- en hiphopjasje stak. Op Motomami ging ze echter aan de slag met allerlei genres, waarbij vooral reggaeton door de gehaktmolen werd gedraaid. Experimenteel, maar zonder ook maar één moment ontoegankelijk te worden.
Met het allereerste nummer liet Rosalía die onweerstaanbare klanken al door Vorst schallen. Saoko is een loeiharde reggaetonbanger, maar halverwege de song slaat de beat even om naar een pianomotiefje dat uit freejazz zou kunnen komen, om vervolgens weer de zwoele ritmes terug te brengen alsof er niets is gebeurd. Ook het melancholische Candy en het speelse Bizcochito gebruikten de typerende dem bow-ritmes als kapstok voor hyperaanstekelijke songs met heel wat weerhaken.
More is more
Rosalía is duidelijk een superster van het ‘more is more’-principe. Maar liefst 31 nummers speelde ze, goed voor een concert van een kleine twee uur. In die tijd bracht ze een totaalspektakel. De hele show lang zweefden er camera’s rond haar, die ze soms zelf ook aangreep alsof ze een vlog aan het opnemen was. Diablo werd gebracht vanuit een make-upstoel, alsof haar tourschema zo druk was dat ze backstage geen tijd meer had om zich te maquilleren. Voor het bisnummertje Chicken teriyaki verschenen Rosalía en haar dansers al steppend op het podium, en tijdens het titelnummer van Motomami ging de zangeres zitten op een menselijke motorfiets, gebouwd uit haar crew. Wanneer De plata werd ingezet, werd Rosalía dan weer in een gigantisch zwart kleed gehesen.
Dat laatste nummer was overigens een van de bijzonderste van de avond. De psychedelische gitaar deed haast denken aan de stonerrock van Kyuss, maar de zangeres zong erover met de pathos van de beste flamencosongs. Het was niet alleen een vreemde combinatie die wonderwel werkte, maar ook een van de momenten waarop Rosalía vocaal kon uithalen. Want door hoe opzwepend een groot deel van de nummers was, zou je bijna vergeten dat de zangeres echt wel een dijk van een stem heeft.
Spektakel boven instrumenten
Net als op het album Motomami gingen in Vorst de dans en de traan hand in hand. Naast bovengenoemde uitvoering van De plata was er ook het gevoelige Dolerme, waarvoor Rosalía een akoestische gitaar omgordde. Voor de ballade Hentai ging ze dan weer achter een vleugelpiano zitten. Dat waren trouwens zowat de enige momenten waarop er instrumenten op het podium te zien waren. Voor de rest koos Rosalía ervoor om de elektronische punch van de nummers ongedeerd te laten, en samen met haar dansers vooral voor spektakel te zorgen.
Niet dat je ons hoort klagen. Hoe mooi die ingetogen momenten ook waren, wij horen Rosalía het liefst wanneer ze zwoel en een beetje raar uit de hoek durft te komen. Als andere hoogtepunten noteren we nog de zweverige reggaeton van La combi Versace, de monsterhit Con altura en de afsluiter CUUUUuuuuuute, dat met z’n industriële beat soms zelfs aan Death Grips deed denken.
Het blijft een klein mirakel dat Rosalía met zulke gewaagde muziek een volledig Vorst Nationaal wist op te vullen. De Spaanse heeft dan ook niet enkel goede nummers, maar ook het juiste charisma om een spektakelshow neer te zetten. Zelfs toen ze in Abcdefg niet veel meer deed dan het alfabet opzeggen, hing het publiek aan haar lippen. De afwezigen hadden ongelijk, maar gelukkig volgt er deze zomer een herkansing op Rock Werchter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier