Richard Hawley bewees in de AB dat een klassieke snit nooit uit de mode raakt

Hij maakte naam als gitarist van bands als Longpigs en Pulp, maar sinds Richard Hawley op de drempel van deze eeuw aan een succesrijke solocarrière begon, staat hij vooral bekend om zijn croonende stem, zijn briljante songs en zijn in nostalgie gedrenkte retrosound. Het publiek in de AB kreeg het allemaal en méér.

De inmiddels 54-jarige artiest heeft zijn liefde voor de klassieke rock-‘n-rollmuziek uit de fifties en de vroege sixties nooit onder stoelen of banken gestoken. Als geen ander vermag hij het je terug te flitsen naar de hoogdagen van Roy Orbison, Elvis Presley of Duane Eddy. Toch valt Hawley moeilijk weg te wuiven als een nostalgie-act: hij plant zijn songs namelijk resoluut in het Hier en Nu.

Dat doet hij ook op zijn negende langspeler, die enkele maanden geleden op de wereld werd losgelaten. In This City They Call You Love is zijn zoveelste liefdesbrief aan Sheffield, de plek waar hij is geboren en al zijn hele leven heeft doorgebracht. Met iedere plaat lijkt Richard Hawley te solliciteren naar de positie van ambassadeur of officiële stadsgids van de ‘City of Knives’. In zijn sociaal realistische liedjes krioelt het van de verwijzingen naar de straten, pleinen, bruggen, pubs en andere oriëntatiepunten van zijn thuishaven. 

Zijn vader maakte hem bewust van het harde labeur in de plaatselijke staalfabriek en van de weeromstuit portretteert hij de arbeidersklasse met warmte en humor. Zijn thema’s zijn tijdloos, universeel en dus voor iedereen herkenbaar. Ze worden verpakt in stilistisch gevarieerde, bitterzoete muziek vol heimwee, hartzeer en romantiek.

Megalomanie

Richard Hawley – every inch a gentleman – werkt het grootste deel van zijn huidige tournee in zijn eentje af, maar in de Brusselse AB kreeg hij ruggensteun van zijn voortreffelijke, vijfkoppige band, wat zijn concert van het nodige reliëf verzekerde en hem toeliet bij momenten behoorlijk potig uit de hoek te komen. Vanaf de licht psychedelische opener She Brings the Sunlight, het eerste van vier nummers uit het twaalf jaar oude Standing at the Sky’s Edge, mochten de gitaren dus wild opvlammen. Die tuigen sloegen ook gensters in de even omineuze als broeierige titelsong uit de plaat in kwestie, die klonk alsof hij in roestige prikkeldraad was gewikkeld. De volumeknop ging nog verder open tijdens het wiebelende Leave Your Body Behind You. Hawley en zijn gezellen bewezen meteen dat ze, qua bevlogenheid en energie, niet voor jonge veulens hoefden onder te doen.

De set vormde een mooie dwarsdoorsnede van zijn discografie, maar uiteraard sneed de zanger af en toe ook zijn jongste werkstuk aan. Dat was bijvoorbeeld het geval in het dreigende Two For His Heels,  waarin we zowaar een bluesy Doors-vibe meenden te herkennen. Het heerlijk wiegende, van de radio bekende Prism in Jeans koppelde de erfenis van The Big O aan die van The Shadows en in het pulserende Deep Space nam Hawley de megalomanie van miljardairs als Elon Musk en Richard Branson op de korrel.

Aan fijne liedjes geen gebrek in de AB. Coles Corner was het soort miniatuurtje waar lieden als Frank Sinatra of Tony Bennett met plezier een moord voor zouden hebben gepleegd en in het zacht voorbijschuifelende Don’t Stare at the Sun kon, wie dat wilde, een verklaring vinden voor het feit dat de zanger op geen enkel moment zijn donkere bril afzette.

‘I fucking hate the Tories!’

Dat Richard Hawley een behendige gitarist is, wisten we al. Voor bijna iedere song kreeg hij een ander instrument aangereikt, zodat hij ruimschoots de gelegenheid kreeg om zijn veelzijdigheid in de verf te zetten. I’m Looking for Someone To Find Me schurkte zich bijvoorbeeld aan tegen rockabilly van het type dat zeventig jaar geleden onder het toeziende oog van Sam Phillips in Memphis was ontwikkeld.

Tussendoor kwam Hawley regelmatig gevat uit de hoek. ‘You’re fucking nuts’ opperde hij, op een van de momenten dat de toeschouwers ongeremd uit de bol gingen. Maar de artiest toonde zich zeker niet wars van politieke commentaar. ‘Ik kom uit Groot-Brittannië en daar wil ik mij nadrukkelijk voor verontschuldigen, want zelf voel ik me een echte Europeaan’, vertelde hij. ‘Onze vlucht duurde vandaag slechts 45 minuten, maar het kostte ons anderhalf uur om voorbij de douane te raken, met dank aan de Brexit. I fucking HATE the Tories!’. Het hoeft dus niet te verbazen dat meteen daarna het zwierige Tonight the Streets Are Ours werd ingezet.

‘Op jullie ticket staat enkel de naam Richard Hawley vermeld, maar dat is misleidend’, aldus de zanger nog. ‘De muziek die ik maak zou immers ondenkbaar zijn zonder de inbreng van deze ‘lads, die ik bij deze graag even in de bloemetjes wil zetten’. En jawel, in het knallende Is There A Pill gaven de muzikanten nog eens ongeremd van jetje.

‘Dit moet het stilste liedje zijn dat ik ooit heb geschreven’, zei Hawley over het voornamelijk akoestische People, de eerste bis, waarvoor hij enkel assistentie kreeg van gitarist Shez Sheridan en bassist Colin Elliot. Het publiek hield even de adem in, maar tijdens afsluiter Heart of Oak vlogen de decibels alweer flink in het rond. Wie het oeuvre van Sheffield’s Finest anachronistisch durfde te noemen, werd zo vakkundig de mond gesnoerd.

Richard Hawley toonde zich in Brussel andermaal vriendelijk en bescheiden en bewees zo dat rockers van middelbare leeftijd zich niet per se aan de broers Gallagher hoeven te spiegelen om anno 2024 nog relevant te zijn. Waarvan akte.