Rock in alle vormen en een afsluiter van jewelste op de laatste dag van We Are Open

Op de tweede en laatste dag van We Are Open in Trix maakten we opnieuw kennis met een hoop veelbelovende artiesten. Wij zagen verschillende soorten rock, indiepop en elektronische hiphop in volle glorie.

We begaven ons naar de Bar, waar The Meltheads het eerste optreden van de avond speelden. Al meteen werd het duidelijk dat de zanger van de garagerockband een klasse-entertainer is. Het vinnige mannetje trok namelijk meteen zijn T-shirt uit en voorzag ons van gekke danspasjes, die de harde surfpunk- en garagerocknummers wat verlichtten. De strakke drums en striemende gitaren brachten een soort Agent Orange meets Rage Against The Machine in een jong en modern omhulsel zonder de oude gewoonten van de stijlen te verwaarlozen. Meerdere moshpits en een stagedive later leek de zanger even genoeg te hebben van de schreeuwerige punkzang, want verrassend genoeg stond er ook een softrocknummer op de setlist. In het Vlaams en enkele octaven hoger dan voordien zong hij een pakkend lied. Zijn bijhorende huilbui maakte het publiek wat ongemakkelijk, even leek het of hij zijn verdriet niet meer te boven ging komen. Gelukkig stond de energieke twintiger snel weer te springen, wanneer ze stevig afsloten met een swingend rocknummer.

Volwassen harmonie

De paarse spots en sterrenlichtjes op het podium leken ons te verwelkomen op een cosmische plek ver van de aarde. Iets wat de eerste noten van poprockzanger Frankie Fame versterkten. De echovolle jaren ’80-geluiden van de synthesizer, aangevuld met plukkende snaren en lage basgitaar creëerden een eigenzinnige en dromerige stijl die in zijn geheel erg volwassen en harmonisch klonk. Frankie, die met zijn krullenbos en opvallend hemd wat Prince uitstraalde, bracht hoge en sensuele zang met veel lucht. Ook in zijn danspasjes ontbrak het niet aan sensualiteit of humor. Zijn optreden was een vloeiende afwisseling van softrock en pop die deed denken aan Fleetwood Mac en Pink Floyd. Naast gitaar bespeelde Frankie Fame ook de saxofoon, maar die was weinig hoorbaar en bracht daardoor geen meerwaarde. Net toen we begonnen te denken dat het optreden geen hoogtepunt meer zou bereiken, schotelde Frankie Fame ons als afsluiter nog een bubbelig popnummer voor dat ons achterliet met een lach op ons gezicht.

Eindeloos

Even dachten we ons vergist te hebben van podium toen postrockgroep Endless Dive een nogal metalachtige aanloop nam. Lang duurde de verwarring niet, want een half lied later schakelde de groep terug naar de puurste vorm van postrock en behield die stijl gedurende het hele optreden. Lange nummers zonder zang en een beperkte verscheidenheid aan ritmes vulden de halfuur durende show langzaam op. Ondanks het perfecte samenspel van de groep en het hoge symfonische gehalte, ontbeerde hun setlist wat variate en originaliteit. Desalniettemin vulde Endless Dive de zaal met een ontspannende melancholie die fans van The XX en This Will Destroy You zeker kunnen bekoren.

Beste maatjes

Volgens ons stond meer dan de helft van het volk dat zich in de Trix bevond voor het podium van Nieuwe Lichting 2021-winnaars Kids With Buns. ‘Jullie zijn met veel, hè’, merkte ook frontvrouw Marie Van Uytvanck meteen op. Zij is de zangeres van de groep en bespeelt daarnaast de klassieke gitaar. Haar erg speciale, lage stem heeft een kalmerend en weemoedig effect dat de romantische insteek van de nummers perfect afspiegelt. Tweede frontvrouw Amber Piddington zorgt voor meeslepende gitaarmelodieën, die het publiek en haarzelf in hogere sferen brengen. Gecombineerd resulteren de twee in een indiepopduo met folkinvloeden à la Lana Del Rey of Tracy Chapman. Ze doorbreken tijdig hun repertoire met wat variatie. Zo spelen ze tussen de indiepopnummers een trage cover van Dodie’s She, wisselen ze regelmatig van instrumenten en geven ze ons een nummer uit hun aankomende ep cadeau. De twee zijn beste maatjes en het spat ervan af. Bij een stevig zangstuk of een technisch moeilijke gitaarsolo kijkt de een met een glimlach tot achter haar oren en vol van trots naar de ander.

Ondergronds feestje

Afgaand op de zware beats daalden we af naar de kelder waar het absurde ondergrondse feestje van Chibi Ichigo plaatsvond. Het duurde niet langer dan één nummer vooraleer we beseften dat Chibi wellicht het meest vernieuwende optreden van We Are Open in petto had. De extraverte mix van elektronische pop en hiphop deed de gehele kelder uit de bol gaan, alsof we allemaal het einde van corona moesten vieren. Chibi zag eruit als een fleurig Limburgs zonnetje met roze krullen, in tegenstelling tot haar dansers die met hun chokers en lederen broeken net uit een Berlijnse technoclub leken te komen. Ook tegenstrijdig met haar schattige uiterlijk, waren haar felle teksten die ze regelmatig aanvulde met zowel straffe als grappige dansbewegingen. Daarnaast bleek de rappende Limburgse ook effectief te kunnen zíngen, dat bewees ze met haar ultrahoge fluittonen. Na haar optreden weerklonk het luidste applaus dat we op dit showcasefestival hoorden en dat is meer dan terecht, want Chibi Ichigo bracht de meest aanstekelijke muziek van We Are Open.