Pink Floyd legende Roger Waters snoert alles en iedereen de mond tijdens een extatisch concert vol kritiek op de politieke elite en visueel spektakel.
Bassist, zanger, singer-songwriter én politiek activist. Wat heeft Roger Waters nog te bewijzen?
Niets, maar het inmiddels 74-jarige meesterbrein achter Pink Floyd toert nog steeds als een bezetene de wereld rond om het vuur van ’s werelds grootste psychedelische rockband brandend te houden én om de hedendaagse maatschappij een oplawaai te verkopen.
Het meesterbrein achter Pink Floyd speelde de afgelopen jaren zowel Dark Side Of The Moon als The Wall, het magnum opus van Waters, integraal. Samen met legendarische platen zoals Animals, Wish You Were Here en zijn nieuwe soloplaat Is This The Life We Really Want? in de achterzak heeft de man meer dan genoeg troeven achter de hand om tijdens de Us + Them tour een heuse best-of show op te zetten. Een kans die Waters dan ook met beide handen greep.
De groep leunt bij momenten zo hard aan tegen het origineel dat het onmogelijk is om nu en dan geen kippenvelmomentje mee te pikken.
Vakmanschap
Waters sprokkelde een ware all-star band bij elkaar. Onder andere drummer Joey Waronker (R.E.M., Beck en Atoms For Peace), gitarist en Father John Misty producer Steven Wilson, zangeressen Jesse Holve en Holly Laesig van de indiepop band Lucius en vaste gitaarvirtuoos Dave Kilmister vervoegen de rangen.
De muzikanten zijn stuk voor stuk uit het juiste hout gesneden om de retrosound van Waters naar het allerhoogste niveau te tillen. De groep leunt bij momenten zo hard aan tegen het origineel dat het onmogelijk is om nu en dan geen kippenvelmomentje mee te pikken. Vakmanschap heet dat dan.
Tijdens Time manipuleert Waters zijn basgitaar om het geluid van een tikkende klok na te bootsen terwijl de band met ritmische percussie opbouwt naar een extatische gitaarsolo van Kilmister, die zonder moeite David Gilmour achterna gaat. Het eerste hoogtepunt van een show waar er nog veel zouden volgen.
De saxofoon tijdens Us and Them, het uitzinnige refrein van Brain Damage en de twaalf kinderen die tijdens Another Brick In The Wall mee op het podium dansten, gehuld in t-shirts met ‘resist’ op gedrukt.
Een boodschap voor de jongere generatie die kon tellen.
Het timbre van de charismatische frontman klinkt zo tijdloos dat het nooit saai wordt. Integendeel: Waters zijn rauwe, gruizige stemgeluid gaat bij momenten door merg en been. Ingetogen passages zoals Mother en Déjà Vu zijn tearjerkers van jewelste, terwijl hij op het dreigende, met synthesizers doorspekte Welcome To The Machine de bombast dan weer niet schuwt.
Roger Waters schuwt statements niet: zijn overweldigende show diende als platform voor een portie oproer aan het adres van Donald Trump en de gehele politieke elite.
Middelvinger voor Trump
Tegelijkertijd was het einde van het eerste deel een voorbode voor deel twee. Roger Waters zou zichzelf niet zijn moest hij de politieke en maatschappelijke statements aan de kant schuiven, dus trok een grootse videomuur die het Battersea Power Station – bekend van de Animals hoes – moest voorstellen zich uit over het Sportpaleis. De overweldigende constructie diende als platform voor een portie oproer aan het adres van Donald Trump en de gehele politieke elite.
Een groots uitgesponnen Dogs palmt de uitverkochte zaal zonder moeite in, en tijdens een uitzinnig Pigs is Trump meer dan eens kop van jut. ‘The Pig Man’ kotst erop los en verandert in een een varkenskarikatuur, waarna ’s mans beste uitspraken het Sportpaleis inpalmen. Je voelt de koude rillingen door de zaal daveren. De dystopische toekomst van Waters komt steeds dichterbij.
Een wereld vol met propaganda, anti-semitisme, neo-fascisme en oorlog: Waters schuwt de statements niet. Hij maakt een vuist voor Palestina, Black Lives Matter en Mark -u leest het goed- Fuckerberg.
Van Orban tot Wilders en Le Pen: het gehele rechtse beleid moet eraan geloven. De twee heren naast mij waren voor de pauze een stuk enthousiaster dan tijdens het kritische en donkerdere tweede deel. Maar dat zal Roger Waters worst wezen: hij kan en wil niet iedereen plezieren.
Waters en co begeesteren ruim twee en een half uur lang tot het slotakkoord van Comfortably Numb. Een zegetocht die overging van de ene emotie op de andere zonder ook maar één moment te vervelen.
Als dit het laatste wapenfeit van Waters zou zijn, dan kan hij op beide oren slapen. De man wil schoppen tot u een geweten krijgt, en dat doet hij na al die jaren nog steeds met verve.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
