Rockster Hans Zimmer blaast het Sportpaleis omver met doedelzakken

Van buitenaardse zandlandschappen naar woelige wateren. Van het warme Oude Rome naar het kille Gotham. Van zweven tussen de sterren en zingen in Afrika naar pianospelen in Oekraïne. Hans Zimmer nam zijn publiek mee op een intense en emotierijke reis doorheen zijn levenswerk.

Vandaag de dag heeft iedereen wel eens gehoord van filmcomponist Hans Zimmer (65). Sinds 1987 maakt hij deel uit van Hollywood. Rain Man, Gladiator, Inception, Interstellar, Dunkirk, Kung Fu Panda… Het zijn slechts enkele van de talrijke titels waar hij de muziek voor schreef. In zijn carrière won hij ­(nog maar) twee Academy Awards voor Beste Originele Muziek: voor de soundtrack van The Lion King en vorig jaar voor de verrassend schreeuwerige en intense muziek van Dune. In 2016 ging Zimmer voor het eerst op tournee door Europa. Uit het optreden in Praag resulteerde het razend populaire album Live In Prague. Dit jaar passeert hij opnieuw door vijftien Europese Landen. Gisteren stond hij in het sportpaleis in Antwerpen.

Badass vrouwen

Plots staat zangeres Loire Cotler, ‘de stem van Dune’ in een zandkleurige jurk op het podium. Helemaal alleen zet ze de intense, Academy Award-winnende soundtrack van dat sciencefiction-epos in. Het doek gaat omhoog. Met bombastische doedelzakken en elektrische gitaren in de rug, vult Cotler’s buitenaardse stem het Sportpaleis. Waren het staanplaatsen geweest, was iedereen omvergeblazen. Of toch bijna iedereen. Een grote hoeveelheid luide laatkomers storen en verzwakken de eerste tien krachtige en intense minuten.

Hans Zimmer neemt het woord. Hij komt graag naar België. Toots Tielemans, Jaques Brel en Audry Hepburn zijn enkele van zijn helden – luid applaus. Hij verwelkomt enthousiast Koning Filip en Prinses Eleonore, die zichzelf het concert cadeau doen voor hun recente verjaardagen – minder luid applaus.

De eerste helft gaat verder met muziek van Wonder Woman en Man of Steel. De band is op dreef, met de onvermoeibare elektrisch celliste Tina Guo op kop. Inderdaad, hier staat geen orkest maar een hardrockband met badass vrouwen op het podium. Drie strijkers in sexy kniehoge laarzen paraderen al strijkend heen en weer. Verhoogd en centraal op het podium gaan twee drumsters – één was niet genoeg – al headbangend erop los. Daarbovenop integreerde Zimmers team voor het eerst een werkelijk indrukwekkende lichtshow, wat de muziekervaring nog zo veel intenser maakt.

Vervolgens neemt Zimmer ons mee naar het Oude Rome waar zangeres Lisa Gerrard met haar prachtige en diepe stem het publiek verwarmt. Tijdens Now we are Free van Gladiator moet hier en daar iemand een traantje wegpinken. Ongeveer een derde van het publiek geeft Zimmer een staande ovatie. Voorbij de graanvelden komen we terecht in woelige wateren. Enkele kijkers kunnen niet stilzitten, ze roeien mee in hun stoel. Zimmer sluit de eerste helft af met thema’s uit de Pirates of the Carribbean-films.

Hardrock Lion King

Na een welverdiende pauze van twintig minuten, ruilt Zimmer zijn deftige pinguïnvest in voor een leren jas. ‘What I love about this movie, is that it brought people back to the cinema‘, zegt Zimmer na het kort spelen van de Top Gun soundtrack.

Na thema’s uit de klassieker The Last Samurai loopt de spanning hoger op. De dissonante tonen van‘I’m not a Hero en Why so serious transporteren ons naar het donkere Gotham van The dark Knight. Zimmer trekt de aandacht met zijn gitaarspel. Op 65-jarige leeftijd is hij nog steeds een ware rockster.

We vliegen de ruimte in. Zimmer draagt de muziek uit Interstellar op aan onze Koning en zijn dochter. Een zacht lichtspel met behulp van een reusachtige centrale discobal betovert de zaal. Tijdens Murph, Coward en Stay bevinden we ons effectief tussen de sterren. Het moment wordt nog magischer wanneer een luchtacrobate met twee witte doeken opstijgt.

Van de kille Melkweg naar het kleurrijke Afrika. Gele lichten verwarmen de zaal. Zanger Lebo M. charmeert en emotioneert het publiek met zijn brede glimlach. Toch krijgen we snel ook van The Lion King de hard-rock versie. Na de laatste noot springt het publiek zowaar uit zijn stoel. Een staande ovatie en een lang luid applaus voor Zimmer en zijn muzikanten.

Afsluiten doet Zimmer met een blauw-gele vlag in de hand. Het orkest waarmee hij op het podium staat, Odessa Orchestra, is Oekraïens. ‘We managed to get a lot of them out, but not everyone,’ vertelt Zimmer over zijn muzikanten. Hij laat een instagramvideo zien van een jongen in Oekraïne die buiten op een piano Time uit Inception speelt. ‘I wrote it for all the people I love’, zegt Zimmer. Vandaag speelt hij het voor Oekraïne en voor iedereen die pijn lijdt. Het publiek is muisstil. Emoties wellen op. Enkele mensen pakken elkaars handen vast. Wat een prachtige gedeelde ervaring.