Roméo Elvis schudt de megalomanie van zich af in de Botanique

Het concert dat Roméo Elvis dinsdag in intieme kring gaf was ronduit uniek. En niet alleen in zijn kleinschaligheid.

Eén microfoonstandaard. Eén laptop. Eén gitaar. Eén lichtbak met daarop de letters ‘TPA’. Het contrast met 2019, toen Roméo Elvis in Vorst Nationaal aan een meterslange kabel hing te bengelen, een immense videowall liet aanrukken en zich door een volledige band liet omringen, kon niet groter. De arenarapper kwam dinsdagavond in de Botanique nog eens onder de mensen. Op eigen verzoek en voor zijn diehard fans.

Die fans hebben niet alleen drie jaar moeten wachten op een opvolger van Chocolat, het soloalbum waarvoor hij destijds zijn duobaan met producer Le Motel opzegde. Ze hebben Roméo Elvis ook noodgedwongen door het slijk zien gaan nadat hij in 2020 beschuldigd werd van grensoverschrijdend gedrag. Een aantijging die hij niet minimaliseerde: Roméo Elvis gaf zijn fout grif toe en bekende dat het succes hem naar het hoofd was gestegen.

Nu, een kleine twee jaar na wat hij in Knack Focus de bad buzz noemde, is de rapper terug met Tout peut arriver, een plaat die beduidend minder megalomaan klinkt dan haar voorganger. En dat was er ook in de Botanique aan te merken. Opener Flanchin was al meteen een halve gitaarballad die knipoogde naar de tijd dat Roméo Elvis nog een aspirant-rocker was. In Quand je marche (comme Ben Mazué), La clef en het aan ‘la femme de ma vie’ opgedragen Kalimba liet hij zich van zijn meest melodische kant horen, zonder plat op de buik te gaan. En in Bien zette Roméo Elvis de gebeurtenissen van de jongste jaren nog eens rustig op een rijtje, met op de achtergrond enkel een spaarzaam knisperende soundscape.

Geen terugkeer zonder terugblik natuurlijk. En dus gaf Roméo Elvis al vroeg Drôle de question – woord voor woord meegebruld door het publiek – en J’ai vu – ook zonder ‘petite grande soeur’ Angèle een dijk van een nummer – prijs, en zette hij zijn werk met Le Motel nog eens extra in de verf door achtereenvolgens Diable, Bébé aime la droge en Morale op te dragen aan zijn gewezen sparringpartner, die naast ons stond te kijken en zijn kamerbrede smile niet kon verbergen. ‘Le Motel is vanavond onder ons’, wist ook Roméo Elvis. ‘Maar hij heeft wel moeten betalen.’

Soleil, nog altijd een spring-in-‘t-veld van een song, luidde de zweterige tweede helft van de set in. Daarin greep het publiek vooral het drieluik Chatchienchaud, Chaud en Pogo aan om duchtig aan het – welja ­– pogoën te slaan. Tussendoor mochten Yellowstraps en Swing nog even opdraven voor Merci en vervoegde rapcrew L’Or du Commun zijn losvaste lid van het eerste uur voor Apollo en Pollen. Dit waren ze dus, de anciens potes die Roméo Elvis al jaren herhaaldelijk bestoeft.

Voor het overige speelde Roméo Elvis met alleen gelegenheids-dj Asian Rocky in zijn rug. Het zegt iets over je charisma als je twee uur lang kunt staan rappen over een stel instrumentals en het publiek nog geboeid kunt houden ook.

De reguliere set beëindigen deed de Linkebekenaar met verse vangsten als Rappeur préféré (of hoe Lapdance van N.E.R.D. anno 2022 zou hebben geklonken), TPA (die lome discobeat!) en 13/12. ‘C’est vrai j’ai peur, peur que tout s’arrête’, zong een introspectieve Roméo Elvis in die laatste song. Nadat hij met Malade, Nappeux en Bruxelles arrive nog eens grondig de puntjes op de i had gezet in de bisronde, kon dat kleine maar uitgelezen publiek van de Botanique niet anders dan verzuchten: goed dat het verhaal van Roméo Elvis nog niet ten einde is.